Śpiewałem — teraz płaczę. Niemniej przecię W mych łzach i w śpiewie kocham się potrosze — Bowiem zarówno wzniosłych żądz rozkosze, Jak męki ducha są mi ku podniecie.
Więc czy mi sprzyja los, czy mię ugniecie — W miarę jak matce rówien lub macosze — Zarówno mężnie ciężar życia znoszę, Gdyż w bój gotowym zawsze mię znajdziecie.
Miłość i Laura w taki mię w tej mierze Wbijają upór i zarozumienie: Że w nic, jak tylko w mą szczęśliwość wierzę.
