Słownik etymologiczny języka polskiego/wlec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wlec, wlekę, wlekł; już od końca 15. wieku pojawia się, zamiast ie, niepierwotne io: wloką, wlókł; liczne złożenia: odwlec (i o czasie), nawlec (np. igłę), dowlec, przywlec, powlec, wywlec, zawlec; częstotliwe: nawlekać itd. Przestawione z welk-; z samogłoską o p. włok. Prasłowo; cerk. wlěką, wlěszti; rus. wołoku, wołocz; czes. wleku, wléci z tą samą samogłoską, el, zamiast wymiany: el, ĭl (por. serb. wući z *wlkti); lit. (z ową różnicą): welku, wilkti, ‘ciągnąć’; prus. au-wilkis, ‘nić’, lit. ap-wiłkas, ‘ubiór’; awest. fra-war-czaiti, ‘zawleka’, aipiwarczaiti, ‘nawleka ubiór’, grec. aloks (z *a-wloks), ‘brózda’, niem. walken, ‘ugniatać sukno’, dawne walgen, ‘toczyć’.
