Biblia Gdańska/List Świętego Pawła Apostoła do Tessalonicensów pierwszy (całość)

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki

Poniżej znajduje się List Świętego Pawła Apostoła do Tessalonicensów pierwszy w całości. Jeżeli chcesz skorzystać z tekstu podzielonego na rozdziały przejdź tutaj.


Biblia Gdańska - Nowy Testament

Mt - Mk - Łk - J - Dz - Rz - 1 Kor - 2 Kor - Ga - Ef - Flp - Kol - 1 Tes - 2 Tes - 1 Tm - 2 Tm - Tt - Flm - Hbr - Jk - 1 P - 2 P - 1 J - 2 J - 3 J - Jud - Ap


List Swiętego Pawła Apostoła do Tessalonicensów pierwszy.


ROZDZIAŁ I.


I. Dziękowanie im przekłada 1 — 3. II. a żeby znali, że to płonie z łaski Bożéy, cokolwiek w nich godnego chwały opowiada 4 — 7. III. i to, że inszym byli ku przykładowi, napomina 8 — 10.
Paweł i Sylwan i Tymoteusz zborowi Tessaloniceńskiemu w Bogu oycu i w Panu Iezusie Chrystusie. Łaska[1] wam i pokóy niech będzie od Boga oyca naszego, i od Pana Iezusa Chrystusa.
2. Dziękuiemy[2] Bogu zawsze za was wszystkich, wzmiankę czyniąc o was w modlitwach naszych,
3. Bez przestanku przypominaiąc skuteczną onę wiarę waszę, i onę pracowitą miłość, i onę cierpliwą nadzieię w Panu naszym Iezusie Chrystusie przed Bogiem i oycem naszym,
II. 4. Wiedząc, bracia umiłowani od Boga; wybranie wasze,
5. Gdyż Ewangielia nasza[3] nie była u was tylko w mowie, ale téż i w mocy, i w Duchu świętym, i we wszelkiém upewnieniu, iako wiecie, iakimiśmy byli między wami dla was.
6. A wyście się naśladowcami naszymi i Pańskimi stali, przyiąwszy słowo we wszelkiém uciśnieniu z radością Ducha świętego,
7. Tak, żeście się wy stali za wzór wszystkim wierzącym w Macedonii i w Achai.
III. 8. Albowiem od was się rozgłosiło słowo Pańskie, nie tylko w Macedonii i w Achai, ale się téż rozeszła na wszelkie mieysce wiara wasza, która iest w Bogu, tak iż nam nie trzeba, o tém co mówić,
9. Ponieważ oni sami oznaymuią o was, takie było przyiście nasze do was, i iakoście się nawrócili do Boga od bałwanów; abyście służyli Bogu żywemu i prawdziwemu,
10. I oczekiwali syna iego z niebios, którego[4] wzbudził od umarłych, to iest Iezusa, który nas wyrwał od[5] gniewu przyszłego.

ROZDZIAŁ II.


