Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/153

 Z wosku święconego

Troje świeczek; sobie tylko

430 

 I dla Marka swego
Nie przyniosła nic... już na to
 Pieniędzy nie stało,
A zarobić sił nie miała.

 „Ot jeszcze zostało

435 

Pół placuszka!”
 I dziateczkom
Po cząstce rozdała.

Weszła w chatę. Katarzyna

 Jej nogi umyła,

440 

Postawiła podwieczorek.
 Nie jadła, nie piła
Stara Hanna.
 „Katarzyno!”

Cicho, cicho mówi:

445 

 Dziś niedziela?”
 „Piątek, Hanno!”
— „Niech tam kto zamówi
U świętego Mikołaja

 Akafist, — a może

450 

Co tam Marka zatrzymało,
 Lub chory, broń Boże!”
I łza po łzie z oczu starych,
 Przygasłych spływała.

Ledwie — ledwie, jak rozbita,

455 

 Od stołu powstała:
„Nie ta już ja, Katarzyno,
 Co dawniej bywała:
Zleniwiałam, sił już nie mam...

 Daremnie trzymacie.

460 

Ciężko, ciężko jest umierać
 W cudzej ciepłej chacie!