Z najsłodszych oczu, z najświetlistszej twarzy, Zdobnej nad czołem w tak promienne sploty, Że zda się przy nich słońca blask mniej złoty, Z uśmiechu, jakim Niebo tylko darzy —
Z rączek, co łatwo nawet zastęp wraży Mogłyby podbić miłosnemi groty — Słowem, od tchnienia pełnej cnót istoty, Zdolnej wśród Rajskich berło mieć Mocarzy
Wziął życie duch mój! — Cóż gdy w owej porze Niem się Anioły zachwycają Boże, Gdy ja w doczesnej ciała jęczę nędzy!
Jedno mię tylko krzepi coraz śmielej, To, że ta, która żądze moje dzieli, Chce też, bym z nią się złączył jak najprędzej. —
