Słownik etymologiczny języka polskiego/jata
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jata, dziś jatka, a raczej jatki, jatkowy; pierwotnie ‘namiot’, dalej ‘buda, kram’; »wydany na mięsne jatki«, t. j. ‘opuszczony’; jatnik; częste dawniej: »jata ptasznicza«; r. 1500 »jata albo buda«, »strzecha a jatka (rzeźnicza)«, jaty, ‘namioty’; jeszcze u Potockiego: »zdybawszy dziada przy drodze w jacie«; ogólne tylko na Zachodzie (u Łużyczan jeta, hieta, czes. jata, jatka), chyba w cerk. nazwie ‘kuchni’, jatchulnica? Jak jato, ‘stado’, od pnia ja-, p. jechać, bo jaty i wieże (p.) wieziono, złożywszy je. Na Południu złożone po-jata, ‘komórka, stajnia’, ‘dom’ (bułg. serb.).
