Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0847

gować; W. się, wyprawić się.

Wytrawiać, p. Wytrawić.

Wytrawić, niedok. wytrawiać, wytrawować, 1) wyjeść, wypaść trawę, zboże (W. końmi); 2) W. kogo = zjeść, wyniszczyć, wyssać na mieniu; wytracić, wykorzenić, wygubić (żołnierze wytrawili chłopków; W. lud morem, przez ręce nieprzyjaciół).

Wytrawiony, wytrawny (wino wytrawione; pełen mądrości W. starzec).

Wytrawować, p. Wytrawić

Wytrąbić, niedok. wytrąbywać, wytrębować, wytrąbować, 1) wygłosić, ogłosić trąbieniem (W. znak; W. dzień zebrania; W. co w targi po miastach; W. wojnę = wzniecić, wywołać; 2) uderzyć w trąby, zatrąbić; 3) W. psy z lasu = wywabić trąbieniem; 4) W kogo skąd = otrębując wygnać, wywołać.

Wytrąbować, p. Wytrąbić.

Wytrąbywać, p. Wytrąbić.

Wytrącić, wytręcić, niedok. wytrącać, wytręcać, 1) trąciwszy wybić (W. komu zęby; klin klinem W.); W. członek ze stawu = wybić, wywichnąć; 2) wyparować, wyprzeć, wytłuc (W. nieprzyjaciół); 3) odtrącić (Pan ich wytrąci od siebie).

Wytreskotać, wyhałasować, wykrzyczeć.

Wytretować, wytratować.

Wytrębować, p. Wytrąbić.

Wytręcać, p Wytrącić.

Wytręcić, p. Wytrącić.

Wytręt, wytrącenie, wyrzucenie (przez W. sylaby jednej).

Wytrętwić, wydrętwić.

Wytropny, wykryty, wytropiony (miał tajniki serc wytropne).

Wytrupieszeć, wypróchnieć (dąb wytrupieszały).

Wytrwać, 1) wybyć, wyżyć, przeżyć (bez płodu wytrwała dni swoje); 2) wytrzymać, poczekać (nie wytrwa,