Kama Sutra/całość
| Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | Kama Sutra | |
| Podtytuł | Prastare skrypty hindusów | |
| Wydawca | „Księgopol“ | |
| Data wyd. | 1933 | |
| Druk | „Pol“ | |
| Miejsce wyd. | Warszawa | |
| Tytuł orygin. | कामसूत्र | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
| |
| ||
| Indeks stron | ||
 Artykuł w Wikipedii
| ||
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| ||
|
VATSYAYANA
KAMASUTRA
ORYGINALNY TEKST PRZEPISÓW
RELIGIJNYCH HINDUSKICH
NORMUJĄCYCH STOSUNKI
EROTYCZNE W POŻYCIU
MAŁŻEŃSKIEM I
PROSTYTUCJI
PUBLICZNEJ.
••••••
KSIĘGOPOL
WARSZAWA, ul. KARMELICKA № 15.
Druk. „Pol“. Przejazd 11.
|
Oddając do rąk Czytelników niniejsze dziełko zbyt mało dotychczas znane szerokim warstwom pragniemy zwrócić uwagę na jego, obcy naszej kulturze, nawskroś egzotyczny charakter i temat.
Kamasutra jest przekładem oryginalnej księgi religijnej hinduskiej, odtwarzającej autentycznie całokształt życia jednostki w łonie tej prastarej cywilizacji.
Z niezmierną i przewidującą drobiazgowością przepisy te regulują każdy krok Hindusa, od kolebki począwszy, poprzez dzieciństwo, wiek dojrzały, aż do chwili, gdy wierny wyznawca ostatniem tchnieniem złoży ducha na łonie wielkiego Buddhy.
Uderzającem jest niezwykłe potraktowanie kwestji seksualnej, wielekroć kolidujące z europejskiem pojęciem moralności.
Hindus uważał miłość za czarujący podarek Buddhy, tak promienny jak słońce i jak kwiat lub owoc przeznaczony do konsumcji bez szczególnych ograniczeń.
Zbyt krytycznego czytelnika może razić będzie zgodna z oryginałem naiwność stylu oraz brak wykwintnej formy literackiej, jednak pod uwagę wziąć musi że Kamasutra nie jest dziełem sztuki, lecz zbiorem przepisów, którego geneza gubi się głęboko w perspektywie kilkunastu ubiegłych stuleci.
|
DHARMA, ARTHA i KAMA.
|
Na początku stworzyła Boskość mężczyznę i kobietę.
W stu tysiącach rozdziałów ustanowiła przykazania i zawarła je w ramach Dharmy, Arthy i Kamy.
DHARMĘ — opracował Manu Svayambhura.
ARTHĘ — Prayapti.
KAMĘ — w tysiącu rozdziałów ogłosił Nandia, uczeń Mahadevy.
W panoramie czasu, Kama ulegała wielu przeobrażeniom. Przytacza się bardziej zasadnicze:
Auddalaki Svetaketu skrócił ją do pięciuset rozdziałów.
Następnie Babhravya Pencala streścił ją w rozdziałach stu pięćdziesięciu.
Wspomniane sto pięćdziesiąt rozdziałów przeobrażonej Kamy, rozpada się na siedm głównych części, z których każda poświęcona jest osobnej grupie zjawisk, będących właściwą treścią dzieła.
W miarę upływu wieków, pozostałe części zostały również wyodrębnione w pojedyncze księgi przez następujących autorów:
Suvarnanabha, cz. II (Samprayogikam).
Ghotakamuka, cz. III (Kanyasam payuktakam).
Ghonardija, cz. IV (Bharyadhikarikam).
Gonikaputra, cz. V (Paradarikam).
Kocumara, cz. VII (Upanishad).
Jednakże całkowite skompletowanie Kamy w opracowaniu wyżej wymienionych autorów, jest niezmiernie trudne do urzeczywistnienia, gdyż ich dzieła zaginęły.
Znane są tylko fragmentarycznie, na podstawie wzmianek i cytat u innych pisarzy.
Jedynie Vaisikam w urywkach opracowania Dattaka, oraz streszczenie Kamy Babhravya Pancala, nawiasem mówiąc, niełatwe do przestudjowania, są jeszcze dostępne dla badacza.
Na podstawie tych właśnie źródeł, podjął Vatsyayana trud zrekonstruowania Kamy.
Człowiek żyje sto lat. Czas swój dobrze zużywa i pilnie zważa na trójliczbowość celu życia.
Każdy cel osiąga w właściwym czasie. Poprzedni wiąże z następnym w sposób niestwarzający miedzy niemi konfliktu.
W dzieciństwie przyswaja wiedzę wszelaką. W młodości i wieku dojrzałym Arthę i Kamę. Ma starość natomiast Dharmę, aby udziałem jego stała się moksa — rozwiązanie i uwolnienie duszy od dalszej wędrówki.
Ponieważ zaś nie wie jak długo żyć będzie, przeto przyswaja sobie te wszystkie nauki przy każdej sposobności.
Postanawia niekiedy zostać uczniem brahmina, aż do chwili osiągnięcia wiedzy.
DHARMA jest wykonywaniem Shastras, czyli Pisma Świętego, które nakazuje pewne określone czynności i ofiary, które nie będą składane publicznie, gdyż nie z tego świata pochodzą i nie są widzialne, jak powściągliwość i wstrzymywanie się od rozkoszy cielesnej.
Dharma uczy także Shruti, czyli świętego ceremoniału i wskazówek, jak należy go wykonywać.
ARTHA jest pozyskiwaniem wiedzy ziemi, złota, bydła, bogactwa i przyjaciół, oraz zabezpieczenia i pomnożenia nabytku.
Arthę studjują urzędnicy królewscy i doświadczeni kupcy.
KAMA jest to użytkowanie wrażeń przyjmowanych przez pięć zmysłów: słuch, dotyk, smak, wzrok i powonienie. Dusza i Wrażliwość wspierają Kamę.
Najważniejszem tu jest zaspokojenie wewnętrzne między organem zmysłu a przedmiotem pożądania. Wynikające stąd świadome uczucie, nazywa się Kama
Kamy uczy nas Kamasutra i stykanie się z światem żywych.
Jeżeli spotkają się wszystkie trzy: Dharma, Artha i Kama, wtedy nadchodząca, jest lepsza niż odchodząca, czyli Dharma jest lepsza niż Artha i Artha jest lepsza niż Kama.
Jednakże król winien przedewszystkiem kierować się Arthą, gdyż od tego zależy materjalne dobro narodu.
Natomiast Kama, jest głównem zajęciem heter, które zawsze muszą ją nad obie poprzednie przekładać.
Hetery bowiem są wyjątkami z ogólnej reguły.
Ponieważ Dharma, nie odnosi się do rzeczy tego świata, przeto wielu uczonych, jest zdania, że jako taka, może być uprawiana w książce, zarówno doskonale jak Artha, ponieważ obie ograniczają się tylko do przestrzegania wzorowych przepisów, znajomość których można osiągnąć przez studjum książkowe.
Natomiast Kama jest wrodzona zwierzętom i można uczyć się jej, obserwując z natury. Dlatego niepotrzebne są księgi o Kamie.
Wniosek powyższy jest nieprawidłowy.
Połączenie cielesne mężczyzny z kobietą, jest zawsze zawisłe i uwarunkowane od chwilowego nastawienia jednego z nich. Wobec tego wymaga użycia pewnych środków pomocniczych o których uczy Kamashastram.
U dzikiego stworzenia nie daje się zauważyć istnienie takich środków. Wypływa to z tego, że na zwierzę żądza działa tylko w okresie ruji. Akt niema duchowego znaczenia.
Lokayatika[1] twierdzą: „Nie należy przestrzegać przepisów religijnych, gdyż zapłata za nie, ma nastąpić dopiero kiedyś, w nieokreślonej przyszłości. Istnieje ponadto poważna wątpliwość, czy to wykonywanie Dharmy rzeczywiście przyniesie nagrodę. A któż oddaje na niepewne, to co realnie i już pewnie trzyma w własnej dłoni? Lepszy dziś gołąb niż jutro paw. Skromny miedziak, który się posiada jest cenniejszy od sztuki złota, którą mi się kiedyś dostać“.
I to także jest niesłuszne:
Pismo świąte, które ustanawia przepisy Dharmy nie zezwala tu na żadne wątpliwości.
Składanie ofiar, ma miejsce dla ubłagania zwycięstwa nad wrogiem, lub deszczu i obfitych plonów.
Słońce, księżyc, gwiazdy, planety wraz z całym firmamentem zgodnie działają na dobro świata.
Nadziei przyszłego plonu, rzuconej wraz z ziarnem zasiewu w łono ziemi, można zaufać,
Dalej uczy Vatsyayana, że należy jednak wykonywać obrządki religijne i odpiera zarzuty skierowane przeciw wskazaniom Dharmy, Arthy i Kamy.
Kamasutrę i nauki pokrewne, winien studjować każdy mężczyzna, bez zaniedbywania jednakże świętej wiedzy Dharma i Artha.
Również mogą to robić i młode dziewczęta; oraz za zgodą swych małżonków, uprawiać nadal po zamążpójściu.
Przeciwstawiają się temu niektórzy uczeni, twierdząc, że niewiastom, którym wszelakie studjum jest zabronione, nie przystoi również i zajmowanie się podręcznikami miłości.
Ten zakaz nie opiera się na słuszności — uczy Vatsyayana — gdyż kobiety znają bardzo dobrze w praktyce, Kamasutrę, która na Kamashastram polega nauce o samej Kamie.
Fakt ten nie jest odosobniony, gdyż tak tu, jak i przy wielu innych naukach i sztukach, praktyczne wyćwiczenie rozpowszechnione jest szerzej podczas gdy znajomość reguł i zasad, które niemi żądzą, nielicznym osobom jest właściwe.
Tak np. yadnika, czyli ofiarnicy, przy swych obrzędowych czynnościach, posługują się pewnemi formułami modlitewnemi, specjalnemi dla każdego z bóstw, nierozumiejąc bynajmniej ich znaczenia i nawet nie będąc w stanie ich napisać.
Podobnie wróżbita z gwiazd, uprawia swój proceder, bez uprzedniego opanowania znaczenia istoty samych gwiazd.
Również poganiacze mułów i koni, świetnie potrafią obchodzić się ze swemi zwierzętami.
Wiemy także z doświadczenia, że niektóre żony i córki książąt oraz dostojników dworskich, doskonale pojęły ducha Kamashastry.
Dlatego — mówi Vatsyayana — kobiety mogą studjować Kamashastrę, przynajmniej dorywczo i pod doświadczonem kierownictwem przyjaciółek.
Wskazówki w tym kierunku, może im dawać jedna z następujących osób: zamężna mleczna siostra, godna zaufania przyjaciółka, ciotka ze strony matki, stara wierna służąca, stara mniszka, która długo w rodzinie przemieszkuje lub rodzona siostra, którejby można zaufać.
Na podstawie Kamasutry, można opanować następujące kunszty:
Hetera, która wyróżnia się biegłością w tych sprawach, a nadto, posiada piękność i powab, otrzymuje tytuł Ganika. Osiąga najwyższą rangę.
Miejsce honorowe przysługuje jej nawet między mężczyznami. Król ją poważa, mędrcy ją cenią, każdy stara się o jej łaskę i otacza ją szacunkiem.
O biegłość w tych sprawach starają się usilnie córki króla, lub wysokiego dostojnika, aby przywiązać do siebie małżonka.
Ponadto kobieta, którą okoliczności rozdzielą z mężem i wtrącą w nędzę, przez te wiadomości łatwo zdobędzie sobie utrzymanie wśród obcych.
Dzięki nim przedewszystkiem będzie pożądaną, jeżeli je umiejętnie dostosuje do okoliczności.
Mężczyzna zaś, biegły w tych sprawach, szybko i po krótkiej znajomości zdobędzie serce niewieście.
Jeżeli mężczyzna osiągnął już wiedzę w przepisanej mierze, ponadto zaś, jest w posiadaniu majątku, który jako łup wojenny, handel, wynagrodzenie otrzymał, lub po przodkach odziedziczył, tedy zostaje głową domu i prowadzi żywot zalotnika.
Obiera sobie siedzibę w mieście lub dużej wsi, a zawsze w sąsiedztwie ludzi dostojnych.
Każe wybudować sobie dom w pobliżu strumienia i otoczyć go ogrodem. Musi być także dziedziniec do robót.
Dom będzie posiadał dwa skrzydła, wewnętrzne i zewnętrzne.
Apartament wewnętrzny zamieszkują kobiety.
Zewnętrzny zaś winien zawierać puszyste, pięknie ozdobione łoże, wzniesione nieco na środku, nakryte śnieżno-białem, lnianem płótnem, obstawione okiściami rozwiniętego kwiecia.
Ponad łożem umieszczony będzie baldachim, a u stóp i pod głową wzorzyste poduszki.
Opodal sofa, u wezgłowia trójnóg z wonnościami potrzebnemi w nocy, a więc collyrium i betel i miazgę z drzewa cytrynowego.
W pobliżu spluwaczka, ozdobna szkatułka, lutnia wisząca na słoniowych kłach.
Pod ścianą deska do malowania, naczynie z farbami, kilka książek i wieńców, oraz stolik do gry.
Na zewnętrznych stronach ścian domu, klatki dla papug i śpiewających ptaków.
Musi być także miejsce i przyrządy dla robót tkackich, snycerskich i t. p.
