[29
КАТЕРИНА
Przełożył
BOHDAN ŁEPKI
KATARZYNA
(W. A. Żukowskiemu na wspomnienie o 22 kwietnia 1838)
Kochajcie się, czarnobrewe, Lecz nie z Moskalami, Oni obcy, litować się Nie będą nad wami.
Moskal tylko żartem kocha,
5
Żartując porzuci, Pójdzie w swoją Moskiewszczyznę, Dziewczynę zasmuci... Gdyby samą, niechby jeszcze,
A to matka stara,
10
Rodzicielka z córką cierpi, — Za cóż taka kara? Serce więdnie, ale śpiewa, Gdy wie, poco, za co;
Ludzie serca nie spytają,
15
Powiedzą: „ladaco!” Więc kochajcie się, dziewczęta, Lecz nie z Moskalami, Oni obcy, litować się
Nie będą nad wami.
20
Katarzyna głosu matki, Ojca nie słuchała, Lecz Moskala z całej duszy, Szczerze pokochała.
Pokochała Moskalika,
25
[30
Do sadu chodziła, Póki swoją dobrą dolę Tam zaprzepaściła. Nadaremnie do wieczerzy
Woła matka donię,
30
Nie przychodzi, — na zabawie Z Moskalem noc trwoni. Całe noce karę oczy Całuje i pieści,
Aż po siole niewesołe
35
Poszły o niej wieści. A niech sobie źli ludziska, Co zechcą, to plotą; Choćby nie wiem co gadali,
Ona nie dba o to.
40
Nagle wojna. Trąbią trąby, Wzywają na boje. Poszedł Moskal. Ach, Katrusiu, Gdzie panieństwo twoje?
Gdzie twa kosa?
45
Choć nakryto Ją, nic nie mówiła, Bo za miłym, jak się śpiewa, I tęsknota miła.
Przecież święcie obiecywał
50
Swojej Katarzynie, Że powróci, jeśli tylko Na wojnie nie zginie. Ożeni się i dzisiejsze
Zło w niepamięć pójdzie, —
55
Niech więc sobie co chcą mówią Niepoczciwi ludzie. Nie troszczy się Katarzyna, Ociera oczęta,
Choć już bez niej na ulicy
60
[31
Śpiewają dziewczęta. Nie troszczy się Katarzyna, Umyje się łzami I po wodę o północy
Biegnie z konewkami
65
(By wrogowie nie widzieli). Przyjdzie, stanie i zaśpiewa „Hrycia” pod kaliną, A tak rzewnie, że kalinie
Z listków łzy popłyną.
70
Odśpiewała, lżej na sercu I do domu idzie, Taka rada i wesoła, Że jej nikt nie widzi.
Nie troszczy się Katarzyna
75
I nie myśli wcale, — W nowej chustce, przez okienko Zapatrzona w dale, Stoi sobie. A dnie idą,
Minęło pół roku,
80
Zemdliło ją koło serca, Zabolało w boku. Chora nasza Katarzyna, Ledwo-ledwo dyszy, —
Wyzdrowiała, na zapiecku
85
Dzieciątko kołysze. A kobietki dogadują, Docinają matce, Że Moskale, powracając,
Nocują w jej chatce.
90
„Twoja córa czarnobrewa, Urodziwa lala, Nie samotna — na zapiecku Kołysze Moskala
Czarniawego. Czy nie tyś ją
95
[32
Tak pięknie uczyła?” A bodaj was, sekutnice, Dola tak raczyła Na tym świecie, jak Katrusię,
Z której się śmiejecie!
100
Katarzyno, serce moje, Gorzkie twoje życie! Gdzie ty teraz z małem dzieckiem Podziejesz się w świecie?
Kto nad tobą zlituje się,
105
Przygarnie do siebie? Jego niema, a rodzice Obcy już dla ciebie. Wyzdrowiała Katarzyna,
Otworzy okienko,
110
Tęsknie patrzy na ulicę I kołysze synka. Patrzy, patrzy, — jego niema! Czy już nie przybędzie?
Poszłaby w sad, popłakała,
115
Ale ludzie wszędzie. Zajdzie słonko, Katarzyna Niesie swego syna Do ogrodu, — kędy pojrzy,
Miłego wspomina.
120
Tu go z musztry wyglądała, Tam mile gwarzyła A tam, a tam... „Synu, synu!” — I nie dokończyła.
