Biblia Gdańska/Księgi Przypowieści Salomonowe 28
Uciekaią niezbożni,[1] choć ich nikt nie goni: ale sprawiedliwi iako lwię młode są bez boiaźni.
2. Dla przestępstwa ziemi wiele bywa Książąt iéy; ale dla człowieka rostropnego i umieiętnego trwałe bywa państwo.
3. Mąż ubogi, który uciska nędzne, podobny iest dżdżowi gwałtownemu, po którym chleba nie bywa.
4. Którzy opuszczaią zakon, chwalą niezbożnika; ale ci, którzy strzegą zakonu, są im odpornymi.
5. Ludzie źli nie zrozumiewaią sądu; ale którzy Panu szukaią, rozumieią wszystko.
6. Lepszy iest[2] ubogi, który chodzi w uprzeymości swoiéy, niżeli przewrotny na drogach swych, chociaż iest bogaty.
7. Kto strzeże zakonu, iest synem rostropnym; ale kto karmi obżercę, czyni zelżywość oycu swemu.
8. Kto rozmnaża maiętność swoię z lichwy i z płatu, temu ią zbiera, który ubogiemu szczodrze będzie dawał.
9. Kto odwraca ucho swe, aby nie słuchał zakonu, i modlitwa iego iest obrzydliwością.
10. Kto zawodzi uprzeymych na drogę złą, w dół swóy[3] sam wpadnie; ale uprzeymi odziedziczą rzeczy dobre.
11. Mąż bogaty zda się sobie bydź mądrym; ale ubogi rostropny dochodzi go.
12. Gdy się raduią sprawiedliwi, wielka iest sława; ale gdy powstawaią niepobożni, kryie się człowiek.
13. Kto pokrywa przestępstwa swe, nie poszczęści mu się; ale kto ie wyznawa[4] i opuszcza, miłosierdzia dostąpi.
14. Błogosławiony człowiek, który się zawsze boi; ale kto zatwardza serce swoie, wpada we złe.
15. Pan niezbożny, panuiący nad ludem ubogim, iest iako lew ryczący, i iako niedźwiedź głodny.
16. Książę bezrozumne wielkim iest drapieżcą: ale kto nienawidzi łakomstwa, przedłuży dni swoich.
17. Człowieka, który gwałt czyni krwi ludzkiéy, choćby i do dołu uciekał, nikt nie zatrzyma.
18. Kto chodzi w uprzeymości, zachowany będzie; ale przewrotny na drogach swoich oraz upadnie.
19. Kto sprawuie[5] ziemię swoię, chlebem nasycony bywa; ale kto naśladuie próżnuiących, ubostwem nasycony bywa.
20. Mąż wierny przyczyni błogosławieństwa; ale kto się prędko chce[6] zbogacić, nie bywa bez winy.
21. Mieć wzgląd[7] na osobę, rzecz nie dobra; bo nie ieden dla kęsa chleba stawa się przewrotnym.
22. Prędko chce człowiek[8] zazdrościwy zbogatnieć, a nie wie, iż nań niedostatek przyidzie.
23. Kto strofuie człowieka, większą potym łaskę znayduie, niż ten, co pochlebia ięzykiem.
24. Kto łupi oyca swego, albo matkę swoię, a mówi: Iż to nie grzéch, towarzyszem iest mężoboycy.
25. Wysokomyślny[9] wszczyna zwadę; ale kto nadzieię ma w Panu, dostatek mieć będzie.
26. Kto ufa w sercu swém, głupi iest; ale kto sobie mądrze poczyna, ten uydzie nieszczęścia.
27. Kto dawa ubogiemu, nie będzie miał niedostatku; ale kto od niego odwraca oczy swe, wielkie przeklęctwa nań przyidą.[10]
28. Gdy niepobożni powstawaią, kryie się człowiek; ale gdy giną, sprawiedliwi się rozmnażaią.
 Prz 27 |
Prz 28 | Prz 29  |
|