Słownik etymologiczny języka polskiego/trzej
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
trzej (z trze), trzy; drugi przypadek dawniej trzy, od 15. wieku trzech; trzeci; trój (potrójny, trojaki), trójca; troić; trojniak, trzeciak; trzecina i trzecizna, obie w biblji, tamże trzecie, ‘po raz trzeci’; samotrzeć. We złożeniach trzech- obok trzy-: trzechlecie i trzylecie; trzydniowy, trzydniówka. Prasłowo; lit. trys, treczias; grec. trejs, tritos; łac. tres, tertius (prus. tirtjas); niem. drei, dritter; indyj. trī i trajas, traja-, ‘potrójny, trój’ (litew. treji, z e, nie o, jak u Słowian), we złożeniach tri-, tripad-, grec. tripus, łac. tripes, cerk. trnog (p. trynóg), z tego rus. trenog. Przysłowie: »pleść trzy po trzy«, »w głowie pustki, w języku łaciny przez trzecie« (‘coś niecoś’), Potocki.
