Słownik etymologiczny języka polskiego/duma
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
duma, dumać, zaduma(ny); duma, dumka, o ‘pieśni’, od 16. w. ogólne; duma, ‘mniemanie’, a od »górnej dumy« poszła duma, ‘pycha’, dumny, dumność. Prasłowo, ale pożyczone od Gotów; u Serbów i Bułgarów dumam, ‘mówię’; na Rusi duma, ‘narada’ (dumnyj diak), w 20. wieku wznowione dla ‘parlamentu’, przedtem duma ‘ratusz’ i ‘magistrat’; Czechom prawie zupełnie obce; przejście na ‘pychę’ nam wyłącznie właściwe. Gockie dōms, ‘sąd’, ‘zdanie’, dōmian, ‘sądzić’; w pożyczkach zawsze słow. u z niem. ō, p. buk, Dunaj; całkiem ruskie duma w znaczeniu ‘pieśni’, ‘byliny’ (t. j. pieśni historycznej, a później i byle innej).