Rozwinęły się czereśnie
125
I wiśnie w ogrodzie, Tak jak kiedyś wychodziła, I teraz wychodzi. Wyjdzie, ale już nie śpiewa,
[33
Jak kiedyś śpiewała,
130
Kiedy swego kochanego Tam oczekiwała. Już nie śpiewa czarnobrewa, Na swój los się żali,
A tymczasem złe języki
135
Nie szczędzą jej wcale. Coraz rzeczy okropniejsze Wymyślają o niej, — Gdyby on był, to z pewnością
Stanąłby w obronie.
140
Lecz daleko czarnobrewy, Stamtąd nie zobaczy, Jak ją ludzie wyśmiewają I jak ona płacze.
Może poległ za Dunajem,
145
Poległ i nie wstanie, A może gdzie w Moskwie znalazł Już inne kochanie? Nie, nie poległ, żyje zdrów on,
Marne troski, marne,
150
Gdzież on znajdzie takie oczy I brwi takie czarne? Nigdzie, w całym świecie niema Takiej ani jednej,
Jak Katrusia, takiej pięknej
155
I takiej też biednej! Dała matka córce swojej Urody dowoli, Lecz cóż z tego? Nie umiała
Szczęścia dać i doli.
160
A bez doli z białem liczkiem — Jak z tym kwiatkiem bywa: Słońce pali, wiatr nim targa I kto chce, ten zrywa.
[34
Myjże swoje białe liczko
165
Drobniutkiemi łzami, Bo wrócili już Moskale Innemi drogami.
II
Siedzi ojciec w końcu stołu,
Głowę chwycił w ręce
170
I nie spojrzy na świat Boży W swej ciężkiej udręce. Koło niego matka stara Zalewa się łzami
I takiemi do swej córki
175
Przemawia słowami: „Cóż wesele, córko moja? Czemuż niema pary? Gdzież są twoi starostowie,
Gdzie druchny, bojary?
180
Idź do Moskwy, córko moja, Może znajdziesz swatkę, Tylko nie mów dobrym ludziom, Że masz jeszcze matkę.
Przeklęty dzień i godzina,
185
Kiedym cię powiła! Czemuż ja cię przed świtaniem W wodę nie wrzuciła? Byłabyś się zdała gadom,
A nie
Moskalowi.. Moskalowi... 190
Dziecko moje, córko moja, Kwiecie mój różowy! Jak jagódkę, jak ptaszynę, Tak jam cię pieściła
Na swą biedę... Córko, córko,
195
Cóżeś ty zrobiła?
[35
Taka wdzięczność!... Idźże sobie, W Moskwie świekry szukaj,
Nie słuchałaś swojej matki,
200
Teraz jej posłuchaj! Idź jej szukać, a jak znajdziesz, Przywitaj i potem Żyj szczęśliwie, ale do nas Nie przychodź z powrotem.
Nie wracaj już z obcych krajów,
205
Zostań tam! Bądź zdrowa! A któż moją biedną głowę Bez ciebie pochowa? Kto jak dziecko płakać będzie
Za matką rodzoną?
210
Kto posadzi na mym grobie Kalinę czerwoną? Kto za moją grzeszną duszę Będzie błagać Boga?
Dziecko moje, córko moja,
215
Córko moja droga! Idź już od nas!” Ledwie-ledwie Pobłogosławiła:
„Pan Bóg z tobą!” — i jak martwa
220
Z nóg się powaliła. Odezwał się ojciec: „Cóż ty? Czekasz jeszcze czego?” Rozełkała się i do nóg
Upadła starego.
225
„Ach, przebacz mi, ojcze drogi, Tę winę ogromną!” „Niechaj ci ją Bóg przebaczy, A ludzie zapomną!
Idź już córko. Lżej nam będzie!”
230
[36
Ledwie biedna wstała, Ukłoniła się i wyszła, A po niej została Pustka w chacie. Przez sad idąc,
Modlitwę szeptała,
235
Z pod wiśni garść ziemi wzięła, Na piersiach schowała. „Nie powrócę! Może w obcym, Gdzieś dalekim kraju,
W obcej ziemi obcy ludzie
240
Kiedyś pochowają Nieszczęśliwą. Jeno garstka Tej ojczystej ziemi O mym losie świadczyć będzie
Pomiędzy obcemi.
245
Niech nie świadczy, niech nie mówi, Gdzie mię śmierć spotkała, Aby moja grzeszna dusza Choć tam spokój miała.
