42. Ale jeźli na łysinie, albo na przełysieniu biała albo czerwona barwa się ukaże,
43. A kapłan to ujrzy, przysądzi mu bez wątpienia trąd, który urósł na łysinie.
44. Ktokolwiek tedy będzie splugawion trądem, a oddzielon jest za rozsądkiem kapłańskim:
45. Będzie miał szaty rozpróte, głowę odkrytą, usta szatą zakryte i będzie wołał, że jest splugawiony i smrodliwy.
46. Przez wszystek czas, póki jest trędowatym i nieczystym, sam będzie mieszkał za obozem.
47. Szata sukienna, albo płócienna, któraby miała trąd,
48. Na osnowie albo na wątku, albo więc skóra, albo cokolwiek z skóry uczyniono,
49. Jeźli białą albo czerwoną zmazą będzie zarażona, za trąd będzie miana i kapłanowi będzie okazana.
50. Który oglądaną zamknie przez siedm dni:
51. A siódmego dnia zaś obejrzawszy, jeźli ujrzy, że się rozszerzyło, trąd trwały jest: osądzi szatę być nieczystą, i każdą rzecz, na któréj się najdzie:
52. A przetóż będzie spalona ogniem.
53. Lecz jeźli ujrzy, że jéj nie przybyło,
54. Rozkaże, i wymyją to, na czem jest trąd, i zamknie ono przez drugą siedm dni.
55. A gdy obaczy, że się pierwsza farba nie przywróciła, a przecię nie przyrosło trądu, osądzi za nieczystą, i spali ogniem, przeto że się rozlał po wierzchu szaty, albo po wszystkiéj trąd.
56. A jeźli przyciemniejszem będzie miejsce trądu po wypraniu szaty, odedrze je, i oddzieli od całego.
57. A jeźliby się daléj ukazał na tych miejscach, które pierwéj były bez makuły, trąd latający i niestateczny, ma być ogniem spalono.
58. Jeźli ustanie, wymyje ono, co chędogie jest, wodą powtóre, i będzie czyste.
59. Toć jest zakon trądu szaty sukiennéj i płóciennéj, osnowy i wątku, i każdego sprzętu skórzanego, jako ma być oczyszczona albo splugawiona.
I mówił Pan do Mojżesza, rzekąc:
2. Ta jest ustawa trędowatego, gdy będzie miał być oczyszczony. Przywiodą go do kapłana: [1]
3. Który wyszedłszy z obozu, gdy najdzie, że trąd jest oczyszczony,
4. Przykaże owemu, który się czyści, aby ofiarował dwu wróblów żywych za się, które się jeść godzą, i drewno cedrowe, i karmazyn, i hizop.
5. I każe jednego z wróblów ofiarować na naczyniu glinianem nad wodą żywą:
6. A drugiego żywego z drewnem cedrowem i z karmazynem i z hizopem omoczy we krwi wróbla ofiarowanego:
7. Którą pokropi onego, który ma być oczyszczony siedm kroć, aby był prawnie oczyszczony: i puści wróbla żywego, aby uleciał na pole.
8. A gdy wypierze człowiek szaty swe, ogoli wszystkie włosy ciała, i omyje się wodą: i oczyszczony wnidzie do obozu: wszakże tak, żeby mieszkał przed namiotem swoim przez siedm dni.
9. A dnia siódmego ogoli włosy na głowie, i brodę, i brwi, i po wszystkiem ciele włosy: a omywszy po wtóre szaty i ciało,
10. Ósmego dnia weźmie dwa baranki bez makuły, i owcę roczną bez makuły, i trzy dziesiąte części białéj mąki na ofiarę, któraby była zaczyniona oliwą, a osobno kwartę oliwy.
11. A gdy kapłan oczyszczający człowieka, postawi go, i to wszystko przed Panem we drzwiach przybytku świadectwa, [2]
12. Weźmie baranka i ofiaruje go za występek i kwartę oliwy: a ofiarowawszy wszystko przed Panem,
13. Ofiaruje baranka, gdzie obyczaj ofiarować ofiarę za grzech i całopalenie, to jest, na miejscu świętem; jako bowiem za grzech, tak i za występek kapłanowi należy ofiara: święta świętych jest.
14. I wziąwszy kapłan krwie ofiary, która ofiarowana jest za występ, włoży na koniec ucha prawego tego, który