I. Pokazuie, z iaką Tessalonicensom szczérością Ewangielią opowiadał 1 — 4. II. a iż ani zysku 5. III. ani chwały swoiéy szukał 6 — 9. IV. tego ich świadectwem dowodzi 10 — 16. V. Życzy sobie widzieć sie rychło z nimi 17 — 20.
Albowiem wy sami wiecie, bracia! że przyiście nasze do was nie było próżne;[6]
2. Ale chociaśmy i przedtym[7] cierpieli i zelżeni byli (iako wiecie) w mieście Filippiech, wszakże bezpiecznieśmy sobie poczęli w Bogu naszym w opowiadaniu u was Ewangielii Bożéy z wielkim boiem.
3. Albowiem napominanie nasze nie było[8] z oszukania, ani z nieczystości, ani z zdrady;
4. Ale iako nas Bóg sobie upodobał, żeby nam była zwierzona Ewangielia, tak mówimy, nie iako ludziom się[9] podobaiąc, ale Bogu, który sobie upodobywa serca nasze.
II. 5. Albowiem nigdyśmy nie używali[10] mowy pochlebnéy, iako wiecie; aniśmy pod zasłoną czego łakomstwu dogadzali; Bóg iest[11] świadkiem;
III. 6. Aniśmy szukali od ludzi chwały, ani od was, ani od inszych, mogąc wam bydź ciężkimi, iako Apostołowie[12] Chrystusowi;
7. Aleśmy byli skromnymi między wami, iako gdy mamka odchowywa dziatki swoie.
8. Tak wam życzliwymi będąc, gotowiśmy byli użyczyć wam nie tylko Ewangielii Bożéy, ale téż i dusz naszych dla tego, iżeście nam miłymi byli.
9. Albowiem pamiętacie, bracia! pracę naszę i trudy, gdyż w nocy i we dnie[13] robiąc, abyśmy żadnego z was nie obciążyli, kazaliśmy u was Ewangielią Bożą.
IV. 10. Wyście świadkami i Bóg, żeśmy świętobliwie i sprawiedliwie, i bez nagany żyli między wami, którzyście uwierzyli.
11. Iakoż wiecie, żeśmy każdego z was, iako oyciec dziatki swoie, napominali i cieszyli,
12. I oświadczali się, abyście chodzili godnie[14] Bogu który was powołał do swego królestwa i do chwały.
13. Przetoż i my dziękuiemy Bogu[15] bez przestanku, iż przyiąwszy słowo Boże, któreście słyszeli od nas, przyięliście, nie iako słowo ludzkie, ale (iako w prawdzie iest,) iako słowo Boże, które téż skuteczne iest w was, którzy wierzycie.
14. Albowiem wy, bracia! staliście się naśladowcami zborów Bożych, które są w Zydowskiéy ziemi, w Chrystusie Iezusie; boście i wy téż cierpieli od ziemków waszych, iako i[16] oni od Żydów,
15. Którzy i Pana Iezusa zabili, i swoie własne Proroki, i nas wygnali, a Bogu się nie podobaią, i wszystkim ludziom są przeciwni,
16. Zabraniając nam, żebyśmy nie mówili poganom, żeby byli zbawieni, aby tak zawsze dopełniali grzechów swoich; albowiem przyszedł na nie gniew aż do końca.
V. 17. Lecz my, bracia! będąc pozbawieni was na chwileczkę obliczem, nie[17] sercem, tém pilnieyśmy się starali oglądać oblicze wasze[18] z wielką żądością.
18. Dla tegośmy chcieli przyiść do was (zwłaszcza ia Paweł, i raz i drugi: ale nam[19] przekaził szatan.
19. Albowiem któraż iest nadzieia nasza, albo radość, albo korona[20] chluby? Izali nie wy przed oblicznością Pana naszego Iezusa Chrystusa w przyiście iego?
20. Wy zaiste iesteście chwałą naszą i[21] radością.

ROZDZIAŁ III.