Ziemia milczy, ale dziecko
250
Powie kiedyś, kto ja! Boże ty mój, losie ty mój, Gorzka dolo moja! Gdzie ukryję się? Pod wodę
Pójdę sama jedna,
255
A ty grzech odpokutujesz, Dziecino ma biedna, Tułając się jak sierota Bez ojca po świecie...”
Idzie. Chustka na jej głowie.
260
A na rękach dziecię. Wyszła za wieś. Serce boli, Jeszcze raz spojrzała Poza siebie i gorzkiemi
Łzami się zalała.
260
[37
Jak topola pośród pola, Tak stoi przy drodze, I jak z liści rosa, z oczu Kapią łzy niebodze.
Tyle ich już wypłakała,
270
że świata nie widzi, A wciąż płacze. Pocałuje Dziecko i znów idzie. A to małe, jak aniołek,
Nic nie wie, rączyny
275
Drobne swoje wciąż wyciąga Ku piersi matczynej. Zaszło słońce. Nad dąbrową Krwawe niebo płonie,
Otarła łzy, powlokła się
280
I ślad zginął po niej. Wieś gwarzyła o niej jeszcze I długo, i wiele, Ale tego ojciec-matka
Już nie usłyszeli.
285
Tak to człowiek na tym świecie Swoich bliźnich lubi! Tego wiążą, rżną tamtego, Ów sam siebie gubi...
Za co? Naco? Jeden Bóg wie!
290
Tyle miejsca przecie, A dla biednych niema kąta Wolnego na świecie. Jednym dola daje pola
Od kraju do kraju,
295
A dla drugich jeno tyle, Że ich pochowają. Gdzież te dusze, które chciałeś Kochać i żyć z niemi
[38
Po bratersku?... Nadaremnie
300
Szukasz ich na ziemi! Jest na świecie dola, Ale czy ją znamy? Jest na świecie wola,
Ale czy ją mamy?
305
Są ludzie na świecie, Srebro-złoto mają, Myślałbyś, szczęśliwi, A szczęścia nie znają —
Ni doli, ni woli.
310
Znękany, stroskany, Wdziewa swe żupany, Nawet płakać wstyd mu, Bo to pan nad pany.
Bierzcie srebro - złoto,
315
Panowie, bogacze, Ja łzy sobie wezmę I biedę wypłaczę. Zatopię niedolę
Łzami drobniutkiemi,
320
Rozdepczę niewolę Nogami bosemi! Wtenczas u mnie radość I dobrobyt gości,
Kiedy serce moje
325
Buja na wolności.
III
Krzyczą sowy, śpią dąbrowy, Płoną jasne zorze, Susły bawią się w burzanach
Na dzikim ugorze.
330
Już usnęli dobrzy ludzie,
[39
Tych radość znużyła, Tamtych troska, ale wszystkich Ciemna noc nakryła,
Niby matka, co przed spaniem
335
Dzieci swe nakrywa. A gdzież teraz Katarzyna Nasza nieszczęśliwa? W chacie? W lesie? Czy pod kopą
Zabawia synaczka
340
I truchleje, że gdzieś z kniei Skoczy wilk znienacka? Ach, brwi czarne! Lepiej, by was Nie dawały nieba,
Skoro za was taką drogą
345
Cenę płacić trzeba! A co dalej jeszcze będzie? Coraz gorzej, gorzej — Żółte piaski, obcy ludzie
I śniegi jak morze.
350
Sroga zima. A on? Czy on Swoją Katarzynę Pozna jeszcze i przygarnie, I przywita syna?
Zapomniałaby z nim zaraz
355
Tę okropną drogę, Gdyby tylko szczerem sercem Przywitał niebogę... Zobaczymy... A narazie
Spoczniemy po trudzie
360
I o drogę w kraj moskiewski Będziem pytać ludzi. Och, daleka ona, bracia, Znam i ja tę drogę,
O niej jeszcze dziś wspominać
365
Bez trwogi nie mogę.
[40
Przeszedłem ją, przemierzyłem, Niech ją licho mierzy! I niejedno powiedziałbym,
Ale kto uwierzy?
370
„Ależ kłamie siaki-taki! (Tak o mnie powiedzą) I sam nie wie co, a baje, I ludzie nie wiedzą”.
Prawda wasza, prawda, ludzie!
