Słownik etymologiczny języka polskiego/włos
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
włos, włosek, włosie (zbiorowe); włosisty i włochaty (ch nieraz w podobnych »zgrubieniach«, por. Moch do Moskal); włosień; włosiany, włosien(n)ica (dla umartwienia ciała noszona), w biblji »gzło włosiane« (włosieniec, Leopolita). Przestawka z *wołs; rus. pełnogłos wołos, cerk. czes. wlas. Prasłowo; awest. warsa-, ‘włos’; lit. wałai, ‘włosy ogona końskiego’; ind., z inną samogłoską, wāla- (to samo); iryjs. folt (z przyrostkiem -to, por. wyżej włoć, starorus. wołod’), ‘włosy, runo’. Nasze odmianki z ch prastare, w nazwach roślinnych: włochynie, a z tego: łochynie, włochaciny i włochacinki (16. wiek), ‘żyłki’, ‘kosmaciny’; włochaciny i włosiny, ‘agrest’, r. 1472. Ten sam pień na Rusi z r i bez zwykłego przejścia rs w rch: worsa, ‘włos na suknie’, worsianka, ‘szczotki’; lit. warsa, pożyczka z ruskiego.
