Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 49
I. Wszystkich stanów ludzi do mądrości upominawszy stopnie iéy wylicza. II. Nad szczęściem złych zdumiewać się zakazuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego psalm.
2. Słuchaycie tego wszyscy narodowie; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkaiący na okręgu ziemi!
3. Tak z ludu pospolitego, iako z ludzi zacnych, tak bogaty iako ubogi!
4. Usta moie będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego rostropność.
5. Nakłonię do[1] przypowieści ucha mego, a wyłożę przy harfie gadkę moię.
6. Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depcą, miała ogarnąć?
7. Którzy ufaią bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.
8. Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu odkupu iego zań,
9. (Albowiem drogi iest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)
10. Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.
11. Bo widzimy, iż i mądrzy umieraią, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiaią obcym bogactwa swoie.
12. Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwaią od narodu do narodu; przetoż ie nazywaią od imion swych na ziemi.
13. Ale człowiek we czci nie zostawa, podobnym będąc bydlętom, które giną.
14. Takowa myśl ich głupstwem ich iest, a przecię potomkowie ich pochwalaią to usty swemi. Sela.
15. Iako owce w grobie złożeni będą, śmierć ie strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.
16. Ale Bóg wykupi duszę moię z mocy grobu, gdy mię przyymie. Sela.
17. Nie bóyże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu iego;
18. Bo umieraiąc[2] nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława iego.
19. A choć duszy swéy za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
20. Przecię musi iść za rodziną oyców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
21. Owa człowiek, który iest we czci a nie zrozumiewa tego, podobny iest bydlętom, które giną.
 Ps 48 |
Ps 49 | Ps 50  |
|