W ogrodzie będzie huśtawka jedna zwykła i jedna obrotowa, oraz cienista altana z urządzeniem dla pnących roślin, jako kwieciste miejsce wypoczynku.
Takiem będzie urządzenie mieszkania.
Pan domu, natychmiast, jak tylko powstanie, załatwia naturalną potrzebę, czyści zęby, namaszcza ciało wonnościami collyrium, przy pomocy alaktaka maluje wargi i obserwuje się w zwierciadle.
Następnie przeżuwa kulkę betelu, aby oddechowi udzielić przyjemnego zapachu, poczem odchodzi do swych zwykłych zajęć.
Każdego dnia bierze kąpiel, co drugi dzień namaszcza się olejem, co trzeci naciera ciało pianą mydlaną, co czwarty lub dziesiąty, cały korpus.
Takie są niezbędne obowiązki pielęgnacji ciała.
Wszystkie mają być wykonane punktualnie. Przedewszystkiem trzeba się troszczyć o usuwanie potu.
Przed i po południu, jest czas poświęcany na jedzenie.
Tek przepisał Carayana.
Po rannym posiłku winno się uczyć mowy ludzkiej papugi oraz inne ptaki, następnie przychodzą walki kogutów i przepiórek.
Zkolei krótka chwilę poświęca się obcowaniu z Pithamardas, Vitas i Vidusakas.
O ile jest to pora letnia, można urządzić drzemkę przedobiednią.
Później nieco, pan domu robi toaletę i spędza popołudnie na rozmowie z przyjaciółmi.
Wieczorem rozkoszuje się muzyką.
Na zakończenie, w towarzystwie przyjaciół, oczekuje w swym wonnym i miękkim pokoju, na ukochaną, po którą posłał umówioną pośredniczkę.
Przy wejściu tej damy, pozdrawia ją wraz z przyjaciółmi, używając przytem pochlebnych i przyjemnych słów.
Takie jest ostatnie zajęcie dnia.
Od czasu do czasu, urozmaicają tryb życia następujące rozrywki:
Przy szczególnie łaskawej pogodzie zbierają się wszyscy mężowie w świątyni Sarasvati[2] Tutaj, przybyli z dalekich miast sztukmistrze i żonglerzy dają im próbę swej zręczności, za co otrzymują uprzednio wyznaczone nagrody. Jeżeli popisy niektórych przypadną do gustu zebranemu towarzystwu, należy sztukmistrzów zatrzymać, jeżeli zaś nie, należy ich odprawić.
Członkowie towarzystwa winni zawsze postępować solidarnie, zarówno w dobrobycie jak i w czasach mniej sprzyjających.
Gościom obcym, wchodzącym w skład towarzystwa, należy zapewnić opiekę i gościnność.
Te reguły, oczywiście, odnoszą się i do wszystkich innych uroczystości obchodzonych ku czci poszczególnych bogów.
Jeżeli mężczyźni o równym wieku, jednakowych upodobaniach i stopniu wykształcenia, spotkają się z heterą bądź to u niej, bądź w domu któregokolwiek z nich, aby na wspólnej rozmowie czas dobrze przepędzić, tedy zgromadzenie takie nazywa się zebraniem towarzyskiem.
Rozmowa toczy się na temat poezji i nauki.
Piękne kobiety, które posiadają wykształcenie w stopniu równym, należy uszanować i cenić.
Powyższe winno mieć miejsce jedynie w lokalu zamkniętym. Mężczyźni mogą przepijać do heter, a te do nich; likiery, jak Madhu i Maireya, wina Sura i Asava, które posiadają gorzki, ziołowy posmak, oraz inne napoje z najrozmaitszych liści i owoców.
Przed południem, mąż strojnie ubrany, w towarzystwie hetery i świty służebników odbywa konną przejażdżkę po ogrodzie.
Tu przepędza czas na ćwiczeniach i rozrywkach, przypatrując się walkom kogutów, przepiórek i innym atrakcjom tego rodzaju. Po południu wraca do domu wioząc duży bukiet kwiatów.
W podobny sposób latem, zażywa kąpieli w basenie, który został specjalnie na ten cel wymurowany i oczyszczony z jadowitych stworzeń.
Inne rozrywki mogą być takie:
Spacer przy blasku księżyca;
Uroczystość święta wiosny;
Zrywanie kwiatów i owoców mango;
pryskanie wodą (kshveda);
Ozdabianie się kwiatami bawełny;
Walka kwiatami kadamba.
Ponadto istnieje niezliczona ilość zabaw właściwych poszczególnym miejscowościom.
Takie są rozrywki towarzyskie.
Są one bardziej odpowiednie dla pojedynczego mężczyzny, który bawi się z jedną heterą, niż dla heter, znajdujących się w otoczeniu licznych adoratorów i służebnic.
Pithamarda — jest to człowiek bez majątku i stosunków, który nie posiada nic oprócz przenośnego stołka (mallika), sepii i deski do malowania. Człek taki pochodzi najczęściej z odległych miejscowości, i biegły jest w przeróżnych kunsztach.
Z tego powodu, bardzo chętnie widziany jest jako nauczyciel w towarzystwie zalotników i heter.
Vita — natomiast, nazywają osobnika, który roztrwonił na hulanki cały swój majątek, ale nie postradał stosunków, które łączyły go ze światem towarzyskim.
Jest on zazwyczaj spokrewniony z właścicielami wielkich fortun, którzy nadal darzą go przyjaźnią i zajmuje w ich domach stanowisko rezydenta, mając za zonę niewiastę z towarzystwa.
U heter jest mile widziany; żyje poczęści dzięki ich materjalnej pomocy.
Vidushaka lub Vaihasaka — jest to osobnik szerzący wesołość, błazen nadworny, jego wykształcenie i obyczaje towarzyskie posiada ją pewne braki, ale dla swego humoru, jest chętnie tolerowany.
Te trzy typowe postacie, służą zalotnikom i heterom do nawiązywania i łagodzenia wzajemnych intryg.
Do tego celu używane są zresztą i inne osoby, jak łyse niewiasty, wiarołomczynie — rozwódki, oraz wytrawne, stare hetery.
Zalotnik, bez względu na to czy mieszka na wsi lub w mieście, obowiązany jest ograniczyć swe stosunki do ludzi z tej samej kasty, których przyjaźń uważa za pożądaną. Winien okazywać im zadowolenie a oni nawzajem, zawsze radzi będą z jego obecności.
Tu następuje kilka wet setów w tym przedmiocie:
„Ten, kto nie nazbyt sztucznie, lecz i nie nazbyt pospolicie prowadzi rozmowę w towarzystwie jest zawsze wysoko poważany”.
„Mędrzec nie idzie w ciżbę będących w kolizji ze światem i przez świat pogardzanych, wyjętych z pod prawa i działających destruktywnie”.
„Uświadomionemu, obracającemu się w towarzystwie, którego poczynania są ludziom przyjemne, i który sam stanowi miłą atrakcję — wszystko ziemskie będzie się pomyślnie układać”.
Kama, praktykowana przez mężczyznę ożenionego prawnie i w tej z ustanowionych świętem pismem czterech kast[3], która jest dla niego właściwą, nie będzie przeciwna obyczajności i przepisom religijnym, lecz środkiem do otrzymania normalnego, zdrowego potomstwa.
Natomiast miłość do kobiety z wyższej lub równej kasty, lecz już zamężnej, jest surowo wzbroniona.
Miłość uprawiana według Kamy z kobietą niższej kasty lub z właściwej kasty usuniętej, z heterą lub powtórną mężatką — jest również zakazana, ponieważ służy tylko rozpuście.
Gonikaputra wyraża pogląd, że niekiedy i mężatki, ze szczególnych powodów mogą być uważane za nayikas.
Powody mogą być następujące:
Jeżeli mężczyzna może stwierdzić:
Następują inne motywy i cechy kwalifikacyjne kobiety do kategorji nayikas, w ogólnej liczbie 12.
Na tych podstawach można utrzymywać stosunki z kobietami stanowiącemi cudzą własność, bez obawy naruszenia przepisów Dharmy, z tym warunkiem oczywiście, że jedynym celem stosunku nie będzie użycie miłosne, lecz dążenie do innego, wzniosłego celu.
Według Carayana, istnieje jeszcze piąty rodzaj nayikas; kobiety pozostające na utrzymaniu dostojnika królewskiego i odwiedzane przez niego od czasu do czasu, lub pewna kategorja wdów na utrzymaniu.
Suvarnambha zalicza do nayikas mniszki jako rodzaj szósty.
Ghotakamukha zaś jako siódmy typ traktuje nienaruszoną córkę hetery lub dziewiczą służebnicę.
Gonardiya dodaje ósmy rodzaj; dziewczynę, szlachetnego pochodzenia, która zaledwie przekroczyła granice dzieciństwa.
Ostatnie cztery kategorje nie różnią się zasadniczo od czterech pierwotnych. Ponieważ nie są określone osobnym przepisem, przeto należy je traktować jako odmiany czterech pierwszych. Podporządkowując się temu, Vatsyayana rozróżnia ostatecznie tylko cztery klasy nayikas:
Bezwzględnie należy wystrzegać się stosunku z kobietami, które są:
Uczniowie Babhravya twierdzą:
„Dozwolone jest zażywanie kobiet, które się już różnym mężczyznom oddawały“.
Gonikaputra przeciwstawia się temu, twierdząc że żony krewnych, brahmanów i królów, należy w tym wypadku wyłączyć.
Istnieją różne kategorje przyjaciół:
Twój przyjaciel winien posiadać następujące zalety:
Przyjaciółmi, bywają ponadto według Carayana:
Do przyjaciół należą również żony wszystkich wyżej wymienionych.
Posłaniec winien mieć następujące zalety:
Podaje się na zakończenie werset:
„Świadomy człowiek, mający znajomość ludzi, potrafi przy pomocy przyjaciół każdy cel osiągnąć“.
|
O POŁĄCZENIU PŁCIOWEM.
|
O stopniach miłości.
Ze względu na proporcję fizyczną, mężczyźni dzielą się na trzy klasy: 1) zając, 2) buhaj, 3) ogier.
Kobiety zaś, z tego samego względu na gazęle, klacze i wielbłądzice.
Stąd wynika, że przy połączeniu płciowem, trzech odmiennych osobników z każdej płci, powstają analogiczne do skojarzeń stopnie odczuwania rozkoszy, wykazane na poniższej tabelce.
| ||||||||||
Jeżeli mężczyzna łączy się z kobietą o najmniejszej proporcji fizycznej, tedy akt jest „rozkoszą wyższą“.
Jeżeli zaś dzieje się odwrotnie, akt płciowy podpada pod kategorje „rozkoszy niższej“.
Innemi słowami: połączenie ogiera z klaczą, buhaja z gazelą, daje „rozkosz wysoką“, połączenie ogiera z gazelą daje „rozkosz wyższą“.
Ze strony żeńskiej połączenie wielbłądzicy z bykiem, klaczy z zającem daje „rozkosz niższą“.
Połączenia równe są najlepsze. Określone komparatywami najgorsze; pozostałe są średnio dobre.
Pomiędzy temi ostatniemi „wyższe” są znów lepsze od „niższych“.
Analogicznie rozróżnia się dziewięć odmian aktu według siły i ognia temperamentu.
|
Chłodnym nazywa się temperament osobnika, którego żądze zmysłowe są jakgdyby wygasłe, wywytrysk nasieniowy skąpy i który nie zatrzymuje się dłużej w gorących objęciach kobiety.
W przeciwieństwie do niego stoją temperamenty średni i ognisty, zarówno u mężczyzn i kobiet.
Nakoniec rozróżnia się jeszcze rodzaje aktu płciowego, zarówno u mężczyzn jak i u kobiet a to ze względu na długość trwania orgazmu.
Jest ich trzy: szybki, średni i powolny; z tego tytułu powstaje znów tabelka wykazująca dziewięć nowych odmian zespolenia płciowego.
Istnieją sprzeczne poglądy co do stopnia odczuwanej przez kobiety rozkoszy.
Auddalaki mówi „Kobieta inaczej odczuwa niż mężczyzna, gdyż nie zachodzi u niej wytrysk nasienia. Mężczyzna poprostu zaspakaja swój popęd kobieta zaś otrzymuje w głębi swej podświadomości całkiem szczególne odczucie, które nie daje się bliżej opisać. W rzeczywistości, mężczyźni dokładnie zdają sobie sprawę z istoty swego odczucia. U kobiet natomiast, fakt ten nie zachodzi”.
Poglądowi temu można przedstawić poważny zarzut:
Im więcej mężczyzna przedłuża akt cielesny, tem więcej kobieta go miłuje, jeżeli zaś kończy zbyt szybko, jest z niego niezadowolona.
Ta okoliczność, jak mniemają niektórzy wykazuje jasno, że kobieta odczuwa zupełną rozkosz szału. Jeżeli zaś potrzeba dłuższego czasu do zaspokojenia żądz kobiety i jeżeli kobieta odczuwa przytem rozkosz, tedy zupełnie naturalne jest, że pragnie tę rozkosz przedłużyć.
Do tego odnosi się poniższy werset: „Obcowanie płciowe z mężczyzną, uspakaja jurność kobiety i dreszcz stąd powstający jest jej rozkoszą“.
Babhravja i jego uczniowie uczą, że jajniki kobiece od początku do końca aktu ustawicznie wytryskują.
