Słownik etymologiczny języka polskiego/trzeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzeć, trę, tarł; tarłko, tarłka (p.), i bez ł: tarko, tarka, a oboczne ciardłko w 16. wieku; tarty; tartak; tartas; częstotliwe nacierać, obcierać, wycierać, i t. d.; ścierka, w 15. wieku ścirzka; tarło, o rybach; trzeć z *ter-ti; do tego ter-, z o: tor (p.). Dalej: tryny i trzyny (p.), makutra (p. mak), cierlica (p.), trociny (p.). Prasłowo; litew. tirti, ‘badać’, trinti, ‘trzeć’, prus. trinie, ‘grozi’, lit. trenēti, ‘butwieć’; grec. teirō, teretron, ‘świder’, tornos, ‘dłóto’, trētos, ‘przebity’, łac. tero, ‘trę’, itd. Tak samo u wszystkich Słowian: rus. tieret’, tru, zatirat’, itd.
