Słownik etymologiczny języka polskiego/zdun

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

zdun, ‘garncarz’, jedyna pozostałość po prasłowie: cerk. zdati, ziżdą, ‘buduję, lepię’, zĭd, ‘glina’, zĭd’, ‘materjał’, zdatel, ‘twórca’, zĭdczij, ‘budowniczy’, rus. cerk. sozdatiel’, ‘twórca’, zdanije, ‘budynek’, zodczij (nie *zedczij !), ‘budowniczy’, czes. zeď, ‘mur’; lit. żiedziu, ‘buduję’, żaidas, ‘piec’, żidinýs, ‘ognisko’, prus. zejdis, ‘ściana’. Wiemy więc, z czego Słowianie mury »lepili«, i że ich ściana z niem. Stein nic spólnego mieć nie może.