Słownik etymologiczny języka polskiego/tyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tyć, utyć, roztyć się, otyły. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; z dalszą wokalizacją tow- i taw-, serb. towa, ‘tuk’, towan, ‘tuczny’, towiti, ‘tuczyć’, słowień. czes. otawitise, ‘przyjść do sił’, nasza otawa (tak samo czes. itd.), prasłowiańskie, ‘trawa co po pierwszem zsieczeniu otawiła się, podrosła’, czemu inni jednak przeczą (p. otawa). Od tyć: tuk (p.), tucha, tusza (p.), tył (p.). Ind. tū-ja-, ‘silny, prędki’, tawas-, ‘silny’, ud-tawiti, ‘utwierdza’, awest. tawaiti, ‘wydoła’, grec. narzeczowe tays, ‘wielki’; brak w litewskiem.