Gdyby kobieta nie posiadała nasienia, tedy nie mogłaby odczuwać skutków spółkowania.[5]
Przeciw temu mniemaniu, przytacza się, że na początku zabiegów miłosnych, zapał kobiety jest nader nikły, tak, że zaledwie z trudnością znosi natarczywe ataki kochanka; w dalszym przebiegu akcji jednak, namiętność jej urasta, aż do pogardy własnego ciała.
I ten zarzut jest bezpodstawny; Każdy silniejszy obrót korby kołowrotka, potęguje powoli jego pęd, aż osięgnie, ruch za ruchem zenit szybkości.
Podobnie zwolna urasta namiętność kobiety i przygasa zwolna w miarę upływu nasienia.
Werset: „Mężczyzna traci nasienie przy końcu aktu, podczas gdy kobieta przez cały czas odczuwa nieprzerwanie rozkosz“.
Kobieta więc odczuwa rozkosz zarówno jak i mężczyzna.
Tak uczy Vatsyayana.
Znawcy tej rzeczy, są tego zdania, że miłość wypływa z czterech pobudek:
1. Miłość która pochodzi z ustawicznego pełnienie określonych czynności; np. do łowów, do alkoholu, do hazardu i t. p.
2. Miłość do rzeczy których przedtem zupełnie ale nieznało, źródło których leży w mózgowości i imaginacji: np. upodobanie niektórych mężczyzn kobiet i eunuchów do auparishtakam, dalej ogólna skłonność do uścisków, pocałunków i t. p. pieszczot.
3. Jest to miłość płynąca z obustronnego zaufania, szczerość której nie ulega żadnej wątpliwości, miłość w której kochankowie uważają się za jedno ciało i duszę.
4. Jest to miłość realna, pozostałe są tylko modyfikacjami tego rodzaju miłości.
Dla człowieka obeznanego, zupełnie wystarczy to, co w niniejszym rozdziale o miłości powiedziano.
Dla nieuświadomionych przedmiot ten zostanie w dalszym ciągu wyczerpujący omówiony. —
— O rodzajach miłości płciowej —
Sprzeczka miłosna.
Otoczony służbą i przyjaciółmi w wspaniałych i pachnących kwieciem komnatach, przyjmuje pan domu swoją przyjaciółkę.
W uprzejmych i przyjaznych słowach proponuje orzeźwienie się smakowitym trunkiem. Następnie zezwala jej na zajęcie miejsca obok siebie, po lewej stronie.
Głaszcze jej włosy, piersi, przepaskę na biodrach i lewą ręką otacza jej kibić.
Następnie wszczyna rozmowę na różne tematy.
Omawiając sprawy o których w licznem towarzystwie mówić nie wypada, używa domyślników i aluzji.
W dalszym ciągu mogą śpiewać pląsając w rytm melodji, lub siedząc bez ruchu; mogą też słuchając muzyki zabawiać się dyskusją na temat sztuk pięknych i częstować się obustronnie napojem.
Jeżeli niewiasta wie o miłości nie więcej niż jedno, tedy pan domu odprawia towarzystwo, obdarzając każdego kwiatami, wonnościami i betelem.
Tak się zaczyna wywczas miłosny.
Gdy namiętność doszedłszy do zenitu, zaspokojoną zostanie, wydają się kochankowie jednocześnie zawstydzeni i nie śmiejąc się patrzeć na siebie, rozłączają się przed pokojem toaletowym.
Po pewnej przerwie, zajmują znów swe poprzednie miejsca i biorą do ust betel. On namaszcza ją wonnościami, obejmuje lewem ramieniem podając puhar, żąda aby napiła się wody.
Potem spożywają słodycze, zależnie od usposobienia i apetytu: świeży sok owocowy, rosoły, krupniki, sosy mięsne, sorbety, sok mango, lub cytryny z cukrem.
Lub gdy kochankowie na dachu przebywają, schodzą nadół, aby podziwiać blask księżyca i prowadzić subtelną rozmowę.
Kobieta patrzy się w tarczę miesiąca opierając głowę o ramię kochanka, a on wskazuje i wymienia jej różne konstelacje gwiazd; Jutrzenkę, gwiazdę północy lub siedem Rishis, czyli Wielką Niedźwiedzicę.
Takie jest zakończenie wywczasu miłosnego.
Rodzaje miłości są takie.
1. Miłość z namiętności, jest wówczas, jeżeli oboje kochankowie poznali się oddawna a łączą się dopiero po wielu przebytych przeszkodach, lub gdy godzą się kochankowie po kłótni połączonej z długotrwałą rozłąką, albo też, gdy jedno z nich wraca z dalekiej podróży.
2. Miłość rozbudzona — ma miejsce przy zespoleniu się dwojga ludzi, wzajemne skłonności których, znajdowały się dotychczas w stadjum początkowem, lecz pod wpływem zbliżenia, wybuchają gwałtownym płomieniem.
3. Miłość udana — jest to taka w której jedno z kochanków zmuszone jest podniecać własny temperament sztuką „sześćdziesięciu czterech“, lub gdy oboje w postronnych osobach są zakochani.
4. Miłość przeniesiona, — jeżeli mężczyzna podczas aktu, myśli o innej osobie którą kocha i którą pragnie w tej chwili posiadać.
5. Miłość eunuchów, zachodzi wówczas, gdy dla jednorazowego zaspokojenia zmysłów, pokrywa się praczkę lub służebną, przy jednoczesnem wstrzymaniu sie od wszelkich uzewnętrznień miłości t. j. pieszczot, pocałunków i t. p.
6. Miłość dla odmiany, jest to spółkowanie hetery z wieśniakiem lub dostojnika z dziewką wiejską.
7. Miłość bezgraniczna, rodzi się między osobnikami, które pod każdym względem sobie odpowiadają.
Tyle o rodzajach miłości.
Teraz uwagi nad utarczką miłosną:
Jeżeli kobieta kocha namiętnie, tedy nie scierpi aby w jej obecności mówiono o rywalce, ani choćby wykrzyknęto jej imię nawet dla żartu.
Gdy stanie się coś podobnego, powstaje gwałtowna sprzeczka. Kobieta płacze, jest gniewna, wyrywa włosy, bije kochanka, zrywa ozdoby, rzuca się na podłogę i toczy się po niej jak kula.
Kochanek usiłuje przemówić do niej dobrotliwie uspakaja, podnosi z ziemi i sadza na łóżku.
Ona w odpowiedzi na to wpada w nieokiełznany gniew, szarpie mu włosy, uderza go jeden, dwa lub trzy razy nogą w głowę, piersi lub w plecy.
Dalej biegnie ku drzwiom. Tam bowiem — mówi Dattaka — pragnie upaść i dać upust łzom. Jednakże nie wychodzi.
Po pewnym czasie, gdy dojdzie do przekonania, że kochanek uczynił już wszystko co w jego mocy aby się uniewinnić, pozwala się całować, pośród gradu gorzkich wyrzutów, okazując w końcu nie pohamowaną żądzę.
Jeżeli utarczka ma miejsce w jej domu, tedy okazuje swój gniew ostrzej i opuszcza kochanka.
Skoro ten, po powrocie do siebie pośle jej Vita, Vidushaka lub Pithamarda tedy doń wraca i przepędza z nim noc.
Tak się kończy utarczka miłosna.
Krótko: Człowiek, który posiadł wyłożony przez Babhravya kunszt „sześdziesięciu czterech“ i umiejętnie go stosuje, zawsze osiągnie swój cel i może posiadać kobiety, nawet z najwyższej kasty.
Mężczyzna biegły w tym kunszcie będzie przez żony własne, żony cudze, uwiebiany i szanowany.
|
JAK SIĘ ZDOBYWA DZIEWCZĘTA
|
Małżeństwo z dziewczyną pochodzącą z tej samej kasty i podobnej sfery towarzyskiej które ma zostać zawarte według przepisów ksiąg świętych, musi uwzględniać następujące postulaty:
Spełnienie warunków Dharmy i Kamy;
Potomstwo;
Pokrewieństwo;
Pomnożenie liczby przyjaciół;
Normalne współżycie płciowe.
Dlatego młody zalotnik winien upatrzyć sobie dziewczynę z dobrego domu, która posiada ojca, matkę, oraz młodszą jest od niego conajmniej o trzy lata.
Ród wybranki winien być wybitny, dostojny znakomity, bogaty, szeroko spowinowacony i otoczony ogólną przyjaźnią osób postronnych.
Sama zaś wybranka niechaj będzie dobrze ułożona, dobrze zbudowana, zręczna. Ciało jej niech następujące przymioty zdobią: paznogcie, zęby, oczy, uszy i piersi winna mieć regularne o naturalnych rozmiarach, nie za wielkie i nie za małe.
Ciało jej musi być bezwzględnie zdrowe.
Naturalnie i zalotnik musi odznaczać się temi wszystkiemi zaletami ciała.
Pod żadnym pozorem nie wolno żenić się z dziewczyną która jako niezamężna należała już do innego.
Taki związek małżeński będzie nieczysty i zasługuje na potępienie.
Tak uczy Ghotakamukha.
Ażeby odpowiednio i korzystnie skierowane zaloty osiągnęły szczęśliwy wynik, niezbędnem będzie, oprócz jaknajdalej idących wysiłków rodziny i krewnych, także i wybitna interwencja przyjaciół obu zainteresowanych rodów, której ci ostatni ze względu na cel, szczędzić nie powinni.
Ci bowiem obowiązani są wszelkie dostrzegalne, tak nabyte, jak i odziedziczone, wady pretendenta do ręki, rodzicom dziewczyny przed oczyma stawić oraz zalety swego pupila, odnośnie znakomitości i dostojności pochodzenia pod niebiosa wysławiać, aby pozyskać przychylność i zgodę krewnych wybranki szczególnie tych, którzy pozostają w poufałej zażyłości z jej matką.
Jeden z przyjaciół konkurenta przebierze się u strój wróżbity i z gwiazd będzie czytał losy przyszłych małżonków, ogłaszając je za wyjątkowo pomyślne, ponieważ temu sprzyjają łaskawe okoliczności i prognostyki, jakto: lot ptaka, konstelacje planet, wejście słońca w szczęśliwy znak zoodiaku lub znamię szczęścia na ciele.
Inni poplecznicy zaś będą zazdrość w matce wybranki wzniecali, szepcząc że ich pupil ma inną znakomitą partię na widoku.
Jeżeli majątek, prognostyki i głosy przeczucia rodziców na przychylną decyzje się złożą, tedy można bez zastrzeżeń oddać córkę zamąż gdyż — uczy Ghotakamukha — nie wolno się tylko wyłącznie sprawami natury materjalnej w tym wypadku kierować, lecz również i duchowe korzyści związkowi temu zapewnić.
Nie należy ubiegać się o dziewczę, które płacze lub opuszcza komnatę gdy ją zalotnik nachodzi lub które już w kimś innym jest rozmiłowane.
Nie wolno brać za żonę dziewczyny o następujących przymiotach:
Dziewczynę która osiągnęła już uprawniający do zamążpójścia, rodzice obowiązani są pięknemi szatami odziać i zapewnić jej możność ukazywania się w widocznych miejscach.
Dziewczę to, przybrano bogato i gustownie, niechaj codzień po południu oddaje się publicznym zabawom, niech bierze udział w składaniu ofiar i uroczystościach weselnych.
Winno być zawsze ukazywana w świetle najkorzystniejszem, gdyż stanowi rodzaj towaru do zbycia.
Uroczyście niechaj będą podejmowane przez rodziców te osoby, które ze względów matrymonjalnych odnośnie córki, przez przyjaciół lub krewnych przedstawione im zostaną.
Pod każdym nadającym się pozorem należy ukazywać im to dziewczę schludnie wymyte i odświeżone.
Następnie wyczekują pomyślnego zarządzenia losu.
Zdecydowanego konkurenta, skoro wejdzie pod dach, należy przyjąć nader gościnnie, zaprosić do kąpieli i uczty a na jego natarczywość odpowiadać — „każda rzecz nastąpi w właściwym czasie“.
Po ustanowieniu terminu, zaślubiny należy od prawić stosownie do tego z religijnych ceremonjałów,[6] który przyjął się w okolicy, lub który jest zgodny z życzeniem konkurenta.
Takie są przepisy o małżeństwie.
Poniżej kilka wersetów Ghotakamakha w dosłownem brzmieniu.
„Małżeństwa i wszelkie związki, tylko między równemi zawierane będą.
„Kto zawrze związek „wyższy“ ten po zaślubinach jako służebnik własnej żony w domu teściów przebywać będzie.
Dlatego związek ten przez mędrców jest potępiony.
Kto zawrze związek „niższy“ ten wkrótce własną żonę, pod wpływem rodziców tyranizować będzie, ze względu na niskie pochodzenie.
Jeżeli zaś obustronni rodzice przy jednakich pozycjach nawzajem się cenią, tedy niema przeszkód do wzajemnej miłości między młodem małżeństwem.
Szczęśliwem zawsze będzie małżeństwo, w myśl przepisów ksiąg świętych skojarzone.
Stąd wniosek o wartości związku „wyższego“, który męża w służebnika teściów zamienia i o związku „niższym“, który zwykle przeklinanym bywa“.
W ciągu trzech pierwszych nocy po zaślubinach mąż i dziewczyna sypiają na podłodze, oddają się różnym uciechom i spożywają niesolone potrawy.
Siódmego dnia kąpią się przy dźwiękach słodkiej muzyki, odziewają się i po spożyciu wspólnego posiłku składają wizyty ceremonialne weselnym gościom i rodzicom.
To jest obowiązkiem przedstawicieli wszystkich kast.
