Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/32

 Tak pięknie uczyła?”
 A bodaj was, sekutnice,
 Dola tak raczyła
 Na tym świecie, jak Katrusię,

 Z której się śmiejecie!

100 

 Katarzyno, serce moje,
 Gorzkie twoje życie!
 Gdzie ty teraz z małem dzieckiem
 Podziejesz się w świecie?

 Kto nad tobą zlituje się,

105 

 Przygarnie do siebie?
 Jego niema, a rodzice
 Obcy już dla ciebie.

 Wyzdrowiała Katarzyna,

 Otworzy okienko,

110 

 Tęsknie patrzy na ulicę
 I kołysze synka.
 Patrzy, patrzy, — jego niema!
 Czy już nie przybędzie?

 Poszłaby w sad, popłakała,

115 

 Ale ludzie wszędzie.
 Zajdzie słonko, Katarzyna
 Niesie swego syna
 Do ogrodu, — kędy pojrzy,

 Miłego wspomina.

120 

 Tu go z musztry wyglądała,
 Tam mile gwarzyła
 A tam, a tam... „Synu, synu!” —
 I nie dokończyła.

 Rozwinęły się czereśnie

125 

 I wiśnie w ogrodzie,
 Tak jak kiedyś wychodziła,
 I teraz wychodzi.
 Wyjdzie, ale już nie śpiewa,