Biblia Gdańska/Księgi Przypowieści Salomonowe 7

[689]

ROZDZIAŁ VII.

 Znowu naukę o mądrości potwierdza, przez które się ustrzedz może niewiast wszetecznych. Tych rady chytre opisuie.

Synu móy! strzeż słów moich, a przykazania moie choway u siebie.
 2. Strzeż przykazań moich, a żyć^[1] będziesz; a nauki moiéy, iako źrzenicy oczy swych.
 3. Uwiąż ie na palcach twoich, napisz ie na tablicy serca twego.
 4. Mów mądrości: Siostraś ty moia, a rostropność przyiaciołką nazyway,
 5. Aby cię strzegły od żony cudzéy, i od obcéy, która mówi łagodne słowa.
 6. Bom oknem domu swego przez kratę moię wyglądał;
 7. I widziałem między prostakami, obaczyłem między syny młodzieńca głupiego,
 8. Który szedł ulicą przy rogu iéy, drogą postępuiąc ku domowi iéy.
 9. Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnéy, i w mroku.
 10. A oto niewiasta potkała go, w ubierze wszetecznicy, chytrego serca,
 11. Świekotliwa i nieukrócana, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi iéy;
 12. Raz na dworze, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca;
 13. I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swoiéy, rzekła mu:
 14. Ofiary spokoyne są u mnie; dzisiam oddała śluby moie.
 15. Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twoiéy, i znalazłam cię.
 16. Obiłam kobiercami łoże moie, ozdobione rzezaniem i prześcieradły Egipskiemi.
 17. Potrząsnęłam pokoy swóy Myrrą, Aloesem, i Cynamonem.
 18. Pódźże, opoymy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością.
 19. Boć męża mego w domu niemasz; iechał w drogę daleką.
 20. Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego.
 21. I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.
 22. Wnet poszedł za nią, iako wół, gdy go na rzeź wiodą, a iako głupi do pęta, którym karany bywa.
 23. I przebiła strzałą wątrobę iego; kwapił się iako ptak^[2] do sidła, nie wiedząc, iż ie zgotowano na duszę iego.
 24. Przetoż teraz, synowie! słuchaycie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich.
 25. Niechay się nie uchyla za drogami iéy serce twoie, ani się tułay po ścieszkach iéy.
 26. Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabiiani są od niéy.
 27. Dom iéy iest iako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.

1. 3 Moy. 18, 5. Przyp. 4, 4.
2. Przyp. 1, 17.

Prz 6

Prz 7

Prz 8