Dziesiątego dnia, wieczorem, zbliża się mąż do oblubienicy, usiłując, sam na sam, z ogromną delikatnością naprowadzić rozmowę na temat poufny.
Niektórzy autorowie z doświadczenia twierdzą że winien nie mniej niż trzy dni, na zupełne owładnięcie dziewicą poświęcić.
Inaczej sądzą o tem uczniowie Babhravya. Według ich zdania oblubienica może nabrać błędnego przekonania o intencjach męża, który przez tyle dni zachowuje się wobec jej kobiecości jak bezduszny słup lub drewno i złożyć to na karb przynależności męża do płci trzeciej, stąd może powziąć pogardę dla niego.
Vatsyayana radzi, aby akcja spoufalająca wykazała ze strony mężczyzny otwartą dążność do zasadniczego i naturalnego celu małżeństwa.
Kobietę niekiedy można sobie ująć tylko usilnym zabiegiem o czysto fizyczne przywileje. Robić to trzeba jednak z całą ostrożnością i niezmiernie delikatnie.
Jeżeli bowiem mąż, a więc osobnik dotychczas prawie obcy, zniewoli oblubienicę ordynarnie, postępkiem tym może wszczepić jej raz nazawsze pogardę dla siebie i dla całego rodzaju męskiego.
Dlatego mąż niech zbliża się do młodej małżonki w sposób delikatny, pełen czułości i z wyrozumiałością.
Do ostatecznego celu niech zmierza ustawicznie lecz powoli, ruch za ruchem, aż zdobędzie zupełną zgodę na poufałość małżeńską.
Niechaj następujące środki do tego mu służą:
Najpierw niech ją otoczy ramieniem i uściśnie w sposób najlepszy na jaki pozwala mu chwilowa pozycja, zważając, aby uścisk nie trwał zbyt długo.
Akcję rozpocznie od górnej części korpusu, gdyż jest to najprostsze, najłatwiejsze.
Jeżeli oblubienica osiągnęła już całkowitą dojrzałość fizyczną, lub jest już z mężem w pewnym stopniu spoufalona, tedy może to odbywać się przy świetle lampy.
Jeżeli natomiast żona jest młodziutkiem dziewczęciem tedy musi to odbywać się w zupełnej ciemności.
Jeżeli scierpiała tę wstępną pieszczotę i oparła się o jego ramię tedy podaje jej betel, tambula lub słodycze.
Gdy wzbrania się takowe przyjąć, niechaj on ją namawia, perswaduje i błaga, przemawia po przyjacielsku i usiłuje nakłonić prośbą i zaklęciami. Wkońcu niech padnie jej do nóg.
Nawet najwstydliwsza i najbojaźliwsza niewiasta nie oprze się mężczyźnie, który przed nią klęczy.
To jest najważniejsza i powszechna reguła.
Nakoniec gdy przyjmie od niego betel niech ucałuje jej usta, lekko i tkliwie, bez żadnego szmeru.
Jak dojdzie już tak daleko, niech wciągnie ją w rozmowę, w tym celu niech ją pyta o rzeczy, których dotychczas niezna lub nie zdążyła poznać: otrzyma na to krótkie, niejasne odpowiedzi.
Jeżeli pozostanie milcząca, winien ponowić pytanie utrzymując w tonie bardzo przyjaznym aż wymusi odpowiedź, gdyż uczy Gothakmukha, „dziewczęta rozważają słowa mężczyzn nawet gdy same słów skąpią“. Otrzyma więc odpowiedź skinieniem głowy, gdyby jednak pokłócił się z nią o to, nie uzyskałby nawet tego skinienia.
Gdy pyta się małżonek czy się jej podoba czy ona go miłuje, oblubienica długo milczeć będzie, gdy pytanie usilniej ponowi, uzyska potakujący ruch głowy.
Dziewczyna, skoro jest już zaślubiona niema prawa odmawiać mężowi przyjęcia betelu i tambula który jest rzecznikiem dokonania małżeńskiej poufałości[7].
W ten sposób zdobywa się dziewczęta.
Oto kilka wersetów na ten temat:
„Mężczyzna który całkowicie przystosowuje się do wymienionych skłonności kobiety, zdobywa jej zaufanie i miłość.
Jeżeli stosuje się do nich częściowo — wybiera drogę pośrednią, i otrzyma wyniki wartości średniej.
Kto nieliczy się ze wstydem dziewiczym, otrzymuje pogardę w zapłacie.
Uważany jest za bydlę, niegodne obcowania z kobietą.
Dziewczyna wzięta gwałtem przez człowieka który się nierozumie na niewieściem sercu, będzie trwożliwa, przygnębiona i drżąca. Wytworzy się w niej bierny opór w stosunku do mężczyzny nierozumiejącego uduchowionej miłości.
Pod wpływem tego, albo przejdzie do obozu wrogiego płci męskiej lub jeżeli czuje urazę specjalnie do męża, odda się innemu mężczyźnie.“
Jeżeli młodzieniec ubiega się o dziewczynę młodocianego wieku a nie jest z nią od dzieciństwa zażyły, albo co do jej uczuć ostatecznie przekonany, tedy powinien wpierwej jej ufność pozyskać, zanim rodzicom propozycje małżeństwa przedstawi.
W tym celu winien wyświadczać jej wielkie usługi, przebywać jak najdłużej w jej towarzystwie, zabawiać ją wszelkiemi rozrywkami, jakie odpowiednie będą dla jej wieku.
Rozrywki są takie:
rwanie kwiatów.
wicie wieńców,
zabawa w gospodarstwo albo obrazki,
zabawa w parę i nieparę,
chwytanie serdecznego palca.
Ponadto rozrywki towarzyskie:
gra w chowanego,
odszukiwanie przedmiotów schowanych w zbożu,
ślepa babka,
karawana soli.
Ponadto winien urządzać ćwiczenia gimnastyczne, w której będzie brała udział ona wraz z przyjaciółkami i niewolnikami.
Jeżeli udało mu się dzięki tym zabiegom zdobyć pewną wdzięczność, wówczas powinien dążyć do związania się z nią węzłem przyjaźni.
Zabiera się do tego zawiązując nowe przydatne ku temu znajomości.
Przedewszystkiem winien zawrzeć znajomość z mleczną siostrą swej wybranki i zjednać ją sobie podarkami, świadczeniem przysług i okazywaniem przyjaźni.
To nietylko usunie mu wiele przeszkód, lecz zapewni bardzo skuteczną pośredniczkę, która ma bezpośredni przystęp i wpływ na ustosunkowanie się jego wybranej.
Ponadto i rodzicom dziewczyny będzie jego charakter przy każdej sposobności w dodatniem świetle przedstawiać, nawet bez specjalnej prośby o to.
Musi wszystko czynić, aby sympatja wybranej dzieweczki ku niemu stale wzrastała.
Będzie spełniał jej wszystkie zachcianki, będzie uprzedzał jej życzenia.
Obdaruje ją różnokolorowemi piłkami, zabawkami, jakich nie posiada żadna z jej przyjaciółek, pokazywać jej przedmioty szczególnie ciekawe, dostarczać jej lalek z tkaniny, drzewa, szerści, kości słoniowej, z gliny oraz maleńkich naczyń kuchennych, drewnianych posążków wyobrażających postaci kóz, jagniąt, chłopców i dziewcząt, przepiórek, małych kapliczek przeróżnych bóstw: klatek na papugi, słowiki, kuropatwy; naczyń na wino o wypukłej formie, sikawek, krzesełek z laku; obdaruje ją karminem, collyrium, drzewem sandałowem, szafranem, orzechami i liśćm betelu. Przedmioty te ofiarowywać będzie pod każdym pozorem, gdy nadarzy mu się tak szczęśliwa okazja że się z nią jawnie lub w ukryciu spotka.
Krótko mówiąc, winien wszystkiemi możliwemi sposobami przekonać ją, że zdolny jest każde życzenie z oczu odczytać.
Następnie doprowadza do skutki schadzkę, w ustronnem miejscu. Tu wyznaje powód, dla którego wszelkie podarki wręcza jej w tajemnicy, a więc z obawy przed jej rodzicami, aby to niebyło źle widziane. Oświadcza, że gotów ofiarować jeszcze wszystko o czem tylko ona zamarzyć może.
Spostrzegłszy rosnącą jej przychylność, rozniecą ją, opowiadaniem historji, których treść w danej okoliczności najlepiej odpowiada.
Lub gdy ma pewną wprawę w wykonaniu sztuk magicznych, dokonywa przed nią wyczynów, które ją w podziw wprawiają. Jeżeli interesuje się malarstwem i rzeźbą, wykazuje swą biegłość w tych kunsztach; lubi śpiew — zabawia ją muzyką.
W szczególnych okazjach, a więc w dniach Ashvavuyi Ashtamicandraka i Kaumudi, podczas procesji i uroczystości przy blasku księżyca, gdy jest w powszechnym zwyczaju odwiedzać się wzajemnie, lub gdy ona z podróży powraca, przysyła jej kwiaty, ozdoby na włosy, zauszniki pierścienie i t. p. podobne upominki, zaskarbiające miłą sympatją.
Zalotnik, niech zawsze będzie gustownie odziany, gdyż kobiety wiele wagi przywiązują do zewnętrznego wyglądu mężczyzn, którzy ją otaczają.
Dziewczyna nawet zakochana, nigdy nie będzie otwarcie i jawnie, walczyć o zdobycie ukochanego.
Tylko z zachowania się i zewnętrznych oznak wywnioskować można o narodzinach miłości w jej sercu.
Mianowicie dziewczyna, którą płomień miłości ogarnął, nie patrzy ukochanemu wprost w oczy i rumieni się kiedy ten obrzuci ją spojrzeniem. Kiedy ją opuszcza, spogląda za nim żałośnie.
Na jego pytania odpowiada tylko skinieniem głowy lub jąka się i mówi niepewnym głosem. Bardzo chętnie i długo przebywa w jego towarzystwie.
Będzie w jego pobliżu rozmawiała ze swojemi służebnemi nader głośno, aby jego uwagę na siebie zwrócić, niechętnie opuszcza miejsce na którem on przebywa. Stara się zatrzymywać go, pokazując różne przedmioty; opowiada mu historje i bajki, możliwie rozwlekle, aby czas rozmowy, jaknajwięcej przedłużyć.
Często całuje w jego obecności niemowlę noszone na ręku. Przyjaciele jego, mile są przez nią widziani i traktowani z gościnną uprzejmością.
Nawet ze służbą jego postępuje po przyjacielsku, darzy ją specjalnemi względami i nakłaniano gorliwego wykonywania obowiązków, tak, jakby była ich panią. Uważnie nasłuchuje, gdy toczy się o nim rozmowa.
Na zaproszenie mlecznej siostry ukochanego, chętnie odwiedza jego dom.
Nie ukazuje się nigdy bez ozdob. Za pośrednictwem przyjaciółek posyła mu zauszniki, pierścienie i wszelkie ozdoby. Stale nosi jakiś przedmiot pochodzący od niego.
Jeżeli zaś rodzice rozmawiają przy niej o innym konkurencie do jej ręki, tedy jest śmiertelnie zasmucona, nieznosi nawet wzmianki na ten temat.
Następują wersety:
„Mężczyzna przekonany co do uczuć kobiety względem niego, który właściwie pojął jej zachowanie się i oznaki, powinien postawić sobie za cel, aby się z nią połączyć.”
„Dziecko zdobywa się dziecinnemi zabawkami, dziewicę, przez biegłość we wszystkich kunsztach, dojrzałą kobietę, przez pomoc oddanych jej towarzyszek“.
Co ma czynić dziewczyna aby zdobyć męża.
Dziewczynę, która, przez opisane w poprzednim rozdziale zachowanie, okazuje że kocha danego mężczyznę, ten zabezpiecza sobie dalszemi fortelami.
Przy grze lub rozrywkach w których oboje biorą udział, chwyta ją za rękę i ściska silnie i znacząco obejmuje ją znienacka, niby przypadkowo ramionami na wszelaki uprzednio opisany sposób. Przy igraszkach wodnych, zanurza się daleko, płynie do niej i niespodziewanie wynurza się obok. Przy grze w młode listki, oświadcza swą miłość. Opisuje swe cierpienia z tego powodu i opowiada sen, który jakoby miał, iż z pewną dziewczyną był na czułej, miłosnej schadzce.
W teatrze, lub w towarzystwie służby siada obok niej, gładzi jej włosy i ręce.
Ilekroć wręcza jej upominek niechaj jego spojrzenia tłomaczami miłości będą.
Ilekroć z nią siedzenie, lub łoże dzieli; mawia: „I oto znów się czemś z tobą podzieliłem“.
Jeśli mu ona zezwala, okazuje miłość więcej gestami niż słowem.
Gdy umocnił ją w uczuciu, udaje chorego i poleca ją do siebie w odwiedziny zaprosić.
Gdy przyjdzie, kładzie jej dłoń na czoło i oczy swoje.
Prosi ją o przygotowanie leku dla siebie mówiąc „Tobie, tylko tobie to zadanie się uda“.
Ta choroba udana, winna się trzy dni i trzy noce przeciągnąć.
Pomyślane może być, iż skoro dziewczyna przywyknie, tedy on bedzie mógł tak uczynić aby ją posiadł.
Ale kto sądzi, że skoro niewiasta wieczorem lub nocą mniej wstydliwą niż zazwyczaj bywa, więcej w onczas zespolenia pragnie i mężczyźnie takowego nie wzbrania oraz że przy tej sposobności posiąść ją należy, tedy ten sąd kłamliwym będzie.
