Słownik etymologiczny języka polskiego/włoć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
włoć, już niemal nieznane, chyba w nazwie roślinnej prosiana włoć; prasłowo dla ‘kłosa’; bułg. wlatja, serb. wlatati, ‘kłosować’, wlatak, ‘kłosek’; słowień. (w)lat, czes. lat’, látka, ‘kłos (owsa)’, i ‘materja, treść’; rus. wołot’, ‘kłos’; lit. waltis, ‘kłos owsa’; prus. wolti, ‘kłos’, tylkoż nie z *walkti- to poszło, narzeczowe walksztis niczego nie dowodzi. R. 1472 prosiana włoć, później i prośnowłoć i prosiana błoć, dla rośliny ‘senecio’ (później i świnie kadzidło; prosiany kwiat już 1472 r. dla odmiany tegoż ‘senecio’, jakby »prosia szczeć«), nie od »włosów prosięcia, że owoce opatrzone puchem«. Za tem przemawiałoby jednak starorus. wołoď, właď, ‘włos’, i o ‘zieleni ziemnej’ używane, wołoť, ‘nić’.