375
Bo poco wam wiedzieć, Co ze łzami tu przed wami Chciałbym opowiedzieć? Każdy ma dość własnej troski,
A szczęściem nie grzeszy,
380
Lepiej dajcie mi krzesiwo, Niech ognia wykrzeszę. I tytoniu, aby w domu Zmartwienia nie było
I aby się takie licho
385
Nikomu nie śniło. Niechajże mu! Ja tymczasem Pomyślę, gdzie biedna Katarzyna z małem dzieckiem
Błądzi sama jedna.
390
Za Kijowem, hen, za Dnieprem, Wzdłuż ciemnego gaju, Tam czumacy drogą idą, „Puhacza” śpiewają.
A naprzeciw nim niewiasta —
395
Czy z odpustu idzie? Czegóż taka zapłakana, Że świata nie widzi? Połatana na niej świtka
I torba na grzbiecie,
400
[41
W ręce kostur, a na drugiej Niesie śpiące dziecię. Spotkali się. Chowa dziecko I pyta: „Nie wiecie,
Dobrzy ludzie, która droga
405
W moskiewski kraj wiedzie?” „W moskiewski kraj? O, ta właśnie. Daleko, niebogo?” „Aż do Moskwy. W imię Boga,
Dajcie coś na drogę”.
410
Grosik dali. Wzdrygnęła się. Ach, jakże on pali! Ale wzięła. To nie dla niej, Lecz dla dziecka dali...
Ona matka... Dalej rusza.
415
Spoczęła w Browarach I ten gorzki grosz dla dziecka Na piernik wydała. Długo, długo jeszcze potem
Biedna wędrowała,
420
A bywało, że pod płotem I przenocowała...
Jak dziś Katarzyna? Słuchajcie, dziewczęta,
425
I strzeżcie się pilnie, ażebyście potem
Nie pytajcie, czarnobrewe!
430
Co wiedzą ludziska? Na biednego każdy chętnie Kamieniami ciska. Ludzie gną się jak wiklina,
[42
Kędy wiatr powieje,
435
Na sierotę słońce świeci, Świeci, lecz nie grze je. Ludzie słońce zakryliby, Aby nie świeciło
Na nieszczęsną i aby jej
440
Łez nie osuszyło. I za cóż to, Boże miły, Jej tak źle na świecie? Jaką krzywdę wam zrobiła?
Czego od niej chcecie?...
445
Czego od niej chcą? — Zobaczyć, Jak płacze niecnota. A więc — nie płacz, Katarzyno, Nie płacz, moja złota,
Cierp w milczeniu. Lecz ażeby
450
Nie zwiędła uroda, Do świtania myj się łzami, Bo urody szkoda! Umyjesz się — nie zobaczą,
A więc nie wyśmieją;
455
Niech tymczasem serce spocznie, Póki łzy się leją. Oto jaka bieda! Widzicie, dziewczęta? Uwiódł i porzucił Katrię Moskal zły.
Niechajże z was każda dobrze to pamięta,
460
Abyście tak kiedyś nie szukały wy Swojego Moskala, jak ona dziś szuka. Nie wierzcie losowi, bo los was oszuka, Nie liczcie na ludzi, bo wam nie przebaczą
I zamiast pocieszyć, powiedzą: „ladaco”.
465
Pod płotami nocowała, Raniutko wstawała I do Moskwy szła nieboga,
[43
Aż tu naraz sroga
Przyszła zima.
470
Idzie Katria, Wicher śniegiem miecie, Ona w łapciach i podarta Świtka na jej grzbiecie.
Idzie Katria, ledwo idzie,
475
Patrzy — coś szarzeje Hen, w oddali. To Moskale! Och! I serce mdleje. Leci, pędzi na spotkanie,
Przybiegła zziajana
480
I pyta się, czy niema tu Jej pana Iwana? A Moskale, jak Moskale, Śmieją się, żartują:
„
Aj da bab a
! Aj da nasz i!
485
Kawo nie naduju t!” Spojrzy na nich Katarzyna: „Ludzieście, jak wszędzie! Nie płacz synu, biedo moja,
Niechaj co chce będzie,
490
Pójdę dalej, aż go spotkam I oddam dziecinę, Oddam ciebie, gołąbku mój, A sama — niech ginę!”
Ryczy, wyje zawierucha,
495
Szaleje zawieja, Stoi Katria pośród pola I gorzkie łzy leje. Uciszyło się na chwilę,
Znużony wiatr ziewa, —
500
Płakałaby jeszcze Katria, Ale łez już niema.
