z tyłu między rzeszą, i dotknęła się szaty jego.
28. Bo mówiła: Iż jeźli się tylko tknę szaty jego, będę zdrowa.
29. I natychmiast wyschło źródło krwie jéj, i poczuła na ciele, iż była uzdrowiona od choroby.
30. A poznawszy wnet Jezus w sobie moc, która z niego wyszła, obróciwszy się do rzeszéj, mówił: Kto się dotknął szat moich?
31. A uczniowie jego mówili mu: Widzisz rzeszą cisnącą się, a mówisz: Kto się mnie dotknął?
32. I patrzył po ludziach, aby obaczył tę, która to uczyniła.
33. A niewiasta, bojąc się i drżąc, wiedząc, co się z nią stało, przyszła i upadła przed nim, a powiedziała mu wszystkę prawdę.
34. A on jéj rzekł: Córko! wiara twoja uzdrowiła cię, idźże w pokoju, a bądź zdrowa od choroby twojéj. [1]
35. A gdy on jeszcze mówił, przyszli od Arcybóżnika, mówiąc: Iż córka twoja umarła, czemuż jeszcze trudzić Nauczyciela? [2]
36. A Jezus usłyszawszy słowa, które powiedziano, rzekł Arcybóżnikowi: Nie bój się, wierz tylko!
37. I nie dopuścił żadnemu iść za sobą, jedno Piotrowi i Jakóbowi i Janowi, bratu Jakóbowemu.
38. I przyszli w dom Arcybóżnika, i ujrzał zgiełk i płaczące i ryczące.
39. I wszedłszy, rzekł im: Przecz zgiełk czynicie i płaczecie? dzieweczka nie umarła, ale śpi. [3]
40. I śmiali się z niego. A on wygnawszy wszystkich, wziął ojca i matkę dzieweczki, i którzy z nim byli, i wszedł, gdzie dzieweczka leżała.
41. A ująwszy rękę dzieweczki, rzekł jéj: Thalitha kumi! co jest, wyłożywszy, Panienko, (tobie mówię) wstań! [4]
42. I natychmiast panienka wstała i chodziła, a była we dwunaście leciech, i zdumieli się zdumieniem wielkiem.
43. I rozkazał im wielce, aby tego żaden nie wiedział, i rzekł, aby jéj dano jeść.
A wyszedłszy ztamtąd, przyszedł do ojczyzny swéj, a za nim szli uczniowie jego. [5]
2. A gdy przyszedł szabbat, począł w bóżnicy nauczać, a wiele ich słuchając zdumiewali się nauce jego, mówiąc: Zkądże temu to wszystko? a co to za mądrość, która mu jest dana, i takie cuda, które się dzieją przez ręce jego?
3. Izali ten nie jest rzemieślnik, syn Maryi, brat Jakóbów i Józephów i Judaszów i Symonów? azaż i sióstr jego tu u nas niemasz? i gorszyli się z niego. [6]
4. A Jezus im mówił: Iż prorok nie jest beze czci, chyba w ojczyźnie swojéj i w domu swoim a między rodziną swoją. [7]
5. I nie mógł tam uczynić żadnego cudu, jedno mało chorych, kładąc ręce, uzdrowił,
6. A dziwował się dla niedowiarstwa ich: i obchodził miasteczka okoliczne nauczając. [8]
7. I wezwał dwunaście, i począł je po dwu rozsyłać i dał im moc nad duchy nieczystymi. [9]
8. I rozkazał im, aby nic na drogę nie brali, jedno tylko laskę, ani taistry, ani chleba, ani pieniędzy w trzosie.
9. Ale aby się obuli w trzewiki, a nie obłóczyli dwu sukien. [10]
10. I mówił im: Gdziekolwiek wnidziecie do domu, tam mieszkajcie, aż ztamtąd wynidziecie.
11. A którzybykolwiek was nie przyjmowali, ani was słuchali, wyszedłszy ztamtąd, otrzęście proch z nóg waszych na świadectwo im. [11]
12. A wyszedłszy przepowiadali, aby [12] pokutę czynili.
13. I wyrzucali wiele czartów, i wiele chorych olejem mazali i uzdrawiali. [13]
14. I usłyszał król Herod; (bo imię jego było rozsławione), i mówił:
- ↑ Luc. 7, 50.
- ↑ Luc. 8, 49.
- ↑ Matth. 9, 24.
- ↑ Dzie. 9, 40
- ↑ Matth. 13, 54. Luc. 4, 16. Jan. 4, 44.
- ↑ Jan. 6, 42.
- ↑ Matth. 13, 57. Luc. 4, 24. Jan. 4, 44.
- ↑ Matth. 9, 35. Luc. 13, 22.
- ↑ Matth. 10, 1. Luc. 9, 1.
- ↑ Dzie. 12, 8.
- ↑ Matth. 10, 14. Luk. 9, 5. Dzie. 13, 51 — 18, 6.
- ↑ t. j. dosłownie: aby się upamiętali.
- ↑ Jak. 5, 14.
