Biblia Gdańska/List Świętego Pawła Apostoła do Rzymianów 8

Dodaj linki
Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki


Biblia Gdańska - Nowy Testament - List Świętego Pawła Apostoła do Rzymianów

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16


ROZDZIAŁ VIII.
 I. Niemasz żadnego potępienia tym, którzy są wszczepieni w Pana Chrystusa przez iego Ducha 1 — 8. II. albowiem tym Duchem żywią 9 — 13. III. którego świadectwo 14. IV. wątpliwość o zbawieniu zbiia 15 — 17. V. i trudności wszelakich ulżywa 18 — 39.

Przetoż teraz żadnego potępienia niemasz tym, który będąc w Chrystusie Iezusie nie według ciała chodzą, ale według ducha.
 2. Albowiem zakon ducha żywota, który iest w Chrystusie Iezusie, uwolnił mię od zakonu[1] grzechu i śmierci.
 3. Bo co niemożnego było[2] zakonowi, w czém on był słaby dla ciała, Bóg posławszy syna swego w podobieństwie grzesznego ciała i dla grzechu, potępił[3] grzech w ciele,
 4. Aby ona sprawiedliwość zakonu była wypełniona w nas, którzy nie według ciała chodzimy, ale według ducha.
 5. Albowiem,[4] którzy są według ciała, o tém myślą, co iest cielesnego; ale którzy są według ducha, myślą o tém, co iest duchownego.
 6. Gdyż zmysł ciała iest śmierć; ale zmysł ducha iest żywot i pokóy,
 7. Przeto, iż zmysł ciała iest nieprzyiacielem Bogu; bo się zakonowi Bożemu nie poddawa, gdyż téż i nie może.
 8. Przetoż którzy są w ciele, Bogu się podobać nie mogą.
 II. 9. Lecz wy nie iesteście w ciele, ale w duchu, gdyż Duch[5] Boży mieszka w was; a ieźli kto Ducha Chrystusowego niema, ten nie iest iego.
 10. Ale ieźli Chrystus w was iest, tedy ciało iest martwe dla grzechu, a duch iest żywy dla sprawiedliwości.
 11. A ieźli Duch tego, który Iezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, ten, który wzbudził Chrystusa z martwych, obżywi i śmiertelne[6] ciała wasze przez Ducha swego, który w was mieszka.
 12. A tak, bracia! dłużnikami iesteśmy nie ciału, abyśmy według ciała żyli.
 13. Albowiem ieźlibyście według ciała żyli, pomrzecie, ale ieźlibyście Duchem sprawy ciała umartwili, żyć będziecie.
 III. 14. Bo którzykolwiek Duchem Bożym[7] prowadzeni bywaią, ci są synami Bożymi.
 IV. 15. Gdyżeście nie wzięli Ducha niewoli[8] znowu ku boiaźni, aleście wzięli Ducha przysposobienia[9] synowskiego, przez którego wołamy: Abba, to iest oycze!
 16. Tenże Duch poświadcza[10] duchowi naszemu, iżeśmy dziećmi Bożymi.
 17. A ieźliż dziećmi, tedy i dziedzicami, dziedzicami w prawdzie Bożymi, a spółdziedzicami Chrystusowymi, ieźli tylko[11] z nim cierpimy, abyśmy téż z nim byli uwielbieni.]
 V. 18. Albowiem, (bracia!) mam za to, iż utrapienia teraźnieyszego czasu nie są godne onéy przyszłéy chwały, która się ma obiawić w nas.[12]
 19. Bo troskliwe wyglądanie stworzenia oczekiwa obiawienia synów Bożych.
 20. Gdyż stworzenie marności iest poddane, nie dobrowolnie, ale dla tego, który ie poddał;
 21. Pod nadzieią, że i samo stworzenie będzie uwolnione z niewoli skażenia na wolność chwały dziatek Bożych.
 22. Bo wiemy, iż wszystko stworzenie wespół wzdycha, i wespół boleie aż dotąd.
 23. A nie tylko ono stworzenie, ale i my, którzy mamy pierwiastki Ducha, i my sami w sobie wzdychamy, oczekiwaiąc przysposobienia synowskiego, odkupienia[13] ciała naszego.]
 24. Albowiem nadzieiąśmy zbawieni. A nadzieia widoma nie iest nadzieia; bo co kto widzi, przecz się tego spodziewa?
 25. Ale czego nie widziemy, tego się spodziewamy, i tego przez cierpliwość oczekiwamy.
 26. Także téż i Duch dopomaga mdłościom naszym. Albowiem o cobyśmy się modlić[14] mieli, iako potrzeba nie wiemy; ale tenże Duch przyczynia się za nami wzdychaniem niewymowném.
 27. A ten, który się serc[15] bada, wie, który iest zmysł ducha, ponieważ według Boga przyczynia się za Świętymi.
 28. A wiemy, iż tym, którzy miłuią Boga, wszystkie rzeczy dopomagaią ku dobremu, to iest, tym, którzy według postanowienia Bożego powołani są.
 29. Albowiem, które on przeyrzał, te téż przeznaczył, aby byli przypodobani obrazowi syna iego, żeby on był pierworodnym między[16] wielą braci.
 30. A które przenaznaczył, te téż powołał; a które powołał, te téż usprawiedliwił; a które usprawiedliwił, te téż uwielbił.
 31. Cóż tedy rzeczemy na to? Ieźli Bóg[17] za nami, któż przeciwko nam?
 32. Który ani własnemu[18] synowi nie przepuścił, ale go za nas wszystkich wydał; iakożby wszystkiego z nim nie darował nam?
 33. Któż będzie skarzył na wybrane Boże? Bóg iest, który[19] usprawiedliwia.
 34. Któż iest, coby ie potępił? Chrystus iest, który umarł, owszem i zmartwychwstał, który téż iest na prawicy Bożéy, który się téż przyczynia za nami.
 35. Któż nas odłączy od miłości Chrystusowéy? czyli utrapienie? czyli ucisk? czyli prześladowanie? czyli głód? czyli nagość? czyli niebezpieczeństwo? czyli miecz?
 36. Iako napisano: Dla ciebie cały[20] dzień zabiiani bywamy, poczytaniśmy iako owce, na rzeź naznaczone;
 37. Ale w tem wszystkiém przezwyciężamy przez tego, który nas umiłował.
 38. Albowiem pewienem tego, iż ani śmierć, ani żywot, ani Aniołowie, ani księstwa, ani mocarstwa, ani teraźnieysze ani przyszłe rzeczy,
 39. Ani wysokość, ani głębokość ani żadne insze stworzenie nie będzie nas mogło odłączyć od miłości Bożéy, która iest w Iezusie Chrystusie, Panu naszym.]


góra strony




 Rz 7 Rz 8
Biblia Gdańska		 Rz 9 


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Biblia_Gdańska/List_Świętego_Pawła_Apostoła_do_Rzymianów_8&oldid=2775574”