Dziewczyna zaś, niskiego pochodzenia, niezamożna, lecz zasobna w urodę i zalety ducha, która dla swej dumy przez równych pożądana nie jest, winna na własną rękę o zamążpójście się starać, skoro tylko wiek właściwy ku temu osiągnie.
Niechaj upatrzy silnego i miłego męża, albo takiego którego słabość charakteru, zezwoli nim owładnąć i wbrew woli rodziców związek małżeński zawrzeć.
Do tego celu użyje wszystkich środków aby jego uczucie ku sobie pociągnąć, każdą sposobność spólnego widzenia wyzyskując.
Również jej matka nie powinna niczego zaniedbywać co mogłoby oboje młodych połączyć.
Dziewczyna może z ukochanym sam na sam się spotykać.
Raz poraz orzechy i liście betelu, kwiaty i wonności winna mu ofiarować.
Winna chwalić się przed nim z biegłości swej w masażu i wszelkich kunsztach. Niechaj traktuje go tak jak jemu najwięcej do gustu przypadł i omawia z nim środki jakich się do zdobycia miłości dziewcząt używa.
I choćby miłość dziewczęcia do tego meżczyzny ogromnie mocną była, nigdy nie wolno jej będzie na szyje ukochanego się rzucić lub mu jakiekolwiek ustępstwa miłosne czynić.
Niewolno jej wzruszenia po sobie okazać, kiedy ją umiłowany obejmie, wszelkie pieszczoty tak musi traktować, jakoby nie rozumiała znaczenia tych ruchów.
Na pocałunek niechaj nie zezwoli.
Gdy błaga miłowany aby mu się oddała, niechaj zaledwie lędźwie jej pogładzić może i to po długim i mocnym oporze.
Dopiero gdy dziewczę całkowicie upewnione jest, że on ja silnie i prawdziwie kocha, że ma szczere zamiary i stanowczy charakter, tedy zezwoli na ustępstwo pod warunkiem jednakże, że ślub wkrótce nastąpi.
Natychmiast skoro dziewiczość postrada, winna to swoim pośrednikom oznajmić.
Oto jest kilka odnośnych wersetów:
„Zabiegliwa dziewczyna takiego człowieka na męża wybiera, który ją miłuje, będzie podporą i zdolny szczęśliwą ją uczynić w życiu.
Jeżeli zaś wydadzą ją sami rodzice, bez względu na zalety, piękność i charakter za bogatego starca lub takiego który wiele żon posiada, wówczas małżeństwo szczęśliwem nie będzie.
Lepszy jest uczciwy, przez córkę wybrany mąż, choćby przybiedny cokolwiek, od człeka który jest mężem wielu kobiet.
Ze wszystkich zalotników dziewczę wybrać powinno tego tylko, który zalety przez nią najbardziej cenione posiada.
I taki mąż, będzie swoją żonę nad wszystko przekładał, gdyż będzie mężem jej prawdziwej miłości.“
Jeżeli która z młodych dziewcząt nie jest w możności dość często osobiście z ukochanym widywać się i rozmawiać, posyła do niego córkę swej niańki, taka której zaufać można, że się wywiąże z zadania.
W rozmowie z tym młodym człowiekiem, musi córka niańki, znakomite pochodzenie swej pani wysławiać jej dobry charakter, jej piękność, talenty, ułożenie, dojrzałość umysłu i przychylność jaką żywi do niego.
Oczywiście w ten sposób, aby nie dało się zauważyć, że specjalnie w tym celu przez swą dziewczynę przysłaną została.
Dziewczynie zaś potem będzie o zaletach ukochanego opowiadać, szczególnie zaś o tych, które temu dziewczęciu najmilsze są.
O innych konkurentach natomiast będzie w sposób lekceważący mówić, skąpstwo, złe nawyki rodziców i krewnych wytykać.
Będzie jej przykłady ze starych dziejów przytaczać. Opowie o Sakuntali i o innych, które się z mężami z własnej kasty według wolnego wyboru połączyły i towarzystwie swych małżonków żywot szczęśliwie przepędziły.
Będzie jej opowiadać o innych dziewczętach, które do niezmiernie bogatych domów poszły, lecz rychło przez nowe rywalki są pokonane, smutne i nieszczęśliwe lub bezlitośnie na pastwę losu rzucone.
Nakoniec opowie o ładnym majątku ukochanego, o szczęściu które sprzyja wszelkim jego przedsięwzięciom, o czystości jego obyczajów i dziecięcem przywiązaniu do rodziców i o jego ogromnej miłości do tej dziewczyny, która go kocha, a jest nią słuchająca tej opowieści.
A kiedy już ją całkowicie w młodym człowieku rozmiłuje, tedy wyzbywa ją z wszelkich obaw i zwątpień które w niej powstać mogą w związku z tem, czy małżeństwo te naprawdę dobrem będzie.
Krótko mówiąc, córka niańki odgrywa całkowitą rolę swatki.
Będzie donosić dziewczęciu o ukochanym, ułatwiać spotkania i opowiadać jakie on trudności pokonał, aby ujrzeć swoją dziewczynę.
Często powtarzać będzie: „Wszystko by poszło jaknajleplej, gdyby ten młody człowiek, uprowadził cię gwałtem pewnego pięknego poranka.“
Kiedy to młode dziewczę jest już całkowicie pozyskane, a z ukochanym jest na takiej stopie poufałości, jakby jego żoną była, wówczas ten poleca przynieść ogień z domu brahmana[8]. Jeżeli potem ziół kusha na podłogę rozsypie i wrzuci w święty płomień ofiarę, wówczas obrządku zaślubin według religijnych przepisów dokonał i młode dziewczę staje się prawną jego małżonką.
Następnie dopiero może zawiadomić rodziców bez obawy sprzeciwu.
Gdyż według najstarszych wierzeń małżeństwo w obliczu świętego ognia zawarte, jest już nierozerwalne na wieki.
Przebaczenie rodziców okupuje się upominkami i okazywaniem jaknajgłębszego szacunku i skruchy.
W ten sposób poślubia mężczyzna dziewczynę według formy małżeńskiej, która się Gandharvenritus nazywa.
Jeżeli kochająca dziewczyna nie może zdobyć się na to postanowienie, lub niechce wyrazić swej gotowości, wówczas kochanek ucieka się do jednego z następujących środków:
1. Przy pierwszej łaskawej okoliczności, poleca zaufanej swatce lub przyjaciółce sprowadzić ukochaną do siebie, przynosi ogień z domu brahmana i postępuje, jak wyżej opisano.
2. Jeżeli dziewczynie zagraża małżeństwo z innym narzeczonym lub konkurentem, wówczas kochanek stara się skomunikować z jej matką. Uzyskawszy od niej przyzwolenie odprowadza ukochaną do domu sąsiada, dokąd przynosi ogień brahmana i ceremonja odbywa się jak opisano.
3. Kochanek stara się o głęboką przyjaźń brata swej wybranki. Ten brat, który jest w wieku zalotnika, napewno posiada stosunki z kurtyzaną, lub awanturki miłosne z cudzemi żonami. Konkurent siostry będzie mu okazywał pomoc przy wszelkich okazjach i dawał upominki. Będzie mu opowiadał, jak bardzo w jego siostrze jest zakochany. Ogólnie wiadomem jest, że młodzi ludzie gotowi są nawet życie oddać za tych towarzyszy, którzy ich przygody i awanturki dzielą.
Młody zalotnik z pomocą tego brata na bezpieczne miejsce narzeczoną doprowadzi i po przyniesieniu ognia z domu brahmana, zaślubia ją w sposób wyżej opisany.
4. W dniu świątecznym, młody człowiek przy pomocy córki niańki swej ukochanej, odurza ją napojem i każe zanieść w bezpieczne miejsce, gdzie zanim ta przytomność odzyska, przynosi ogień z domu brahmana, i wszystko będzie w porządku.
Istnieją odnośnie tego przedmiotu, stare wersety, których treść przytacza się poniżej:
„Z powyżej opisanych form zawarcia małżeństwa, każda poprzednia lepszą jest niż każda następna, ponieważ bardziej zgadza się z przepisami religijnemi. Następne tylko wtedy są dozwolone, jeżeli przy użyciu poprzednich osiągnięcie celu jest niemożliwe.
Popularność formy Gandharva na tem się zasadza, że prowadzi ona prosto do celu i mniej zachodu sprawia, oraz to że jest zawsze wynikiem głębokiej miłości.“
|
O WSPÓŁŻYCIU MAŁŻEŃSKIEM
|
Niewiasta która męża swego miłuje, będzie cały tryb życia według jego życzeń układać, a to w ten sposób, jakoby mąż boską istotą był.
Za jego przyzwoleniem, cały ciężar domowych zarządzeń na swoje barki przejmie.
Bedzie dom cały w czystości utrzymywać, będzie poszczególne komnaty kwieciem różnorakiej woni i barwy ozdabiała i o połysk i gładkość podłogi troszczyć się będzie.
A gdy dom ten w otoczeniu kwitnących ogrodów stoi, gdzie wszystko cokolwiek trzeba, zawsze hodowane będzie, pilnie zważa by rano, w południe, w odwieczerz, wszystko do ofiar bóstwom przygotowane zostało.
Ponadto własną kapliczkę domowych bóstw urządzić musi.
Tak albowiem rzecze Gonardiya: „Nic serca pana domu z małżonką nie zwiąże tak silnie, jak ścisłe przestrzeganie wymienionych zasad“.
Rodzice, krewni, przyjaciela siostry i służba męża, stosownie do zasług szanowani będą.
W ogródku mech zasadzi zielone jarzyny, trzcinę cukrową, figi Anethum Sowa i Rantochymus pictorius. Ponadto różne odmiany kwiatów n. p. Trapa bispinosa, jaśmin, Gasminum grandiflorum, Tabernae montana coronaria, Nandyavarta, róże chińskie i inne. Na pachnących grzędach, Anthropon secoenantus i korzenie rośliny Antropon muricatus.
Ogród musi także w drzewa i ławki być zaopatrzony, w środku studnia lub fontanna z basenem.
Pani domu będzie się zawsze towarzystwa żebraczek wystrzegać, choćby to były nawet i buddystki, również będzie się trzymać zdala od nieobyczajnych kobiet, wędrownych artystek i czarownic.
Co do pokarmów, musi zdawać sobie sprawą i tego co mąż lubi i czego nie lubi, oraz co w jego rozumieniu dobre lub niedobre.
Skoro usłyszy jego kroki, winna powstać, gotowa uczynić natychmiast wszystko co rozkaże. Przedewszystkiem winna służebnicę przywołać aby mu nogi obmyła, jeżeli sama tego nie robi.
Wychodząc z nim, kładzie na siebie wszystkie ozdoby.
Bez jego zezwolenia nigdy nie przyjmuje gości ani zaproszeń w gościnę. Jeżeli ma chęć wziąć udział w jakiejś zabawie, musi wpierw zgodę męża uzyskać. Do snu będzie się po nim kładła, wstawać zaś wcześniej od niego i nigdy go ze snu nie ośmieli się obudzić.
Kuchnia winna być w cichym i odległym kącie, tak aby tam obcy ludzie przystępu nie mieli.
Jeżeli mąż źle się zachowuje, nie powinna mu robić ostrych wymówek gdyż to do nieporozumienia prowadzi.
Nigdy nie powinna używać obraźliwych wyrazów w stosunku do męża, tylko przy pomocy łagodnych słów wpłynąć na niego, lub użyć do tego perswazji przyjaciół.
Przedewsrystkiem musi strzec się kłótliwości. Gonardiya rzecze: „Niema nic bardziej nienawistnego mężczyźnie niż ta wada kobiety.“
Winna się strzedz niejasnych słów, opuszczania wzroku, mówienia półgłosem na stronie wystawania w bramie domu i przyglądania się przechodniom.
Nie powinna uganiać się po publicznej promenadzie, zatrzymywać się długo w ustronnych miejscach.
Na koniec, powinna swoje ciało, swoje zęby, włosy i wszystko co do niej należy, pieczołowicie pielęgnować i utrzymywać w schludnym porządku.
Kiedy ma pragnienie godzinę miłości z mężem przepędzić, niech się bogato ozdobi, naznosi wiele pięknych kwiatów i barwne suknie przywdzieje. Niechaj kosztowną woń szałwji i innych kadzideł po izbie rozniesie.
Lecz szaty jej powszednie, winny być niewyszukane bez wielu kwiatów i ozdób.
W określonych porach roku, kiedy poszczególne towary tanie i łatwe do zakupna są, niechaj się zatroszczy aby bambus, opał, skóry, żelażo, jak również olej i sól były zakupione.
Wonności, ofiary, lekarstwa, oraz inne zawsze przydatne drobiazgi również w stosownej porze niech nabędzie i w tajnym schowku ukryje.
Powyższe odnosi się także do nasion rzodkwi,
patatów, buraków, absyntu, drzewa sandałowego ogórków, czosnku i wszystkiego co się płodem ogrodu być mieni.
Niewiasta zamężna nie powinna opowiadać obcym w jakim stanie znajduje się majątek mężowski ani zwierzać się im z tajemnic, które mąż jej powierzył.
Zachowaniem się, znajomością sztuki przyrządzania potraw, gospodarnością i całym sposobem służenia swemu mężowi, winna kobiety wszystkich kast i sfer prześcigać.
