Słownik etymologiczny języka polskiego/zuch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zuch, zuchowaty; skrócone z zuchwały, t.j. zufały (f i chw stale się mieniały: ufała i uchwała, tu odwrotnie, chw zamiast pierwotnego f z pw), to jest z-upwały, ‘desperat’, ‘co z-upwał, t. j. stracił upwę, ufanie’ (p. pwa, pewny), więc przeciw po-ufałemu, za-ufałemu; tu z- równe cerk. iz-, ‘wy-’, podobnie jak w zumieć się (p. zdumieć się). Pierwotna postać i znaczenie jest w biblji: »aby zufał« (‘ut desperet’; »aby nie miał więcej nadzieje«, Leopolita).