[44
Popatrzyła na dzieciątko Umyte jej łzami,
Takie piękne, niby kwiatek
505
Pod rosy kroplami. Uśmiechnęła się. Lecz uśmiech Zjawił się i mija, A za serce coś ją chwyta,
Niby czarna żmija.
510
Milcząc wzrokiem potoczyła, Przed nią lasu smuga, A pod lasem, hen, przy drodze, Chatka oknem mruga.
„Wieczór. Chodźmy! Może ludzie
515
Udzielą noclegu, Jak odmówią, to będziemy Nocować na śniegu; Koło chaty przenocujem,
Noc, mój synku, wszędzie,
520
Ale gdzie ty nocleg znajdziesz, Kiedy mnie nie będzie? Chyba z psami, moje dziecko, Bo psy, choć kąsają,
Choć i gryzą, ale zato
525
Nas nie obmawiają, Nie wyszydzą, nie wyśmieją, Więc brataj się z psami!... Ach, losie mój, Boże ty mój,
Zlituj się nad nami!”
530
Iwasia z pewnością o to się spytają
535
Prędzej, niżby mógł im odpowiedzieć słowy.
[45
Na kogoż to we wsi wszystkie psy szczekają?
Całe jego szczęście — to te brwi urodne,
540
Ale ludzie mówią, że on ich niegodny.
IV
Pod górą, w jarze, przeogromne, Hetmańskich czasów jeszcze pomne, Dęby jak starcy stoją. W jarze
Na grobli wierzba z wierzbą gwarzy.
545
Lodami skute stawu tonie, — W niewoli staw. (Zimową porą Z przerębli ludzie wodę biorą). Przez chmurę krwawe słońce płonie,
Wiatr się nadyma, — jak powionie!
550
Niczego niema. Wszędzie biało, Tylko coś w lesie zahuczało. Ryczy, huczy zawierucha, Wiatr po lesie hula,
I do snu szerokie pola
555
Śniegami otula. Karbowniczy chce oglądnąć Las, już wyszedł z chaty. Ale gdzie tam! Taka zamieć,
Że nie widać świata.
560
„A niechaj go! Lepiej w chacie Teraz niźli w lesie. Ale co to? Skąd ich tylu Jakiś djabeł niesie?
I o takiej jeszcze porze,
565
Patrz, patrz, Nyczyporze, Cali biali...”
[46
— „Co, Moskale? Gdzie Moskale?” — „Co z tobą, na Boga?”
— „Gdzie Moskale, gdzie sokoły?”
570
— „A tam — ciągną drogą”. Poleciała Katarzyna, Nawet nic nie wdziała. „Ponoś dobrze jej ta Moskwa
We znaki się dała.
575
Nawet w nocy przez sen woła Jakiegoś Moskala”. Pędzi Katria, przez pnie skacze, Marzną bose nogi,
Aż przybiegła i zziajana
580
Stanęła wśród drogi. Twarz otarła rękawami, Spojrzy, — aż tu do niej Nabliża się cały oddział,
A wszystko na koniach.
585
„Boże ty mój! Losie ty mój!” (To biegnie, to stanie) — A na przedzie starszy jedzie. „Iwanie! Kochanie!
Gdzieżeś bawił ty tak długo?”
590
Chwyta za strzemiona, A on spojrzał, i ostrogą Bodzie swego konia. „Czekaj! Czekaj! Czyś zapomniał
Swoją Katarzynę?
595
Nie poznałeś? Spojrzyj tylko, Spojrzyj, mój jedyny, To ta sama twoja luba Katrusia, to ona,
Co kochała cię tak szczerze —
600
Pocóż rwiesz strzemiona!?” On ni słowa. Ściągnął konia,
[47
Koń rwie się i skacze. „Gdzież ty lecisz, mój gołąbku?
Popatrz! Ja nie plączę.
605
Nie poznajesz? Boże ty mój, To Katria, to ona! Nie odtrącaj!” A on na to: „Odczep się, szalona!
Wozmitie prócz biezumnuj u!”
610
„Co słyszę! Mój świecie! Wspomnij tylko, ty mi wierność Przysięgałeś przecie. Wozmitie próc z! Cztożwy stal i?!”
„Kogo to brać mają?