Roczne wydatki, maja być według rocznych dochodów regulowane. Oliwa i cukier zaś przygotowane w domu.
Żona niech służbie zasługi wypłaca, nadzór nad uprawą pól, trzodami sprawuje, hodowla małp, papug i pawi niech będzie jej obowiązkiem. Wydatki i dochody dnia, niech przez jej ręce przechodzą; niech ona rozdaje służbie stare szaty, za dobre starania, lub robi z nich inny użytek.
Nie spuszcza z oczu naczyń, w których przygotowuje się wino, jak również tych, w których przechowuje ten napój. Czuwa nad zakupem i sprzedażą.
Przyjmuje, zawsze uprzejmie przyjaciół męża oraz jego krewnych i znajomych z wyszukaną gościnnością.
Dla służby jest uprzejma i podczas dni świątecznych wręcza jej upominki, jako też i przy dorocznych uroczystościach.
Żona już od początku małżeńskiego pożycia winna dbać o to, aby pozyskać sobie serce męża.
W tym celu winna zawsze okazywać dobry humor, zadowolenie z losu i wszelką wyrozumiałość.
Jeżeli niebo poskąpi im potomstwa sama winna zaproponować mężowi, aby pojął inną żonę.
Skoro mąż wwiedzie pod dach swoją nową małżonkę, dawna winna uznać z własnej woli jej stanowisko i prawa za wyższe od posiadanych przez siebie, oraz traktować ją jak rodzoną siostrę.
Dawna małżonka, winna co rano zmusić nową, zaślubioną, aby ta ukazywała się mężowi pięknie przyodzianą i nie okazywać oznak zazdrości lub niezadowolenia, skoro mąż będzie obdarzał wyjątkowymi względami swą małżonkę nową.
Gdy nowa żona będzie robiła cośkolwiek co niepodoba się wspólnemu mężowi, tedy starsza, nie przejdzie nad tem do porządku dziennego, lecz będzie jej zawsze dobremi radami służyła, co ma czynić, a czego nie czynić, aby to się podobało małżonkowi.
Dzieci z nowej małżonki zrodzone, należy jej jak swoje własne traktować.
Do służebnic które z nową żoną przybyły, będzie się przyjaźniej niż do własnych odnosić.
Ponadto serdecznością będzie otaczać wszystkich krewnych, znajomych, przyjaciół jako też i rodziców nowej małżonki.
W wypadku gdy pewien mąż posiada w swym domu wiele małżonek, wówczas najstarsza z nich winna porozumieć się ze wszystkiemi, które wiekiem i rangą stoją niżej niż ona sama oraz pozostawać z niemi w ścisłej łączności.
Te zaś z małżonek które najczęściej otrzymują dowody łaskawości męża, winna przy pomocy faworytki dnia ze sobą poróżnić. To da jej powód do tego, aby przy pomocy pozostałych, mniej zaszczyconych wyborem, żon, najniebezpieczniejszą faworytkę oskarżyć przed mężem i przedstawić jako zawistną, kłótliwą i nawskroś złą żonę.
Jednak powinna intrygę tą tak przeprowadzić, aby sama nie została dzięki temu, poszkodowaną.
Gdy między faworytką i małżonkiem wywiąże się sprzeczka i chwilowy zły nastrój, najstarsza małżonka staje po stronie faworytki, udziela jej fałszywych rad i wskazówek, aby sytuację jeszcze więcej zaostrzyć. Jeżeli zaś sprzeczka nie była poważną, tedy będzie robiła wszystko co w jej mocy, aby to drobne nieporozumienie rozdmuchać do największych rozmiarów.
Gdy spostrzeże, że mąż pomimo tego w dalszym ciągu obdarza faworytkę względami i pragnie pojednania się z nią, najstarsza małżonka odwraca swoją rolę i będzie się starała odzyskać dobre stosunki i uchronić się przed niechęcią męża.
Tyle o postępowaniu najstarszej małżonki.
Najmłodsza małżonka traktuje najstarszą, jak matkę. Nie ośmieli się nikomu nawet własnym rodzicom ofiarować czegośkolwiek z domu męża w upominku, bez uprzedniego jej zezwolenia.
Będzie okazywała jej należny posłuch i uległość, zawiadamiać o wszystkiem co się przydarzyło i niebędzie się zbliżała do małżonka bez jej zgody.
Nikomu na święcie nie zdradzi sekretu, który jej najstarsza żona powierzyła. Dzieci jej będzie z większą troskliwością pielęgnować niż swe własne. Bawiąc sam na sam z małżonkiem, na wszelki sposób stara się przypodobać, ale nigdy nie oskarży rywalek, że jej przykrości i krzywd przyczyniają.
Dąży do tego, oczywiście w tajemnicy, aby sobie zdobyć szczególniejsze łaski małżonka:
W tym celu zapewnia go o swej miłości i gotowości oddania życia na jego skinienie.
Niewiasty w haremie zamknięte dzielą się na trzy klasy:
Służebne żon królewskich, dostarczają królowi, upominki wręczone im przez ich panie, a więc: kwiaty, szałwję i chusty.
Skoro król upominki przyjmie, obdarza służebnice podobnemi, zarówno jak i szatami, które poprzedniego dnia nosił.
W godzinach popołudniowych, król ozdobiony klejnotami, odwiedza swój harem, gdzie oczekują go małżonki z przepychem i odświętnie przystrojone.
Wskazuje każdej z nich miejsce które ma zająć, obdarza je miłym uśmiechem i komplementem, oraz wszczyna przyjazną i wesołą pogawędkę.
Po ukończonej wizycie, udaje się do małżonek niższej kategorji, do swych nałożnic i do tancerek.
Odwiedziny u niewiast każdej z trzech wymienionych kategorji, odbywa się w podobny sposób:
Zaledwie król podniesie się z poobiednego wypoczynku zjawia się przed nim ochmistrzyni dworu aby ustalić, która z małżonek ma noc dzisiejszą z nim przepędzić.
Ochmistrzyni przybywa zazwyczaj w otoczeniu służebnych poszczególnych żon królewskich.
Oznajmia królowi, na którą właśnie kolej przypada, która wypadkowo lub z zrozumiałych powodów nie jest chwilowo do dyspozycji.
Służebnice stawiają przed królem szałwję i wonności oznaczone pierścieniami małżonek, wymieniają imiona swych pań oraz oznajmiają, dlaczego właśnie dziś te upominki są przesłane...
Król wybiera jeden z upominków dając tem do poznania którą z żon zamierza dziś do siebie wezwać.
Następnego dnia, znów odbywa się ta sama ceremonja.
Starzy autorowie twierdzą, ze mężczyzna ubiegający się o cudzą niewiastę, winien przedewszystkiem zastanowić się nad przymiotami jej charakteru, biorąc pod szczególną uwagę jej czystość, zdolność oraz moc lub słabość odczuwanych przez nią wrażeń.
W tym celu winien poddać obserwacji jej ciało, poczynając od zewnętrznych oznak i rysów, z których wiele wywnioskować można.
Lecz Vatsyayana jest przeciwny temu poglądowi, twierdząc że ciało i fizyczne oznaki udzielają najczęściej fałszywych wskazówek co do charakteru.
Miarodajnem tu będzie tylko: sposób zachowania się, wyrażania swych myśli słowami, oraz harmonja ruchu członków.
Gonikaputra twierdzi, że naogół każda kobieta kocha się choć potrosze, w każdym napotkanym pięknym mężczyźnie. Lecz najczęściej, z rozmaitych powodów nie posuwa się dalej.
Skutki miłości, bowiem, są u kobiet osobliwego rodzaju.
Kobieta kocha, nie wnikając w to czy ma prawo kochać. Nie atakuje jednakże upodobanego sobie mężczyzny żadnemi propozycjami. Jeżeli mężczyzna zbliży się do niej poraz pierwszy, tedy będzie przed nim uciekać, nawet i wówczas gdy w gruncie rzeczy przygotowaną była oddać mu się lub z nim się połączyć.
Ale gdy mężczyzna robi ustawiczne lecz nie dostrzegalne wysiłki w celu zdobycia jej, uzyska nakoniec pożądany wynik.
Mężczyzna zaś odwrotnie, ustawiczne wysiłki kobiece o zdobycie jego miłości, chybiają celu. Można powiedzieć, mężczyzna nie znosi łatwej zdobyczy, która sama mu się narzuca.
To daje mu satysfakcję, co jest trudne do osiągnięcia.
Powody, które wstrzymują zamężne niewiasty od uległości obcym mężczyznom, bywają takie:
Skoro mężczyzna upewni się o tem, że jedna z przyczyn powyższych stoi na przeszkodzie jego zamiarom, przystępuję do usunięcia takowych.
Obawy uśmierza okazywaniem bardzo silnej i namiętnej miłości.
Niewieście skarżącej się na brak sposobności, po temu aby do niego iść mogła, ułatwia to wszelkiemi sposobami.
Onieśmielonej znakomitością jego osoby, będzie się w ten sposób zalecał, aby zbyła się wszelkiego lęku i czuła się z nim, jak z równym.
Mającą zastrzeżenia co do delikatności jego charakteru, przekona próbą, o swej wartości i ogładzeniu.
Do mężczyzn którzy zazwyczaj maju powodzenie u niewiast zaliczamy:
Do grupy kobiet łatwych do zdobycia zaliczamy:
Następuje kilka wersetów w tym przedmiocie.
„Pragnienie miłości, wrodzone przez naturą każdej istocie ludzkiej, umacnia przez kunszt i doświadczenie na właściwą drogą skierowane, będzie trwałe silne i pewne.
„Człowiek pełen męskości, w całem słowa tego znaczeniu, ufny w swą zręczność, znający dokładnie pragnienie i myśli swej małżonki oraz usiłujący schlebiać im wedle możności, który ponadto zapoznał się z wyżej wyłuszczonemi najczęstszemi zdrady małżeńskiej przyczynami, będzie doskonale wiedział jak wiarołomności zapobiec i zapewnić sobie i małżonce wspólne szczęście pod własnym dachem, bez szukania go u osób postronnych.“
Starzy autorowie wyrażają mniemanie, że młode dziewczęta łatwiej ulegają bezpośrednim ubieganiem się o ich względy niż namowom, powołanych do tego celu pośredniczek, w przeciwieństwie do kobiet zamężnych, które znacznie szybciej dochodzą do porozumienia z posłankami najróżnorodniejszego typu, niż z zainteresowanym mężczyzną.
Vatsyayana zaleca, aby każdy starał się zawsze osobiście te sprawy załatwiać, dopiero w wypadku absolutnej niemożliwości, uciekać się do pomocy pośredniczek.
Warto zaznaczyć także, że utarte powiedzenie, iż niewiasty śmiałe i przedsiębiorcze łatwiej zdobyć akcją bezpośrednia ze strony mężczyzny, podczas gdy słabe i bojaźliwe przy pomocy namów pośredniczki — jest zwykłem paplaniem, pozbawionem istotnego sensu.
A więc mężczyzna działający na własną rękę, rozpoczyna od nawiązania osobistej znajomości z upatrzoną kobietą.
Załatwia się to zwykle jednym z następujących sposobów:
1. Mężczyzna urządza się tak, aby przez niewiastę mógł być widziany wśród specjalnie pomyślnych dla niego okoliczności. Okazja może się na darzyć, gdy oboje spotkają się w domu wspólnego znajomego.
2. Gdziekolwiek i jakkolwiek by się spotkali mężczyzna stara się usilnie nadać sobie taki wygląd zewnętrzny, aby ona już na pierwsze wejrzenie mogła dostrzec stan jego duszy wywołany silnem uczuciem. Będzie manipulował chusteczką, trzaskał paznogciami, będzie powodował dźwięk ozdób swego odzienia, wargi na jej widok przygryzał i wyczyniał inne znaki tego rodzaju.
Gdy niewiasta to dostrzeże tedy on zwróci się do swych przyjaciół z rozmową, z którejby ona wywnioskować mogła jak wielkim jest zwolennikiem uciech i wesołego żywota.
Jeżeli mężczyzna ten siedzi między dobrymi znajomymi, będzie ziewał, przeciągał się, marszczył brwi, mówił bardzo rozwlekle, odpowiedzi zaś będzie słuchał nieuważnie i w roztargnieniu.
Może rozpocząć z dzieckiem, lub inną odpowiednią do tego celu osobą, rozmowę, z której można wnioskować, iż rozchodzi się tu o jakąś osobę trzecią, mianowicie o kobietę którą usilnie kocha.
W ten sposób daje poznać stan swego serca upatrzonej niewieście, nawet w tym wypadku, kiedy napozór, więcej z kim innym niż nią będzie zajęty.
Kijem lub paznogciem rysuje na ziemi znaki, które dla ukochanej będą mogły mieć pewne znaczenie.
„Może w jej obecności uściskać i ucałować dziecko, może temu dziecięciu, własnym językiem mieszaninę orzechów i liści betelu włożyć do buzi, może pieścić je i łechtać w podbródek.
To wszystko będzie czynił w właściwym czasie i na właściwem miejscu.
3. Mężczyzna pieści dziecko, siedzące na kolanach ukochanej i zabawia je dawaniem i odbieraniem zabawek.
To napewno wywoła rozmowę z nią.
Rozmowa początkowo toczyć się będzie na temat dzieci, następnie zaś, powoli, krok za krokiem, wkroczy na poufalsze tory.
Skoro znajomość została zawarta, tedy jest już powód do częstego odwiedzania domu ukochanej.
