Pożegnanie Child Harolda

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor George Gordon Byron
Tytuł Pożegnanie Child Harolda
Pochodzenie Antologia poetów obcych
Wydawca H. Altenberg
Data wyd. 1882
Druk F. A. Brockhaus
Miejsce wyd. Lwów
Tłumacz Adam Mickiewicz
Źródło skany na Commons
Inne Cała antologia
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron

POŻEGNANIE CHILD HAROLDA.
(Z LORDA BYRONA)
1788 † 1824.
I.

Bywaj mi zdrowy kraju kochany,
Już w mglistej nikniesz powłoce;
Świsnęły wiatry, szumią bałwany,
I morskie ptastwo świegoce.
Dalej za słońcem, gdzie jasną głowę,
W zachodnie pogrąża piany!
Tymczasem słońce, bywaj mi zdrowe,
Bywaj zdrów kraju kochany!


II.

Za kilka godzin różane zorze,
Promieńmi błyśnie jasnemi:

Obaczę niebo, obaczę morze,
Lecz nie obaczę mej ziemi...
Zamek, na którym brzmiało wesele,
Wieczna żałoba pokryje;
Na wałach dzikie porośnie ziele,
U wrót, pies wierny zawyje.


III.

Pójdź tu mój paziu, paziu mój mały,
Co znaczą te łzy i żale?
Czyli cię wichrów zdąsanych szały,
Czy morskie lękają fale?
Rozwesel oko, rozjaśnij czoło,
W dobrym okręcie, w pogodę,
Lotny nasz sokół nie tak wesoło
Jak my, poleci przez wodę.


IV.

„Niech fala szumi, niech wicher głuszy,
Niedbam, pogoda czy słota:
Te łzy wyciska z głębi mej duszy,
Nie bojaźń — ale tęsknota...
Bo tam mój stary ojciec zostanie,
Tam matka zostanie droga,
Tam wszyscy moi, prócz ciebie panie,
Prócz ciebie tylko i Boga.


V.

„Ojciec spokojnie mię błogosławił,
Nie płacze, ani narzeka;
Lecz matka, którąm we łzach zostawił,
Z jakąż tęsknotą nas czeka?“....
— Dość, dość mój paziu! te łzy dziecinne
Źrenicy twojej przystoją;
Gdybym miał równie serce niewinne,
Widziałbyś we łzach i moją...


VI.

Pójdź tu, mój giermku, giermku mój młody,
Zkąd ci ta bladość na twarzy?
Czy rozhukanej lękasz się wody,
Czyli francuskich korsarzy? —
— „O nie Haroldzie! Nie dbam o życie,
Nie dbam o losów igrzyska:
Alem zostawił żonę i dziécię,
To mi łzy gorzkie wyciska.


VII.

Żona, na końcu twojego sioła
W zielonej mieszka dąbrowie;
Gdy dziécię z płaczem ojca zawoła,
Cóż mu nieszczęsna odpowie?“

— Dość, dość, mój giermku! Sluszna twa żałość,
Ja, choć jej ganić nie mogę,
Mniejszą mam czułość, czy większą stałość,
Smiejąc się, puszczam się w drogę.


VIII.

Kochanki, żony, płacz mię niewzruszy,
Bo nim zabłyśnie poranek:
Z błękitnych oczu te łzy osuszy,
Nowy mąż, nowy kochanek...
Nie żal mnie ziemi, gdziem młodość strawił,
Nie straszne podróże wodne;
Żałuję tylko, żem niezostawił,
Nic, co by było łez godne...


IX.

Teraz po świecie błądzę szerokim,
I pędzę życie tułacze...
Czego mam płakać, za kim i po kim,
Kiedy nikt po mnie nie płacze?...
Pies chyba tylko zawyje z rana,
Nim obcą karmiony ręką:
Kiedyś swojego dawnego pana,
Wściekłą powita paszczęką.


X.

Już okręt piersią kraje głębinę,
I żagle na wiatr rozwinął;
Nie dbam, ku jakim brzegom popłynę,
Bylebym nazad nie płynął.
Gdy mnie twe jasne znudzą kryształy,
Ogromna, modra płaszczyzno:
Powitam lasy, pustynie, skały....
— Bądź zdrowa, luba ojczyzno!

Adam Mickiewicz.




Zobacz też[edytuj]


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: George Gordon Byron i tłumacza: Adam Mickiewicz.