Słownik etymologiczny języka polskiego/tuk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tuk, tuczny, tuczyć; tuczen mużyk, nazwa rośliny u Stanka 1472 r., czechizm. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian, dla ‘tłuszczu, smalcu’; litew. taukaī, ‘tuk’, taukinas, ‘zatłuszczony’, tunku, tukti, ‘tłuścieć’, prus. taukis, ‘smalc’; zestawiają z anglosas. theoh, z czego (z innych narzeczy) i nasze dych, dycha (p.). Urobione przyrostkiem -k (por. znak) do ty-ć. R. 1607: »tuczec albo łopatka« (u psów i koni).