Jeżeli niewiasta znajduje się nie w Komnacie, lecz w pewnem oddaleniu w jakiem jednakże ze głos ją dochodzi, wówczas on rozpoczyna rozmowę o przedmiotach i kwestjach miłości. Skoro znajomość stała się już bliższą nieco, powierza jej na chwilowe przechowanie bądź to sakiewkę z pieniędzmi, bądź to inne cenne przedmioty. Ofiaruje wonności i betel z takąż prośbą. Osiągnąwszy już to, stara się zaprzyjaźnić ją ze swoją żoną umożliwić im pozostawanie z sobą w ciągu wielu godzin.
Pod tym bowiem pozorem, obie nawzajem będą miały sposobność odwiedzać się wzajemnie i długo przebywać w gościnie, jakoby zajęte omawianiem domowych i gospodarskich interesów.
Na tym gruncie wyrasta poufałość między ubiegającym się mężczyzną, a przedmiotem jego miłości.
Taki jest sposób zawarcia znajomości z ukochaną osobą.
W stosunku do młodej dziewczyny, poznanej w sposób powyższy, i która wszelkiemi znakami, o miłości do niej uprzedzona została, mężczyzna przedsięweźmie wszelkie możliwe środki dla całkowitego zdobycia.
Ponieważ zaś młode dziewczęta nie znają tajemnic zespolenia, traktowane będą z najdelikatniejszą pieczołowitością. Mężczyzna nie zaniedba żadnego z wymogów ostrożności.
Oczywiście, jest to zbędne u niewiast, które już znają naturę obcowania.
Skoro względy dziewczęcia nie przedstawiają żadnej wątpliwości, wówczas mężczyzna robi mądry użytek z pieniędzy.
Będzie obdarzał ją sukniami, kwiatami, przeróżnemi upominkami, zawsze uważając na to, aby dary te były wyjątkowo piękne i kosztowne.
Tak nawiązuje się stosunki z dziewczętami.
Wersety:
„Mężczyzna, który chce zdobyć sobie pewną niewiastę, stawiającą mu zbyt silny opór, nic innego nie robi, tylko w tym samym czasie stara się zdobyć inną, łatwiejszą.
W ten sposób zdobywa obie jednocześnie.“
Kto chce przekonać się jak odnosi się kobieta do jego zabiegów o miłość, może posłużyć się jednym z niżej podanych sposobów i spostrzeżeń.
Kobieta, która przybyła na druga z kolei schadzkę, staranniej ubrana niż na pierwszą, odczuwa wzajemność.
Kobieta, która pozwala na robienie wielu zabiegów nie okazując żadnego zainteresowania się niemi, nie zasługuje na dalsze zachody. Ale i taką można rozkochać, jeżeli się posiada dużo czasu i cierpliwości.
Kobietę, która wprawdzie zdradza niejaką przychylność, lecz stanowczo odmawia przybycia na schadzkę, można do tego nakłonić przy pomocy wykwalifikowanej pośredniczki.
Zewnętrzne oznaki niewyjawionej wzajemności bywają takie:
Niektóre kobiety, przy pierwszem sam na sam zdradzają już wszystkie zewnętrzne oznaki miłości i skoro się z niemi poufną rozmowę rozpocznie, w ten sam sposób odpowiadają.
Król, ani wyżsi jego urzędnicy nie powinni poszukiwać miłostek w domach spokojnych obywateli.
Tryb życia ich albowiem, jest obserwowany i naśladowany przez cały naród.
Wielcy tego świata winni się wystrzegać jawności czynów, nielicujących z zajmowanem stanowiskiem lub wywołujących zainteresowanie i krytykę szerszego społeczeństwa.
Naczelnicy wiosek, osadzeni tam przez króla oficerowie, jak również urzędnicy, których obowiązkiem, jest nadzorować żniwa, powinni postępować z całą oględnością przy nawiązywaniu znajomości z mieszkankami tejże wioski.
Możliwość ściślejszych stosunków z wymienionemi kobietami, zachodzi zwłaszcza, przy robotach ogrodowych, przy żniwach, przy uprzątaniu domu, krótko mówiąc, przy tysięcznych okazjach wspólnego przebywania i wspólnej pracy osobników obojga płci.
Takie ułatwienia wykorzystują pasterze bydła w stosunku do dziewcząt zajmujących się dojeniem krów.
Oficerowie zaś i nadzorcy, którzy przemieszkują u wdów, kobiet bez zajęcia, lub opuszczonych przez własnych mężów, poufne stosunki będą z niemi utrzymywali.
Bywają tacy, którzy poszukują miłosnych awantur w mrokach nocy, gdy cała wioska pogrążona jest we śnie, lub na targach u wieśniaczek, które z dalekich stron przywiozły produkty na sprzedaż.
Podczas „świąt ósmego księżyca“ który nazywa się miesiącem Ashvina, jak również przy święcie Karttika, oraz przy wiosennych uroczystościach Caitra, kobiety z miasta i pobliskich wiosek tłumnie odwiedzają harem w królewskim pałacu.
Niektóre z tych niewiast, znane już służbie haremowej z widzenia lub uprzednich wizyt, zostają zatrzymywane na zabawie trwającej aż do rana. Przy tej sposobności przełożona haremu, ma sposobność dokładnego przyjrzenia się ich urodzie i oceny czy wspomniane niewiasty podobają się królowi. Upatrzonej wybrance, proponuje obejrzenie wszystkich osobliwości pałacu, ofiaruje się na przewodniczkę. W samej rzeczy, oprowadza ją wszędzie pokazując marmurowe baseny, rzeźbione wodotryski, ptaszarnie, mozaiki, rzeźby, obrazy oraz klatki z tygrysami i lwami.
Gdy znajdą się w ustronnym zakątku, gdzie nikt podsłuchać nie może prowadzonej rozmowy, przełożona haremu opowiada, że kroi ujrzawszy w tłumie gości tę wybrankę zakochał się w niej i pragnie ją pojąć za małżonką. Maluje w jej wyobraźni rozkosze żywota jaki będzie prowadziła w haremie, oraz wręcza cenne upominki, jakoby od króla pochodzące. Skoro wybranka owe dary przyjmie, tedy sprawa jest już zdecydowana i harem powiększa się o jedną osobę.
Jeżeli kobieta którą król pożąda, jest żoną kto tego z jego poddanych i nie chce rozłączyć się z swoim mężem, tedy król przy pomocy swych zaufanych tak intrygą pokieruje, iż poddany ów stanie się z innego powodu oczywiście, jakoby przestępcą.
W związku z tem oboje małżonkowie zostają wtrąceni ód więzienia, majątek ich zostaje skonfiskowany. Po pewnym czasie, pożądana przez króla niewiasta, wypuszczoną zostaje i zaliczoną do grona osobistych służebnic króla, który w ten sposób zdobywa sobie ostatecznie jej uległość.
Przytoczone powyżej środki zdobywania cudzych niewiast mogą być stosowane tylko w królewskich pałacach.
Ale król osobiście nie powinien nigdy wkraczać do domu innego człowieka.
Abhira, król Kotta został zabity w domu pewnego rzemieślnika.
To samo przytrafiło się królowi Jayasena i władcy Koshi, który został w podobnych okolicznościach stracony przez własnego poddanego.
W niektórych krajach, rozwiązłe obyczaje umożliwiają królom utrzymywanie stosunków z kobietami z poza haremu.
W Andhras, panuje zwyczaj, że młoda małżonka, dziesiątego dnia po ślubie składa osobiście ofiary królowi. Król bierze dary i niewiastę, następnie wypuszcza ją swobodnie.
W Vatsagulma, żony najwyższych dostojników spotykają się każdego wieczoru z królem i są do jego dyspozycji.
W Vidarba, wysoko urodzone niewiasty, spędzają cały miesiąc w haremie królewskim, w celu okazania mu tym sposobem swej wiernopoddańczości.
W Aparatakes, mieszczanie wysyłają królowi i ministrom do domu swe piękne żony, jako prezent do czasowego użycia.
W Surashtra, nakoniec, kobiety zarówno wiejskie jak miejskie udają się grupami, lub pojedyńczo do haremu jedynie poto, aby król swym wyborem którą z nich zaszczycił.
Także o tym przedmiocie zachowały się stare wersety, które brzmią jak następuje:
„Takie są środki, któremi zdobywa sobie król cudze niewiasty.
Ale monarcha dbający o dobro swego ludu, nie użyje tych środków nigdy.
Król, który zatryumfuje nad sześcioma wrogami[9] ludzkości, będzie panem całego świata.“
Kobiety wchodzące w skład królewskiego haremu tak pilnie i surowo są strzeżone, iż rzadko kiedy oglądają twarz innego mężczyzny niż ich władca.
A ponieważ jest ich tak wiele, że jeden mężczyzna nigdy nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeby, przeto uciekają się do przeróżnych sposobów, aby urozmaicić sobie nudny tryb życia w haremie.
Najbardziej ulubioną rozrywką jest przebieranie jednej z nich w męskie odzienie i uzupełnianie ich oznakami męskości, jak wąsami, brodą i t. p.
Równie wielką satysfakcję sprawia im oglądanie rzeźb wyobrażających męskie postacie i ozdabianie ich na wszelaki sposób.
Niektórzy królowie, odznaczający się miękkością serca i współczucia dla nich, zażywają medykamenty, wzmacniające męską wytrzymałość i starają się zaspokoić wszystkie.
Niektórzy zaś, utrzymują stosunki tylko z nielicznemi faworytkami, które zdołały pozyskać specjalne względy.
Pozostali wreszcie, wzywają do siebie kolejno każdą z niewiast.
Pomimo tego i pomimo bardzo srogiego dozoru, zdarzają się od czasu do czasu i w haremie, odwiedziny obcych mężczyzn, ułatwione przez pokojówki i służbą pałacową. Oczywiście, mężczyzna przedostaje się przez straże pod przebraniem kobiecem.
Mężczyzna, zanim się na tak ryzykowny krok odważy, upewnia się co do wielu okoliczności, któreby sprzyjały zachowaniu tajemnicy jego pobytu.
Ze strony niewiast haremowych nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo, gdyż w jakichkolwiekby stosunkach z sobą nie pozostawały, pojedna je natychmiast nadzieja niebywałej i emocjonującej zabawy.
Inaczej jest ze strażami i eunuchami, co do których należy przedsięwziąć wszelkie informacje i ostrożności. Ważnem tu będzie przedewszystkiem zapewnianie sobie odwrotu na wypadek odkrycia. Wszelkiemi wiadomościami w tej mierze, będą takiemu śmiałkowi służyć przedewszystkiem służebne-pośredniczki, od których zaproszenie otrzymał i które będą kierowały przemyceniem go przez kordon pałacowej straży.
Dzięki nim dzięki swej zręczności i odwadze przepędzi w haremie czas tak długi, na jaki zezwoli mu fizyczna wytrzymałość, oraz głowę pełną rozkosznych wspomnień cało wyniesie poza obręb pałacowych murów.
Sposobów przedostania się do wnętrza haremu, mimo najsurowszych straży, jest dość wiele.
Niektórzy przebywają tą drogą, jako też powrotną, ukryci wewnątrz przenośnego łoża. Najbezpieczniejszym jednakże sposobem przedostania się, jest uczynienie się niewidzialnym, do czego służy następująca recepta:
Należy zwęglić serce ichneumona tak aby przytem dym się nie wydzielał, oraz owoc trigonella i oczy węża. Popiół, tak otrzymany miesza się z ilością wody, która waży dokładnie tyle co powyższa masa.
Skoro się tem natrze oczy można chodzić gdzie się tylko podoba, bez obawy dostrzeżenia przez kogokolwiek.
Ponadto istnieją jeszcze inne sposoby zrobienia się niewidzialnym, przepisane receptami brahmanów z Duyana i Jogashiras.
Mężczyzna może przedostać się do haremu również, korzystając z uroczystości Ashvina, Karttika, lub Caitra, gdyż przy silnym natłoku odwiedzających niewiast, straż jest ustawicznie czemś innem zajęta.
Takie są sposoby przedostania się do haremu.
Natomiast w krainie Aparatakas, haremy do dzisiejszego dnia strzeżone są kiepsko i młodzi ludzie bardzo często przedostają się do wnętrza, w porozumieniu z kobietami mającemi prawo stałego wstępu.
Małżonki króla z Abhirru utrzymują stosunki potajemne z szyldwachami, nazywanemi tam Kshatriyas.
Małżonki królów Vatsagulmasu wzywają do siebie, przy pomocy posłanek mężczyzn, którzy im się podobają.
W krainie Vidharbas, synowie królewscy jawnie odwiedzają harem swego ojca.
W Strirajyas, mieszkanki haremu zapraszają do siebie krewniaków i przyjaciół.
W Gaudas, damy haremowe są do usług brahmanów, ich krewnych, służby i niewolników.
W Samdhara, służba, bracia mleczni oraz inne osoby tej samej klasy utrzymują jawne stosunki z haremem.
W krainie Himavati, młodzi awanturnicy często przerywają kordon straży i wpadają do haremu.
W krainie Vangas i Kalingas, brahmani za zezwoleniem króla nawiedzają harem, jakoby w celu ofiarowania poświęconych kwiatów małżonkom królewskim.
Nakoniec w haremie króla krainy Pracyas, panuje obyczaj, że na każdą grupę niewiast, składającą się z dziewięciu lub dziesięciu niewiast, przydziela się jednego mężczyznę, który ma za zadanie czynić wszelkie posługi.
Tak się dzieje u niewiast obcych.
