Wieś i poeta

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Daniel Naborowski
Tytuł Wieś i poeta
Pochodzenie Klejnoty poezji staropolskiej
Redaktor Gustaw Bolesław Baumfeld
Wydawca Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie
Data wyd. 1919
Druk Drukarnia Naukowa
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Cała antologia
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
DANIEL NABOROWSKI.
WIEŚ I POETA.
(Z „PIEŚNI: AD IMITATIONEM
HORATIUSZOWEJ ODY BEATUS ILLE I T. D.).

...Niech kto chce w boju sławę krwią oblewa,
Niechaj u dworu pogody zażywa,
Niechaj przez morze dla zysku żegluje
I pełne wory w swym pokładzie czuje.
Z wami na polu, Muzy, bez kłopota,
Nieznaczny starzec, dokonam żywota.
A wy, o łąki! o krzewiny moje!
I wy, potoki, i wy, żywe zdroje!
I wy, o nimfy, co w rzekach mieszkacie,
I co w jaskiniach skrytych przebywacie,
Faunowie leśni! Bądźcie mi świadkami,
Że ja do śmierci chcę zostawać z wami!

(Około 1630)[1].





  1. Wieś i poeta. Tak nazwaliśmy zakończenie wiersza Daniela Naborowskiego, który znany jest głównie z „Wirydarza poetyckiego“ Jakuba Trembeckiego“ (patrz: objaśn. do str. 22S). Dawniej uważano ten wiersz niewłaściwie za utwór Sz. Szymonowicza (wyd. „Sielanek“ Sz. przez Z. Węclewskiego).
    Ad imitationem Horatiuszowej ody Beatus ille i t. d. (łaciń.) naśladowane z ody Horacego: „Szczęśliwy, kto (zdala od spraw tego świata)“.





Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Daniel Naborowski.