Słońce gdzie świeci — bowiem, w jednej chwili Życie i gorycz równo duch mój ceni!
O świecie! w którym, żądzą oślepieni, W jakąś nadzieję ludzie gdzieś wierzyli, Nie tobie cieszyć żywot, co się chyli W grób, kędy Laura śpi wśród głuchych cieni!
Sama, jedynie, wskroś przeistoczona Jej postać w Niebie, wiecznie we mnie żywa, Coraz mię więcej tu rozmiłowywa —
Aż z myślą o niej byt się mój dokona — Gdyż dniem i nocą dumam, w ślad jej rączo Mknąc: — jak to będzie gdy nas wreszcie złączą?!