Dlatego, każdy mąż winien strzec swej żony, jak oka w głowie.
Stare przepisy stanowią, że król winien straż nad haremem oddać tylko takim mężczyznom, którzy są całkowicie wolni od pokus cielesnych.
Ale ludzie ci, jakkolwiek osobiście nie ulegający żądzom, nie stanowią jeszcze dobrej gwarancji, gdyż dzięki strachowi lub chciwości innych mężczyzn mogą przemycać do haremu.
Dlatego też Gonikaputra do starych przepisów dodaje, iż dobra straż haremowa winna być nie tylko od pożądań cielesnych, ale i od strachu oraz chciwości wolna.
Vatsyayana przydaje jeszcze jedno wymaganie; często ludzie pod wpływem Dharmy starają się wkraść do haremu, a więc pod wpływem religji.
Datego straż haremowa winna nie podlegać również wpływom religji.
Skłonność kobiet do wiarołomstwa wypływa z następujących przyczyn:
Także i w tym przedmiocie istnieją przepisy zawarte w poniższych wersetach:
„Człowiek doświadczony, który na podstawie dawnych pism opanował środki któremi łatwo uwodzić cudze żony, nigdy nie zostanie przez własną oszukany.
Nikomu niewolno używać tych wiadomości do uwodzenia cudzych żon, gdyż to często do nieszczęść prowadzi i sprzeciwia się zasadom zwykłej Dharmy i Arthy.
Ta księga dla dobra wiernych napisaną została i tylko w tym celu aby dobrze swych żon strzec potrafili, a nie do uwodzenia.
Dwa są powody dla których kurtyzany nawiązują stosunek z mężczyzną: żądza miłosnego użycia i zdobycie środków egzystencji.
Oddawanie się wskutek pociągu miłosnego jest akcją naturalną, oddawanie się spowodowane wyłącznie chęcią zysku, jest akcją przeciwną naturze miłości, wyrosłą jedynie na podłożu niedostatku lub chciwości.
Jednakże i w tym drugim przypadku kurtyzana powinna okazywać pozory uczucia gdyż mężczyźni cenią przedewszystkiem te kobiety, co do których mają przekonanie, iż są przez nie kochani.
Kurtyzana w każdym wypadku powinna dbać o to, aby jej zachowanie się miało jaknajwiecej pozorów zupełnej bezinteresowności.
W interesie własnej przyszłości niewolno jej wyciągać pieniędzy z kieszeni kochanka przy pierwszej lepszej błahej okazji.
Gdy nadejdą odpowiednie godziny, kurtyzana pięknie przyodziana i ozdobiona, winna stać lub siedzieć tuż przy bramie swego domu i obserwować tłum przechodniów.
Nie będzie narzucała się zbyt natrętnie powszechnej uwadze, lecz musi się dyskretnie starać o to, ażeby przez wszystkich mogła być mniejwięcej dokładnie widzianą, gdyż stanowi pewnego rodzaju towar, wystawiony na sprzedaż.
Posiadanie licznych i szerokich znajomości wśród ludzi, jest kardynalnym warunkiem jej zawodu. One ułatwiają bowiem wykorzystywanie niesnasek małżeńskich, rozrywanie stosunków bogatych mężczyzn z innemi kobietami i powiększanie dzięki temu grona własnych adoratorów.
Kurtyzana w pierwszym rzędzie dąży do zdobycia sobie takich znajomości, które zapewnią je, nietylko poprawę warunków materjalnych lecz dobre i niepogardliwe traktowanie, oraz opiekę przed ludźmi, z którymi dotychczas łączyły ją stosunki zawodowe, a którzy mogliby ją przez zazdrość lub zawiść skrzywdzić.
Do takich pożądanych znajomości należą:
Nie powinna pogardzać także i innemi osobami, które mogłyby okazać się pomocne przy jej przedsięwzięciach.
Do ludzi, z któremi kurtyzana ma kontakt tylko ze względów zarobkowych, należą:
Ponadto bądź z miłości bądź to dla dobrej opinji, kurtyzana starać się będzie trzymać blisko ludzi, którzy dzięki niepospolitym zaletom rozumu i charakteru posiadają szeroki rozgłos i popularność.
Do takich należą:
Tacy mężczyźni winni być wolni od zbytniej popędliwości w gniewie, hojni i zamiłowani w spokojnem rodzinnem współżyciu.
Muszą posiadać talenty towarzyskie, muszą zajmować się sportem, nie cierpieć na żadną chorobę lecz przeciwnie, muszą być doskonale zdrowi zarówno na ciele jak i na duszy i nie używać alkoholu.
Nie mogą być obarczeni kalectwem, muszą być silni fizycznie i niestrudzeni w miłosnych zapasach oraz mieć pogodne usposobienie, dostateczne środki materjalne i brak uczucia zazdrości.
Takie są przymioty, które czynią z mężczyzny ogólnie pożądanego przez kobiety kochanka.
Kobiety zaś muszą się odznaczać następującemi cechami charakteru:
Muszą u wszystkich ludzi, a u mężczyzn przedewszystkiem, cenić dobre przymioty, zwracając jednakże uwagę potrosze i na majątek.
Miłosne wyzwanie podejmują tylko w tych wypadkach, gdy ono istotnie z prawdziwej miłości wypływa, są prostolinijne, szczere, otwarte i uczucia swe lokują tylko u przedstawicieli tej klasy mężczyzn u której są one w cenie.
Muszą ustawicznie starać się o zdobycie doświadczenia i władzy, sztuki nie okazywania chciwości i obracania się w każdem towarzystwie.
Główne przymioty kobiet, mają być takie:
Kobieta, która się ceni, nie powinna śmiać się zbyt głośno i nieokrzesanie, nie może być złośliwa, popędliwa, nie powinna opowiadać grubjaństw ani idjotyzmów.
Musi wiedzieć co w danej okoliczności wypada albo nie wypada robić.
Przedewszystkiem powinna posiadać znajomość tajemnic Kamasutry i biegłość w tych wszystkich kunsztach o których ta księga uczy.
Brak któregokolwiek z tych przedmiotów poczytuje się jej za błąd trudny do wybaczenia.
Kurtyzany muszą wystrzegać się następujących mężczyzn:
Dawni autorowie podaję że kobiety z następujących przyczyn trzymają się jednego mężczyzny:
Vatsyayana natomiast mniema, że zasadniczym powodem jest tu żądza wzbogacenia się i pożądanie uciech miłosnych.
Kurtyzana nie powinna nigdy wydawać pieniędzy na kochanków, gdyż zysk pieniężny jest dla niej najważniejszym celem, z którego niewolno jej spuszczać oka.
Tylko w wypadku gdy zachodzą obawy zakłócenia spokoju w wykonywaniu procederu, może zaopatrzyć się w możliwie silnego kochanka i dalszych opiekunów.
Gdy kurtyzana otrzyma zaproszenie, nie powinna przyjąć je zbyt skwapliwie, lub spieszyć z wizytą natomiast na wymieniony termin, mężczyźni bowiem pogardzają niewiastą łatwą do zdobycia.
Natomiast winna posłać tam naprzód swego masażystę, śpiewaka, sztukmistrza albo inną osobę z grona tych, które ma do swego rozporządzenia. Jeżeli niema takich, winna wysłać tam przynajmniej szpiega, któryby jej doniósł o charakterze i usposobieniu człeka, który ją zaprosił. Szpieg również winien ją poinformować, czy zalotnik jest czysty, czy nieczysty, hojny czy skąpy oraz czy należy do kategorji mężczyzn których warto zdobywać.
Jeżeli zalotnik odpowiada stawianym wymogom, wówczas kurtyzana może nawiązać z nim stosunki.
Poczyna sobie w ten sposób, że wysyła do zalotnika tego samego szpiega lub Pithamarda, z propozycją aby zalotnik przybył do jej domu, gdzie właśnie odbędą się walki przepiórek lub podobne rozrywki.
Gdy zalotnik przekroczy próg jej domostwa, wręcza mu jako prezent jakiś przedmiot, któryby pobudził jego ciekawość lub podniecenie. Może mu dać także innego rodzaju upominek, w charakterze dowodu specjalnych względów, nadmieniając że go specjalnie dla niego zrobiła własnoręcznie.
Następnie zabawia go opowiadając długą historję, lub w inny sposób sprawiający mu widoczną przyjemność.
Kiedy zalotnik odchodzi do siebie, odprowadza go jedna z służebnic kurtyzany, umiejąca prowadzić zajmującą i wesołą rozmowę.
Często także przy pożegnaniu daje mu miły upominek.
Często odwiedza go również sama, lecz zawsze w towarzystwie Pithamarda.
Zachowały się następujące prastare wersety na ten temat:
„Kochanka który się jej przedstawił, kurtyzana częstuje mieszaniną z liści i owoców betelu, obdarza wieńcami, kwieciem i woniejącą szałwją. Popisuje się przed nim biegłością w wszystkich kunsztach i prowadzi długą rozmowę. Ofiaruje mu drobne upominki, zamienia się z nim na niektóre drobiazgi, wykazuje przytem jak wiele posiada do świadczenia w sprawach miłości.
Skoro już raz dojdzie między nimi do intymniejszego porozumienia, stara się aby jaknajdłużej być dla kochanka miłą i ponętną; przez małe prezenty, przez przyjemną rozmowę i przez nadawanie miłości coraz to innej, rozkoszniejszej, a zawsze nowej postaci.“
Kurtyzana zdobywa pieniądze od kochanka dwojakim sposobem:
Środkami naturalnemi, słusznemi i dozwolonemi oraz drogą podstępu lub oszustw.
Dawne przepisy zabraniają surowo heterze używać podstępu w stosunku do tych kochanków, którzy dostarczyli przynajmniej tyle pieniędzy, ile wystarcza na zaspokojenie najniezbędniejszych potrzeb materjalnych.
Ale Vatsyayana stwierdza, iż one pomimo wszystko używają wszelkich możliwych forteli i trików celem wydostania jaknajwiekszej ilości gotówki z kieszeni przygodnego lub stałego kochanka.
Zmianę w uczuciach kochanka w stosunku do jej osoby, rozpoznaje po jego zachowaniu się. usposobieniu, nastroju ducha, odnoszeniu się do niej i innych zewnętrznych oznakach.
Kochanek, którego miłość stygnie, tak będzie zachowywał się względem kochanki:
Kurtyzana skoro tylko zauważy, że kochanek odwraca się do innej, winna przenieść wszystkie kosztowności otrzymane odeń w bezpieczne miejsce. Winna to zrobić wcześniej zanim on się spostrzeże.
Jeżeli kochanek jest nadal w dobrej sytuacji materialnej, tedy wszystko do ostatniej chwili będzie po dawnemu. Lecz gdy jego środki materialne są już wyczerpane, tedy kurtyzana za wszelką ceną będzie starała się uwolnić od jego towarzystwa i następnie tak postępować, jakgdyby go nigdy nie znała.
Jakie są sposoby zerwania z niepożądanym kochankiem:
Stare wersety mówią o tem:
„Obowiązek kurtyzany polega na tem, aby po dokładnem zbadaniu możliwości finansowych i materjalnych, odpowiadającego jej pod każdym względem mężczyzny tegoż do siebie przywiązać, przez cały czas współżycia być mu oddaną do ostatnich granic, pozyskać odeń majątek, ale natychmiast przepędzić, skoro będzie zupełnie wyeksploatowany“.
Takiemi są drogi prowadzące zazwyczaj kurtyzany do majątku.
Bardzo często jednak dzieje się tak, że wszelkie sposoby stosowane z dużym nakładem trudności i pracy, kończą się nieodmiennie niepowodzeniem i stratą.
Oto są przyczyny:
Z powyższych strat wynikają:
Należy uprzytomnić sobie, że istnieją trzy rodzaje korzyści: korzyść materjalna, duchowa i korzyść w dziedzinie uciech miłosnych.
Analogicznie do tego istnieją również trzy rodzaje strat, strata materjalna duchowa i strata rozkoszy cielesnych.
Stare wersety tak mówią o tem:
„Mężczyzna pragnie rozkoszy, kurtyzana majątku, dają więc sobie wzamian to, co które z nich posiada i pragnie“.
„Są kobiety które pragną bogactw, jak i bywa ją takie, które miłość nad wszystko przekładają. Z pierwszej części tej księgi mogą się uczyć te, których żywiołem jest miłość, druga część księgi przeznaczona jest tym, dla których pieniądz jest najpierwszym celem.“
- ↑ Lokayatika — materialiści.
- ↑ Bogini sztuki — indyjska Pallas Athene.
- ↑ 1. Brahman — (kapłani, ) 2. Kshatriya — (wojownicy), 3. Vaisya — (kupcy i rolnicy), 4. Sudra — (służba).
- ↑ Kobieta, stosunek z którą uważają Hindusi za bezgrzeszny.
- ↑ Hindusi nieznali dokładnie przebiegu tej funkcji fizjologicznej u kobiety; ztąd błędna wzmianka o nasieniu kobiecem.
- ↑ Hindusi znali cztery rodzaje małżeństw: Brahama, Prayapti, Rishi i „na modłę bogów”.
- ↑ W dalszym ciągu następują opisy stopniowego ulegania oblubienicy i ceremonjału defloracji, nie zamieszczone ze względów cenzuralnych.
- ↑ Ogień u wszystkich aryjczyków posiada znaczenie świętości.
- ↑ Ci wrogowie to: miłość, gniew, pycha, skąpstwo, okrucieństwo i pożądliwość.