I. Oświadcza miłość swoię tém, iż do nich Tymoteusza posłał 1 — 5. II. z szczęśliwego powodzenia ich się cieszy 6 — 11. III. modlitwą zamyka 12. 13.
Przeto nie mogąc dłużéy znosić, upodobało się nam, abyśmy sami w Ateniech[22] zostali.
2. I posłaliśmy Tymoteusza,[23] brata naszego i sługę Bożego i pomocnika naszego w Ewangielii Chrystusowéy, aby was utwierdził i napominał z strony wiary waszéy.
3. Aby się żaden nie poruszał[24] w tych uciskach; gdyż sami wiecie, żeśmy na to wystawieni.
4. Albowiem gdyśmy byli u was, opowiadaliśmy wam, żeśmy mieli bydź uciśnieni, iakoż się téż to stało, i wiecie o tém.
5. Dla tego i ia nie mogąc tego dłużéy znosić, posłałem go, abym się dowiedział o wierze waszéy, by was snadź nie kusił ten, co kusi, a nie była daremna praca nasza.
II. 6. Lecz teraz Tymoteusz od was do nas przyszedł, i zwiastował nam wesołą nowinę o wierze i miłości waszéy, a iż nas zawsze dobrze wspominacie, żądaiąc nas widzieć, tak iako i my was.
7. Dla tego pocieszeni iesteśmy, bracia! z was w każdém[25] utrapieniu i potrzebie naszéy przez wiarę waszę;
8. Bo teraz my żyiemy, ieźli wy stoicie[26] w Panu.
9. Albowiem iakież dziękowanie możemy Bogu oddać za was za wszelkie wesele, którém się weselimy dla was przed Bogiem naszym?
10. W nocy i we dnie bardzo[27] się gorliwie modląc, abyśmy oglądali oblicze wasze, i dopełnili niedostatków wiary waszéy.
11. Lecz sam Bóg i oyciec nasz, i Pan nasz Iezus Chrystus niech wyprostuie drogę naszę do was;
III. 12. A was Pan niech pomnoży i obfituiącymi uczyni w miłości iednego ku drugiemu, i ku wszystkim iako i nas ku wam,
13. Aby utwierdzone były serca[28] wasze nienaganione w świętobliwości przed Bogiem i oycem naszym na przyiście Pana naszego Iezusa Chrystusa ze wszystkimi Swiętymi iego.

ROZDZIAŁ IV.


I. Napomina do świętobliwości żywota 1 — 8. II. i do zobopólnéy miłości 9 — 12. III. broni im pogańskiego smutku 13. 14. IV. sposób zmartwychwstania naszego opisawszy 15 — 18.
A daléy mówiąc, bracia! prosimy[29] was i napominamy przez Pana Iezusa, iakoście przyięli od[30] nas, iakobyście sobie mieli postępować i Bogu się podobać, abyście tém więcéy obfitowali;
2. Gdyż wiecie, iakieśmy wam rozkazania dali przez Pana Iezusa.
3. Albowiem ta iest wola[31] Boża, to iest, poświęcenie wasze, żebyście się powściągali[32] od wszeteczeństwa;
4. A żeby umiał każdy z was naczyniem swoiém władać w świętobliwości i w uczciwości,
5. Nie w namiętności żądzy, oako i[33] Poganie, którzy nie znaią Boga;
6. I aby nikt nie uciskał[34] i nie oszukiwał w żadnéy sprawie brata swego; bo Pan iest zemścicielem tego wszystkiego, iakośmy wam przed tém powiadali i oświadczali.
7. Bo nas nie powołał Bóg[35] ku nieczystości, ale ku poświęceniu.
8. A przetoż kto to odrzuca, nie odrzuca człowieka, ale Boga, który nam téż dał[36] Ducha swego świętego.]
II. 9. A o miłości braterskiéy nie potrzeba[37] wam pisać; boście wy sami od Boga nauczeni, abyście miłowali iedni drugich.
10. Albowiem téż to czynicie przeciwko wszystkiéy braci, którzy są we wszystkiéy Macedonii; ale was napominamy, bracia! iżbyście tém więcéy obfitowali,
11. I pilnie się starali, abyście spokoynymi byli i rzeczy swoich pilnowali i pracowali[38] własnemi rękami swemi, iakośmy wam przykazali;
12. Abyście uczciwie chodzili przed obcymi, a w niczém abyście nie mieli niedostatku.
III. 13. A niechcę, bracia! abyście wiedzieć nie mieli o tych, którzy zasnęli, iżbyście się nie smucili, iako i drudzy, którzy nadziei nie maią.
14. Albowiem ieźli wierzymy, iż Iezus umarł i zmartwychwstał, tak Bóg i te, którzy zasnęli w Iezusie, przywiedzie z nim.
IV. 15. Boć to wam powiadamy słowem Pańskiém, że my,[39] którzy żywi pozostaniemy do przyiścia Pańskiego, nie uprzedzimy onych, którzy zasnęli.
16. Gdyż sam Pan z okrzykiem, z głosem[40] Archanielskim i z trąbą Bożą zstąpi z nieba, a pomarli w Chrystusie powstaną naypierwéy.
17. Zatym my żywi, którzy pozostaniemy, wespołek z nimi zachwyceni będziemy w obłokach naprzeciwko Panu na powietrze, a tak zawsze z Panem będziemy.
18. Przetoż pocieszaycie iedni drugich témi słowy.]

