Słownik etymologiczny języka polskiego/cep
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cep, cepy, cepak, do młócenia, ale i ‘przybór błazna’, »błazen z cepami«. Prasłowo, to samo co w czepić, przyczepić, i w szczepa, szczepić, bo pień skoip- ‘odłupywać, odłamywać’; u nas i na całym Zachodzie tylko cep, cepy, w owem ograniczonem znaczeniu, ale na Południu i Rusi cěp nierównie szerszy, cerk. cěpiti, ‘szczepać’, bułg. cěpiŭ, ‘rozorywam’, ‘rozdzieram’, serb. cjepka, ‘polano’, słowień. cep, ‘szczep’, drewocep, ‘drzewoszczep’, małorus. cipok, ‘laska’, rus. ociep, ‘ramię (studni)’; tu i cerk. i rus. ocěpěněti, ‘wysychać (jak szczepa)’, ‘zmartwieć’, u Czechów i ‘zdechnąć’, s-cíplina, ‘ścierw’. Pień skoip, skeip i skep, grec. skoipos, ‘koło garncarskie’, niem. Scheibe z skība (stąd nasze skiba i szyba, p.), grec. skipōn i łac. scipio, ‘pałka’, niemiec. Schiff, ‘okręt’(?); do skep, grec. skeparnos, ‘siekiera’.
