Słownik etymologiczny języka polskiego/jaw
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jaw, »na jawi«, jawa, zjawa, jawić i złożenia; objawienie, jawny, jawnogrzesznica. Prasłowo; czes. dziś jewný, jewiti, cerk. i bez j-, awie, ‘na jaw’, awiti, obawiti, ‘ukazać’, zresztą zawsze i wszędzie z j-, rus. jawka; lit. owyje, ‘na jawi’, owytis, ‘jawić się’, pożyczki. Wychodząc od niby pierwotnego aw- (i łącząc je z u-m, p.), wtaczają łac. audio, ‘słyszę’ (stąd nasz audytor, audjencja, auskultant i askultant), grec. aiō, ‘słyszę’ (z *awisō), aisthanomai, ‘uważam’ (skąd wkońcu i estetyka), ind. āwisz, ‘jawnie’, przysłówek.
