Ty, co w sług Pańskich najwierniejszych rzędzie Spędziłaś godnie twój byt ziemski cały, I dziś zasiadasz u Stolicy Chwały, W blask zdobna, oraz w śniegi szat łabędzie!
O ty, nad którą niema i nie będzie! W obliczu Tego, w którym zawsze miały Orędownika czystych żądz zapały, Usłysz gorącej wiary niej orędzie!
I wiedz: żem zawsze równem sercem ciebie Czcił, czyś na ziemi była, czyś jest w Niebie — Tylko w twych oczach znając dnia rozkosze!
Więc dziś — choć innej nie mam w tem zasługi Prócz cnót nie moich — racz ubłagać, proszę, Bym się mógł złączyć z tobą w czas nie długi! —
