Słownik etymologiczny języka polskiego/czepić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czepić, czepiać się kogo, zaczepiać, zaczepka, uczepić się, przyczepny; na Rusi to samo, ale z c, priciepit’ sia, ciepkij (‘czepny’), cieplat’ sia, ‘zaczepiać’, uciepka, ‘zaczepka’, ciep (w dawnym języku czep’), ‘łańcuch’, ciepoczka, ‘łańcuszek’ (na Małej Rusi przeważają znacznie postaci z cz-, czipkij, ‘czepny’, przyczipyty); wymiana tego cz- i c- dowodzi, że w nagłosie było sk-, por. cep i szczepać.
