Do Laury. Żali się w nim poeta, że w dzień Wielkiego Piątku poraz pierwszy ujrzał był kochankę.
W ten dzień, któremu Bóg, promiennej treści Przez litość ujął, najniespodziewaniej W on dzień zostałem pojman; bowiem pani, Pęto się dla mnie w twoich oczach mieści.
Dzień mi niewczesny zdał się do niewieściej Walki z miłością — obojętny dla niej Szedłem bezpiecznie; — ztąd ból co mię rani, Pośród powszechnej począł się boleści.
Miłość mię zeszła gdym był rozbrojony, W serce mi wbiegłszy wprost przez oczy obie Szlakiem, zkąd tylko ujście łzom zostało.
Przeto nie było szlachetnie z jej strony W tym stanie Lauro ranić mię, a tobie, Coś zbrojna, choćby nie pogrozić strzałą. —
