Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1247

królować będziemy, ieźli się go zapieramy, i on się nas zaprze.^[1]
 13. Ieźliśmy niewiernymi, on wiernym^[2] zostawa, i zaprzeć samego siebie nie może.
 14. Te rzeczy przypominay, oświadczaiąc przed obliczem Pańskiém, aby się nie wdawali w spory^[3] około słów, co ku niczemu nie iest pożyteczne, tylko ku podwróceniu tych, którzy słuchaią.
 IV. 15. Staray się, abyś się doświadczonym stawił Bogu robotnikiem, któryby się nie zawstydził, i któryby dobrze rozbierał słowo prawdy.
 16. A świeckim próżnomownościom^[4] czyń wstręt; albowiem postępuią ku większéy niepobożności,
 17. A mowa ich szérzy się iako kancer, (rak;) z których iest^[5] Hymeneusz i Filetus,
 18. Którzy względem prawdy celu uchybili, gdy powiadaią, iż się iuż stało zmartwychwstanie, i podwracaią wiarę niektórych.
 19. A wszakże mocny stoi grunt Boży, maiąc tę pieczęć: Zna Pan którzy są iego; i niech odstąpi od niesprawiedliwości wszelki, który mianuie imię Chrystusowe.
 20. A w wielkim domu^[6] nie tylko są naczynia złote i śrebrne, ale téż drewniane i gliniane, a niektóre ku uczciwości, drugie zasię ku zelżywości.
 21. Ieźliby tedy kto samego siebie oczyścił od tych rzeczy, będzie naczyniem ku uczciwości, poświęconym i użytecznym Panu, do wszelakiéy dobréy sprawy zgotowanym.
 22. Chroń się téż pożądliwości młodzieńskich, a naśladuy^[7] sprawiedliwości, wiary, miłości, pokoiu, z tymi,^[8] którzy wzywaią Chrystusa z czystego serca.
 V. 23. Chroń się także gadek^[9] głupich i nieumieiętnych, wiedząc, iż rodzą zwady.
 VI. 24. Ale sługa Pański nie ma bydź swadliwy, lecz ma bydź układny przeciwko wszystkim, sposobny^[10] ku nauczaniu, złych cierpliwie znaszaiący;
 25. Któryby w cichości^[11] nauczał te, którzy się sprzeciwiaią, owaby im kiedy Bóg dał pokutę ku uznaniu prawdy,
 26. Aby obaczywszy się, wywikłali się z sidła diabelskiego, od którego poimani są ku czynieniu woli iego.

ROZDZIAŁ III.

 I. Mówi o wielkiéy ludzkiéy niezbożności czasów ostatnich 1 — 5. II. napomina Tymoteusza, aby się takich ludzi strzegł 5 — 8. III. dawa znać, że poszwankuią 9. IV. prowadzi go do tego, aby się tego trzymał, czego się od niego nauczył 10 — 17.
A to wiedz, iż w ostateczne^[12] dni nastaną czasy trudne.
 2. Albowiem będą ludzie sami siebie miłuiący, łakomi, chlubni,^[13] pyszni, bluźniercy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, niepobożni,
 3. Bez przyrodzonéy miłości, przymierza nietrzymaiący, potwarcy, niepowściągliwi, nieskromni, dobrych niemiłuiący.
 4. Zdraycy, skwapliwi, nadęci, roskoszy raczéy miłuiący niż miłuiący Boga;
 II. 5. Którzy maią kształt pobożności, ale się skutku iéy zaparli; i tych się chroń.
 6. Albowiem z tych są ci, którzy się wrywaią w domy, i poimane wiodą niewiastki grzechami obciążone, które uwodzą rozmaite pożądliwości;
 7. Które się zawsze uczą, a nigdy do znaiomości prawdy przyiść nie mogą.
 8. A iako Iannes i Iambres^[14] sprzeciwiali się Moyżeszowi, tak i ci sprzeciwiaią się prawdzie, ludzie rozumu skażonego, odrzuceni z strony wiary.
 III. 9. Ale nie postąpią daléy; albowiem głupstwo ich iawne będzie wszystkim, iako i onych było.

 IV. 10. Aleś ty doszedł nauki moiéy, sposobu żywota mego, przedsięwzięcia wiary, nieskwapliwości, miłości i cierpliwości,

1. Matt. 10, 33. Łuk. 9, 26. 1 Ian. 2, 22
2. Rzym. 3, 3. r. 11, 29.
3. Tyt. 3, 9.
4. 1 Tym. 4, 7. Tyt. 1, 14.
5. 1 Tym. 1, 20.
6. Rzym. 9, 21.
7. 1 Tym. 6, 11.
8. 1 Kor. 1, 2.
9. 1 Tym. 1, 4. r. 4, 7. r. 6, 4. Tyt. 3, 9.
10. 1 Tym. 3, 2.
11. Gal. 6, 1.
12. 1 Tym. 4, 1. 2 Piotr. 3, 3. Iudas. w. 18.
13. Rzym. 1, 30. 31.
14. 2 Moy. 7, 11.