O! wdzięczny krzewie, który lat już tyle Czczę, iż mi cień twój być przychylnym raczy, U stóp którego, duszy mej prostaczej Tak długo kwitły błogich złudzeń chwile —
Toż dziś, zbudzony nagle a niemile Wiem, żeś inaczej mógł, a chciał inaczej; Więc czyż być może dziwnem, że w rozpaczy, O smutnej doli mojej mówiąc, kwilę?
Co też powiedzą tacy, co słyszeli, Żem dawniej szczęścia głosił hymn, jeżeli Dziś zmienność Lauru pieśń mą onieśmieli?
Ha! niech go świata sądzi Pan! Toż przecię Nie wprzód się wieńczyć w jego liść poecie, Aż znów go dawnym sobą spostrzeżecie. —
