Biblia Gdańska/Treny 3

[852]ROZDZIAŁ III.

 I. Prorok sobie utyskuie nad utrapieniem ludu Iudskiego 1 — 20. II. Ma nadzieię o pomocy Bożéy 21 — 38. III. Lud do pokuty napomina 39 — 54. IV. Modlitwa do Boga o wybawienie 55 — 66.
Iam iest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.
 2. Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;
 3. Tylko się na mię oborzył, a obrócił rękę swoię przez cały dzień.
 4. Do starości przywiódł ciało moie i skórę moię, a^[1] połamał kości moie.
 5. Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;
 6. W ciemnych mieyscach^[2] posadził mię, iako te, którzy dawno pomarli.
 7. Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moie;
 8. A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moię.
 9. Ogrodził drogę moię ciosanym kamieniem, ścieszki moie wywrócił.
 10. Iest iako niedźwiedziem^[3] [853]czyhającym na mię, iako lwem w skrytościach.
 11. Drogi moie odwrócił, owszem rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.
 12. Naciągnął łuk swóy, a postawił mię iako cel strzałom swym.
 13. Przestrzelił nerki moie strzałami z saydaka swego.
 14. Iestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez^[4] cały dzień.
 15. Nasyca mię gorzkościami upaia mię^[5] piołynem.
 16. Nad to pokruszył o kamyszki zęby moie, i pogrążył mię w popiele.
 17. Takieś oddalił, o Boże! od pokoiu duszę moię, aż na wczasy zapominam.
 18. I mówię: Zginęła siła moia, i nadzieja moia, którąm miał w Panu.
 19. Wszakże wspominaiąc na utrapienie moie, i na płacz móy, na piołyn, i na żółć,
 20. Wspominaiąc ustawicznie uniża się we mnie dusza moia.
 II. 21. Przywodząc to sobie do serca swego mam nadzieię.
 22. Wielkie iest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawaiąć zaiste litości iego,
 23. Ale się na każdy poranek odnawiaią; wielka iest prawda twoia.
 24. Pan iest działem^[6] moim, mówi dusza moia, dla tego mam w nim nadzieię.
 25. Dobry^[7] iest Pan tym, którzy nań oczekiwaią, duszy takowéy, która go szuka.
 26. Dobrze iest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.
 27. Dobrze iest mężowi,^[8] nosić iarzmo od dzieciństwa swego;
 28. Który będąc opuszczony, cierpliwym iest w tém, co nań włożono;^[9]
 29. Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieia;
 30. Nadstawia biiącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
 31. Bo Pan na wieki nie odrzuca;
 32. Owszem ieźli zasmęca, zasię się^[10] zmiłuie według mnóstwa miłosierdzia swego;
 33. Zaiste nie z serca trapi i zasmuca syny ludzkie.
 34. Aby kto ztarł nogami swemi wszystkie więźnie w ziemi;
 35. Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Naywyższego;
 36. Aby kto wywrócił człowieka w sprawie iego, Pan się w tym nie kocha.
 37. Któż iest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?
 38. Izali z ust Naywyższego nie pochodzi^[11] złe i dobre?
 III. 39. Przeczżeby tedy sobie utyskować miał człowiek żywiący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoie.
 40. Dowiaduymy się raczéy, a badaymy się dróg naszych, i nawróćmy się do Pana;
 41. Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.
 42. Myśmy^[12] wystąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.
 43. Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, morduiesz, a nie szanuiesz.
 44. Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.
 45. Za śmieci^[13] i za pomiotło położyłeś nas w pośrzodku tych narodów.
 46. Otworzyli na nas usta swoie wszyscy nieprzyiaciele nasi.
 47. Strach i dół przyszedł^[14] na nas, spustoszenie i skruszenie.
 48. Strumienie wód płyną z oczu moich dla skruszenia córki ludu moiego.
 49. Oczy moie płyną bez przestanku, przeto że niemasz żadnéy ulgi,
 50. Ażby weyrzał i obaczył Pan z nim.
 51. Oczy moje trapią duszę moię dla wszystkich córek miasta moiego.
 52. Łowili mię ustawicznie iako ptaka nieprzyiaciele moi bez przyczyny.
 53. Wrzucili do dołu żywot móy, a przywalili mię kamieniem.
 54. Wezbrały wody nad głową moią, i rzekłem: Iużci pomnie!
[854] IV. 55. Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.
 56. Głos móy wysłuchywałeś; nie zatulayże ucha twego przed wzdychaniem moiém, i przed wołaniem moiém.
 57. Przybliżaiąc się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bóy się.
 58. Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy moiéy, a wybawiałeś żywot móy.
 59. Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieie, osądźże sprawę moię.
 60. Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
 61. Słychywasz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
 62. Słychywasz wargi powstawaiących przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.
 63. Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; iam zawżdy iest pieśnią ich.
 64. Oddayże im nadgrodę Panie!^[15] według sprawy rąk ich;
 65. Dayże im zatwardziałe serce, i przeklęctwo swe na nie;
 66. Goń^[16] ie w zapalczywości, a zgładź ie, aby nie byli pod niebem twoiém, o Panie!

1. Ps. 51, 10.
2. Ps. 143, 3.
3. Ps. 10, 2.
4. Iob. 30, 9.
5. Iob. 9, 18. Matt. 27, 34.
6. Ps. 16, 5. 73, 26. Ier. 10, 16.
7. Ps. 40, 2.
8. Ps. 119, 71. Matt. 11, 29.
9. Iob. 13, 15.
10. Ps. 30, 6. Izai. 54, 7. 8. Mich. 7, 18. 19.
11. Amos. 3, 6.
12. Dan. 9, 5.
13. 1 Kor. 4, 13.
14. Izai. 24, 17.
15. Ps. 28, 4.
16. Ps. 79, 6.

Lm 2

Lm 3

Lm 4