Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/300

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Gdy księżyc wschodzi, z nim się gwiazdy ukazują.
Siła gospodarz włada, siła w domu czyni:
Ala czeladka lepiej słucha gospodyni.
Niechaj ma żonę: będzie się domu trzymała
Czeladka, nie będzie się często odmieniała;
I nam do dworu będą otworzone wrota, —
Wszytkich do siebie wabi przyjemna ochota.
Słoneczko, śliczne oko, dnia oko pięknego!
Naucz swych obyczajów starostę naszego!
Ty nas ogrzewasz, ty nam wszytko z nieba dajesz,
Bez ciebie noc, z tobą dzień jasny, gdy ty wstajesz:
Niech i on na nas zawsze patrzy jasnem okiem,
Niech nas z pola wczas puszcza, nie z ostatnim mrokiem!

STAROSTA.

Pietrucho! Prawieś mi się sianem wykręciła!
Ta nahajka mocno się na twój grzbiet groziła.
Kładźcie sierpy, kupami do jedła siadajcie,
W kupach jedzcie, po chróstach się nie rozchadzajcie!

(1674.)[1]



DANIEL NABOROWSKI.
WIEŚ I POETA.
(Z „PIEŚNI: AD IMITATIONEM
HORATIUSZOWEJ ODY BEATUS ILLE I T. D.).

...Niech kto chce w boju sławę krwią oblewa,
Niechaj u dworu pogody zażywa,
Niechaj przez morze dla zysku żegluje
I pełne wory w swym pokładzie czuje.
Z wami na polu, Muzy, bez kłopota,
Nieznaczny starzec, dokonam żywota.
A wy, o łąki! o krzewiny moje!
I wy, potoki, i wy, żywe zdroje!
I wy, o nimfy, co w rzekach mieszkacie,
I co w jaskiniach skrytych przebywacie,
Faunowie leśni! Bądźcie mi świadkami,
Że ja do śmierci chcę zostawać z wami!

(Około 1630)[2].



  1. Żeńcy. O „Sielankach“ Szymonowicza patrz: objaśn. do str. 214.
    Urzędnik, starosta — ekonom, dozorca rolny: frymark — handel, zamiana; trójpol — troisty pot; korbaczem — biczem.
  2. Wieś i poeta. Tak nazwaliśmy zakończenie wiersza Daniela Naborowskiego, który znany jest głównie z „Wirydarza poetyckiego“ Jakuba Trembeckiego“ (patrz: objaśn. do str. 22S). Dawniej uważano ten wiersz niewłaściwie za utwór Sz. Szymonowicza (wyd. „Sielanek“ Sz. przez Z. Węclewskiego).
    Ad imitationem Horatiuszowej ody Beatus ille i t d. (łaciń.) naśladowane z ody Horacego: „Szczęśliwy, kto (zdala od spraw tego świata).