615
Twoją Katrię, co do ciebie Biegała do gaju? Twoją Katrię, co ci syna Powiła?... Jedyny,
Nie odpychaj teraz biednej
620
Swojej Katarzyny! Weź za sługę, kochaj drugą, Cały świat, — zapomnę, Jaką ty mi kiedyś krzywdę
Zrobiłeś ogromną,
625
Przebaczę ci, żem pokrytka I że marnie ginę, — Wreszcie rzuć mię, lecz nie rzucaj Dzieciny niewinnej!
Nie porzucisz? Serce moje,
630
Zaczekasz chwileczkę...” I pobiegła, a za chwilę Wynosi mu dziecko. Niespowite, zapłakane...
Spojrzy — jego niema.
635
„Ludzie! Ludzie! To okropne! On wyrzekł się syna!
[48
Czy słyszycie? Ojciec syna Porzucił zdradziecko,
Cóż ja teraz z tobą zrobię,
640
Moje biedne dziecko? Weźcie sobie, żołnierzyki, Weźcie to maleństwo, Bóg zapłaci, a na niego
Niech spadnie przekleństwo!
645
Rośnij, synu, na śmiech ludziom...” I kładzie na drogę. „Szukaj ojca, bo ja więcej Szukać już nie mogę!”
Zerwała się jak szalona,
650
Do lasu pobiegła. Dziecko płacze, a Moskale Pojechali dalej. Bo co im to! na nieszczęście
Leśnicy zabrali
655
Małe dziecko. Katria bosa Po lesie ugania, Płacze, prosi i przeklina Swojego Iwana.
Aż przybiegła na polanę,
660
Spojrzała dokoła — I do jaru, — pośród stawu Stanęła i woła: „Przyjmij, Boże, moją duszę,
A ty, wodo, ciało!”
665
I skoczyła, aż pod lodem Coś zakotłowało. Tak znalazła Katarzyna To, czego szukała,
Powiał wiatr i — ani śladu,
670
Wszędzie przestrzeń biała.
[49
Co tam wicher, ten szalony, Który dęby łamie, I co rozpacz drobnych dzieci
Po rodzonej mamie!
675
Nie sieroty one, gdy im Mogiła została, Gdy im matka dobre imię W spadku przekazała.
Więc kiedy je skrzywdzą ludzie,
680
Kiedy ktoś ośmieszy, Na mogiłę matki pójdą, Mogiła pocieszy. Ale stokroć gorzej dola
Takiego skrzywdziła,
685
Co go ojciec widzieć nie chciał, A matka rzuciła. Do kogo się zwróci biedne, Samotne pacholę?
Dla podrzutka bezdomnego
690
Świat, jak puste pole. Liczko pańskie, brewki czarne, Nie z prostego rodu, — Lecz co z tego? Lepiej niechby
Zmarniało zamłodu!
695
V
Idzie kobzarz do Kijowa, Na spoczynek siada; Mały chłopak torby dźwiga I prowadzi dziada.
Siedli. Chłopak, dziecko jeszcze,
700
W słońcu się wygrzewa, A tymczasem stary kobzarz O Jezusie śpiewa.
[50
Kto przechodzi — nie omija,
Dają kobzarzowi
705
Chleb, pieniądze, a dziewczęta Grosik chłopakowi. „Jaki ładny!” — podziwiają, „A biedny!... Hej, dała
Matka brewki, ale szczęścia
710
Dać mu nie umiała.” Sześciokonny pyszny powóz Do Kijowa leci, W tym powozie pani z panem,
A z nimi ich dzieci.
715
Staje powóz koło dziadów, Chmura kursu siwa Podniosła się... Biegnie Iwaś, Bo ktoś ręką kiwa
Przez okienko. Pani pieniądz
720
Daje Iwasiowi I chwali go, a pan spojrzał I odwrócił głowę. Odwrócił się, nie chce patrzeć,
Bo poznał nikczemny
725
Po tych brwiach, wspaniałych, czarnych. Po tych oczach ciemnych — Swego syna. Ale brać go Nie myśli.
„Jak zwiesz się?”
730
Pyta pani. „Iwaś” rzecze, „Iwaś? Jaki miły!” Pojechali... Chmury kurzu Iwasia pokryły.
Przeliczyli biedaczyska,
735
Co im ludzie dali, Pomodlili się i dalej W świat powędrowali.
1839.
Petersburg.
[51 AUTOGRAF LISTU SZEWCZENKI DO BRATA MYKYTY
2.III. 1840 r.
_page051.png)
