Słownik etymologiczny języka polskiego/zdumieć się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
zdumieć się, zdumiony, zamiast: zumieć się, zumiony; p. um; w zumieć z- równe cerk. iz-, ‘wy-’, rus. izumljat’ sia, niby ‘wyjść z umu, rozumu’; częste w 15. i 16. wieku: zumiawszy się, ‘przerażeni’, zumieły(!), ‘zdziwiony’, zumienie, ‘przerażenie’. Od 18. wieku zastąpiliśmy zumieć przez zdumieć się, zdumiony, p. duma. Por. zuchwały.
