Biblia Wujka (1923)/Księga Kapłańska 4
I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
2 Mów synom Izraelowym: Dusza, któraby zgrzeszyła z niewiadomości, i ze wszystkich rozkazań Pańskich, które przykazał, aby nie czyniono, uczyniłaby co:
3 Jeźliby kapłan, który jest pomazan, zgrzeszył, przywodząc lud ku grzechowi, ofiaruje za grzech swój cielca bez makuły Panu.
4 I przywiedzie go do drzwi przybytku świadectwa przed Pana i położy rękę na głowę jego i ofiaruje go Panu.
5 Poczerpnie téż ze krwie cielcowéj wnosząc ją do przybytku świadectwa.
6 I omoczywszy palec we krwi, pokropi nią siedmkroć przed Panem, przeciwko zasłonie świątnice.
7 I włoży z téjże krwie na rogi ołtarza kadzenia najwdzięczniejszego Panu, który jest w przybytku świadectwa: a ostatek wszystek krwie wyleje na podstawek ołtarza całopalenia, który jest w wejściu przybytku.
8 A łój cielca wyjmie za grzech, tak ten, który okrywa wnętrzności, jako i wszystko, co we wnętrzu jest:
9 Dwie nereczki i odziedzkę, która na nich jest przy trzewach, i tłustość wątroby z nereczkami.
10 Jako wybierają z cielca ofiary zapokojnych: i spali je na ołtarzu całopalenia.
11 A skórę i wszystko mięso z głowy i z nogami i z wnętrzem i z gnojem,
12 I z ostatkiem mięsa, wyniesie za obóz na miejsce czyste, gdzie wysypują popiół: i zapali je na stósie drew, które na miejscu wysypanego popiołu spalone będą.
13 A jeźliby wszystek lud Izraelski nie wiedział, a z niewiadomości uczynił, co przeciw przykazaniu Pańskiemu jest,
14 A potemby obaczył grzech swój: ofiaruje za grzech swój cielca i przywiedzie go do drzwi przybytku.
15 I włożą starsi z ludu ręce swe na głowę jego przed Panem: i ofiarowawszy cielca przed oblicznością Pańską,
16 Wniesie kapłan, który jest pomazany, ze krwie jego do przybytku świadectwa:
17 Omoczywszy palec, pokrapiając siedmkroć przeciw zasłonie.
18 I włoży z téjże krwie na rogi ołtarza, który jest przed Panem w przybytku świadectwa: a ostatek onéj krwie wyleje przy podstawku ołtarza całopalenia, który jest przede drzwiami przybytku świadectwa.
19 I wszystek łój jego weźmie i spali na ołtarzu.
20 Tak czyniąc i z tym cielcem, jako uczynił i pierwéj: a gdy się będzie kapłan modlił za nimi, będzie im Pan miłościw.
21 A samego cielca wyniesie za obóz i spali, jako i pierwszego cielca; bo jest za grzech pospólstwa.
22 Jeźliby zgrzeszył książę, a uczyni niewiadomie jedno z wielu, co się Pańskim zakonem zakazuje,
23 A potemby obaczył grzech swój, ofiaruje ofiarę Panu, kozła od kóz bez makuły.
24 I położy rękę swą na głowę jego: a ofiarowawszy go na miejscu, gdzie zwykli zabijać całopalenie przed Panem, ponieważ za grzech jest,
25 Omoczy kapłan palec we krwi ofiary za grzech i dotykając rogów ołtarza całopalenia, a ostatek wylewając u podstawku jego.
26 A łój spali na wierzchu, jako jest obyczaj czynić przy ofiarach zapokojnych: i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczon.
27 Jeźliby zgrzeszyła dusza niewiadomie z ludu ziemie, że uczyni cokolwiek z tych rzeczy, których się zakonem Pańskim zakazuje, a wstąpiłaby,
28 I poznała grzech swój: ofiaruje kozę bez makuły.
29 I włoży rękę na głowę ofiary, która za grzech jest, i ofiaruje ją na miejscu całopalenia.
30 I weźmie kapłan ze krwie na palec swój: a dotknąwszy się rogów ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.
31 A wszystkę tłustość wybrawszy, jako wybierają z ofiar zapokojnych, spali na ołtarzu na wonność wdzięczności Panu: i będzie się modlił za nim, a będzie mu odpuszczono.
32 A jeźliby z drobiu ofiarował ofiarę za grzech, to jest owcę bez makuły:
33 Położy rękę na głowę jéj, i ofiaruje ją na miejscu, kędy biją ofiary całopalenia.
34 I weźmie kapłan krwie jéj palcem swym, a dotknąwszy się rogu ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.
35 Wszystek téż łój wybrawszy, jako wybierają łój barani, którego ofiarują za zapokojne: spali na ołtarzu na zapał Panu: i będzie się modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczono.