Słownik etymologiczny języka polskiego/otawa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
otawa, ‘nowa trawa’, otawić się, ‘odżyć’, więc niby do tyć (p.); prasłowiańskie; na Litwie jednak z l, atołas, prus. atolis, więc nie od ‘tycia’ (przyjścia do siebie, po skoszeniu); wywodzą to od przyimka ot (p. od), w znaczeniu ‘na nowo’ (jak odróść), przytaczając narzeczowe lit. atō-, np. atō-szolis, ‘przymrozek po odeldze’, itp. (?).
