Opowiada w nim pożegnanie z Laurą na odjezdnem gdzieś daleko.
W twych ustach uśmiech jeśli zwiądł, jeżeli Zwarzyła bladość twoją twarz wiośnianą, To jednocześnie, w owo smutne rano, I mnie serdeczna boleść twarz pobieli.
Podobnie w raju dzielą się Anieli W milczeniu błogiem myśli swych wymianą, Którą rozumieć tylko tym jest dano, Co, jak ja, niebo chociaż raz ujrzeli.
Nie — w obec łaski którą wnet opowiem, Niczem dawniejsze wszystkie! — tamte bowiem Z pamięci mojej mogą wyjść na długo;
Rzęsami oczu przyćmiła rozkosze, I rzekła milcząc (tak przynajmniej wnoszę): — Któż mię z mym wiernym śmie rozłączyć sługą? —
