Swobodo wdzięczna, jakże mi jest luby Mój rozbrat z tobą! odkąd w walce krwawej Ranę odniosłszy, z własnej rad niesławy, Z mą się niewolą w wieczne sprzągłem śluby!
Tak chciwie wzrok mój swojej pragnął zguby, Że ani olśnął, ani stał się łzawy; Takiemu bowiem za nic ziemskie sprawy, Kto z świetlanemi gościć zwykł Cheruby.
Odtąd, miłości całkiem zdawszy wodze, Tą tylko drogą oszalały chodzę, Kędy o Laurze słyszeć, lub się o niej
