Słownik etymologiczny języka polskiego/włok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
włok (na ryby); włókno, włóknisty; włóka (pola, od włóczenia, ‘bronowania’, por. homerowe ōlks, ‘brózda’); włóczyć, włóczęga (przyrostek jak w ciemięga); włóczebne (rus. wołoczebne): chodzenie w poniedziałek wielkonocny (niby po kolędzie, a raczej dyngusie) chłopców, obdarzanych za śpiewy święconem (tylko w stronach ruskich), jeszcze w 18. wieku ‘wielkonocna danina do dworu’; włóczkowie krakowscy, ‘flisowie, co drwa po Wiśle włóczyli’; włóczka (od nawlekania); włokita, z ruska wołokita, ‘mitręga, włóczenie po sądach i urzędach’ (włokita od *włoky, por. taki sam rzeczownik *włody w włodyka, albo w kopy-to od kopać); częstotliwe właczać, uwłaczać. Cerk. właczą, rus. wołoczu, cerk. włakno. Z wołk- do welk-, p. wlec. Jest i dawny rzeczownik męski włoka, ‘ten, co się włóczy’, wywłoka, ‘co zrzucił szaty księże’; nazwy żartobliwe: włóczykij. Stąd i włócznia, ‘kopja’, »którą uwiązawszy u łęku przy koniu, włóczyli (za sobą)«. Tu należy powłoka (p. oblec, obłok), lit. apwałkas i użwałkas (to samo).
