Słownik etymologiczny języka polskiego/szczep

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

szczep, szczepić, szczepać, szczepa, szczepka, szczapa (por. wyżej szczałba obok szczela); szczepniarz, szczepnik i szczepnica, o ‘szczepieniu drzew’; ale szczep i o ‘ludzie’, szczepowy ‘plemienny’ (znaczenie nowe wyszło ze zwrotów jak: »Czechowie i Polacy z jednego szczepu wyniknęli«); oszczep; z niezmiękczoną gardłową rozskiep, roskiep, p. kiep i por. starorus. oskep, ‘oszczep’ (stąd łotew. szkeps, to samo, pożyczone). Pomijam złożenia, odszczepieniec, przyszczepka, i t. d. Pień (skep-) szczep- i skop-, oboczne cěp- bez s-, i scěp- z s-: cerk. cěpiti i scěpiti, ‘szczepać’ (por. cep), tak samo w bułg. i serb., cěpja i scěpja, itd. (p. cep, czepić). Szczep, szczap, prasłowiańskie: słowień. szczep(a), szczepka, czes. sztiep i osztiep, łuż. szczepiś, szczepa, załab. szczepa; rus. szczepit’, obok licznych postaci z ocalałem sk-: razskiepina, skiepina, ‘szczelina’, skiepat’, ‘szczepać’, małorus. wyskepaty, skipa, ‘skałka’, skipyty, ‘szczepić’. W lit. brak pnia albo słabe ślady: skepsne, ‘kawałek sukna’; grec. skeparnos, ‘siekiera’.