Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0846

zwolić na czeladnika; 2) wyrugować, wykwitować (W. kogo z majętności).

Wytępać, p. Wytąpać.

Wytknąć, niedok. wytykać, wytykawać, 1) wyznaczyć, wskazawszy wybrać (W. co dziesiątego żołnierza z kompanji); 2) dziesiątą część czego wybrać, dziesięcinę wybrać (wytykam, decimo; wytykać z drobiu, z bydła); 3) wyrazić, wydać, nacechować (jego twarz wytykała człeka nieszczęśliwego); 4) wytykać = rzucać w oczy, robić widocznym, widoczniejszym (cnoty ojca jeszcze go bardziej wytykały); 5) W. kogo = wydać na sztych, wystawić na szaniec, narazić; 6) W. kogo w czem = zarzucić mu co, zauważyć go w czem, przekonać o co, zdybać na czem (W. kogo w fałszu, w błędzie, w niewierności; nie wytkniony = nieposzlakowany); 7) W. nogę ze stawu = wybić, wywichnąć.

Wytłoczynny, tyczący się wytłoczyn, wytłoczynowy.

Wytłuc się, wybić się z biedą, wygramolić się.

Wytoczyć, niedok. wytaczać, 1) wysunąć, wytknąć, wyścibić (W. język); 2) wysnuć, wydobyć (pająk wnętrzności własne z siebie wytacza); 3) wywrzeć (W. swój impet na nieprzyjaciela); 4) W. wojsko = wyprowadzić gromadnie; 5) wygryźć, wydrążyć (robaki co wytaczają); W. się, 1) wyledz, wyruszyć (W. się z wojskiem na nieprzyjaciela, w pole; wytoczyli się a zabieżeli mu drogę = wysypali się); 2) wytoczyło się co do ludzi = wyszło na jaw, na świat.

Wytowarzyć, 1) wyprawić, wyekspedjować, zaopatrzyć na drogę (chłopca do wsi nazad wytowarzy); 2) wyparować, wyprzeć, wyru-