Słownik etymologiczny języka polskiego/um
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
um, raz w biblji: »na swem umie«; umieć, umiem, umiesz, umią, zamiast: umieję, umiejesz, umieją, por. umiętność zamiast umiejętność w dawnym języku; umiały i umiejący (»k boju«) w biblji, o ‘wyćwiczonych’: »umieli z szczytem a z kopim«, i t. d.; szczególniej we złożeniu z roz-: rozum, rozumny, rozumieć, niezrozumiały; umny, umnictwo słowa nowej kuźni. Zamiast zumieć się, od 16. wieku zdumieć się, p. duma. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; w u- upatrują tenże pień, co i w jaw, p. (litew. owyje, ‘na jawi’, owytis, ‘zjawić się’, są pożyczki słowiańskie).
