Gdym Laurę tracił — (o! i któż wysłowi Bezlitość zrządzeń, które tak nieczule Ten kwiat poddawszy godny wieńczyć króle, Świat mi zmieniły w głuchą czczość pustkowi!) —
Miłość mi rzekła: — Odtąd masz Laurowi Pieśń czci twej święcić i spowiadać bóle!... — Odtąd, ja tęschny, całem sercem tulę Do jego objęć bluszcz mej myśli wdowiej.
O tamtej myśląc, w której żywem łonie Mych dumań miałem skarb — a tę już chłonie Wieczność, w promieniach której topniejemy...
O Boski Laurze! co Zrządzenia sprawą Odkwitasz w niebie — czemu, pieśnią łzawą Wiecznie cię wołam — a tyś dla mnie niemy?. —
