Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0845

wieka w czasie nieprzyzwoitym bawiącego się); 2) W. przed ludźmi czem = błysnąć, pokazać się, popisać się czem nagannem; 3) wyświecać komu = wyprowadzając go, świecić, przyświecać mu.

Wyświęcać, p. Wyświęcić.

Wyświęcić, niedok. wyświęcać, wyzuć z świętości, pozbawić święceń.

Wytaczać i W. się, p. Wytoczyć.

Wytańcować sobie = wytańczyć się, natańczyć się dowoli.

Wytarać, wytarzać.

Wytarczka, wycieczka wojenna.

Wytargać, p. Wytargnąć.

Wytargnąć, wytargać, niedok. wytargawać, 1) targnąwszy wyrwać, wydrzeć (W. z zębów wilkowi); 2) zrobić wycieczkę na nieprzyjaciela, wypaść na niego.

Wytargować, p. Wytargnąć.

Wytargować co na kim = wymusić (W. na nieprzyjacielu zamek, pokój; ani prośbą, ani pieniędzmi tego na Cyceronie W. nie mogli).

Wytarty, utarty, oklepany (udaje myśl wytartą za nową).

Wytąpać, wytępać, 1) W. co = wytupać, tupaniem wymusić; 2) W. kogo = tupaniem wystraszyć, wypędzić.

Wytchnąć, niedok. wydychać, wytychać, 1) W. komu = dać komu wytchnąć, pozwolić odpocząć (W. wołom, wojsku); 2) wywietrzyć, wystygnąć; obmierznąć, uprzykrzyć się (wytchło mi tej miłości; wytchło mi macochy, tytułów); 3) zrobić obmierzłym, obmierzić co.

Wytecz, p. Wytycz.

Wytecznik, p. Wytycznik.

Wyteczny, witeczny, zwycięski.

Wyteczny, p. Wytyczny.

Wyterminować, 1) W. ucznia, chłopca = wy-