Słownik etymologiczny języka polskiego/mak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mak, maczek; w rozmaitych przysłowiach: »cicho jak makiem posiał« (u Paska i Potockiego), »drobniej maku« (siekać, w liście do Hozjusza z r. 1568); makowy; makolągwa (i makolądwa, tak u Stanka 1472 i po imionach; obok siemionki i siemionuchy), ptaszek (niby w ‘maku lęgnący’, ?); makówka (»główka jak makówka, a rozumu by naplwał«); makowica (przejęte do rus.), ‘wierzchołek kolumny lub wieży’ (w 16. wieku ogólne). Grec. mākōn i mēkōn, niem. dawne māgo, średniowieczne māge i māhen, dziś Mohn; u wszystkich Słowian bez wyjątku to samo prasłowo, zato Litwa ma tylko pożyczki, prus. mōke z polskiego, a lit. magona (z odrzuceniem nagłosu: aguona) z niem.(?). Jak nasza nazwa wędrowała, czy prasłowo, czy pożyczka z grec. (ale takich nie bywa zresztą wcale), i od jakiego pnia wyszła, nie docieczono. Tu należy i makutra, co w niej mak trą wiercimakiem (rus. makotra i makotiert’); makuch, dla wszelakich ‘wytłoczyn’. Inny maczek, nazwa gry hazardownej, od makao.