ROZDZIAŁ V.


I. Niepotrzebne o czasie przyiścia Pańskiego badania ganiąc 1 — 3. II. napomina, żeby na to przyiście zawsze byli gotowi 6 — 10. III. potym do inszych cnót wiedzie 11 — 28.
A o czasach i o chwilach, bracia! nie potrzebuiecie, aby wam pisano.
2. Albowiem sami dostatecznie wiecie, iż on dzień Pański iako złodziéy[41] w nocy, tak przyidzie.
3. Bo gdy mówić będą: Pokóy i bespieczeństwo! tedy na nie nagłe zginienie przyidzie, iako ból na niewiastę brzemienną, a nie uydą.
4. Lecz wy, bracia! nie iesteście w ciemności, aby was on dzień iako złodziéy zachwycił.
5. Wszyscy wy iesteście synowie światłości i synowie dnia; nie iesteśmy synowie nocy ani ciemności.
II. 6. Przeto nie śpiymy[42] iako i insi, ale[43] czuymy, i bądźmy[44] trzeźwymi.
7. Albowiem którzy śpią, w nocy śpią, a którzy się upiiaią, w nocy się upiiaią.
8. Lecz my synami dnia będąc, bądźmy trzeźwymi, oblekłszy się[45] w pancerz wiary i miłości, i w przyłbicę nadziei zbawienia.
9. Gdyż Bóg nie postawił nas ku gniewu, ale ku nabyciu zbawienia przez Pana naszego Iezusa Chrystusa,
10. Który[46] umarł za nas, abyśmy, lub czuiemy lub śpiemy, wespołek z nim żyli.
III. 11. Przetoż napominaycie iedni drugich, i buduycie ieden drugiego, iako i czynicie.
12. A prosimy was, bracia! abyście poznali te, którzy pracuią między wami, i którzy są przełożonymi waszymi w Panu, i napominaią was;
13. Abyście ie iak naybardziéy miłowali dla ich pracy; pokóy téż zachowaycie między sobą.
14. A prosimy was, bracia! napominaycie te, którzy nie stoią[47] w rządzie, cieszcie boiaźliwe, znaszaycie[48] słabe, nieskwapliwymi bądźcie przeciwko wszystkim;
15. Patrzcie, aby kto złém[49] za złe komu nie oddawał; ale zawsze dobrego naśladuycie, i sami między sobą i ku wszystkim.
16. Zawsze się raduycie.
17. Bez przestanku się modlcie.
18. Za wszystko[50] dziękuycie; albowiem tać iest wola Boża w Chrystusie Iezusie przeciwko wam.
19. Ducha nie zagaszaycie.
20. Proroctw lekce niepoważaycie.
21. Wszystkiego[51] doświadczaycie, a co iest dobrego, tego się trzymaycie.
22. Od wszelakiego podobieństwa złości się wstrzymywaycie.
23. A sam Bóg pokoiu niech was zupełnie[52] poświęci; a cały duch wasz, i dusza, i ciało niech będą bez nagany na przyiście Pana naszego Iezusa Chrystusa zachowane.
24. Wiernyć iest[53] ten, który was powołał, który téż to uczyni.
25. Bracia! modlcie się za nami.
26. Pozdrówcie bracią[54] wszystkę z pocałowaniem świętém,
27. Poprzysięgam was przez Pana, aby ten list przeczytany był[55] wszystkiéy braci świętéy.
28. Łaska Pana naszego Iezusa Chrystusa niech będzie z wami. Amen.

Ten list pierwszy do Tessalonicensów napisany iest z Aten.









 List świętego Pawła Apostoła do Kolossensów (całość) List Świętego Pawła Apostoła do Tessalonicensów pierwszy (całość)
Biblia Gdańska
List Świętego Pawła Apostoła do Tessalonicensów wtóry (całość)