Kto urąga, mniej cnoty ma

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Ezop
Tytuł Kto urąga, mniej cnoty ma
Pochodzenie Biernata z Lublina Ezop
Redaktor Ignacy Chrzanowski
Wydawca Akademia Umiejętności
Data wyd. 1910
Druk Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd. Kraków
Tłumacz Biernat z Lublina
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 

Cały zbiór

Indeks stron

122. Kto urąga, mniej cnoty ma.

Mucha mrówce przyganiła,
Nieślachetność wymiotała,
Rzekąc: „Nędznaś, ziemię kopasz,
„A tak, jako ja, nie latasz;
„Zawżdy mieszkasz w jamie grubej:        5
„Ja z królem w łożnicy cudnej;
„Pijesz wodę, ssąc ją z błota:
„A ja wino czyste z złota.
„Twarde ziarno zawżdy gryziesz,
„Nie dobrego nie pożywiesz:        10
„Ja za stołem z królem siadam
„I kosztowne karmie jadam.

„Łoże twoje na kamieniu,
„Twarde ku odpoczynieniu:
„Ja w miękkiej pościeli legam,        15
„Gdy chcę, królową całuwam“.
Mrówka, widząc jej chełpienie
A szalone domniemanie,
Poczęła ją z tego karać
I jej niecnoty powiadać:        20
„Mucho! masz umysł chełpliwy,
„Ale żywot niecnotliwy;
„A iż złości swej nie widzisz,
„Lepszemi, niż sama, gardzisz.
„Cóż za cnota, iż ty latasz,        25
„Po każdym się kącie plątasz?
„Ja z pokojem ziemię kopam,
„I nikomu nie zawadzam;
„W swym ubóstwie ja mam dosyć,
„Nie trzeba mi sobą[1] wróżyć;        30
„U ciebieć gardlo niemierne
„I sumnienie też niewierne.
„W królewskich pałacach mieszkasz:
„Beśpieczeństwa tamo nie masz,
„Przed oganką uciekając,        35
„Pod ławami się tułając.
„O ty karmie, które jadam,
„Iż moje są, gardla nie dam:
„Ty kradomie wszytko bierzesz,
„Też się z gardlem zawżdy strzeżesz.        40
„A toć się też cnota widzi,
„Iż się ciebie kożdy wstydzi;

„A nie wiem, by ten człowiek był,
„Któryby cię nie rad zabił.
„Boś pełna wszytkiej niecnoty,        45
„Zawżdy jeść chcesz bez roboty,
„W proznowaniu swój czas trawisz,
„A też strawę gardłem płacisz!
„Prawdać, iż wino często pijesz,
„A też się w nim często myjesz;        50
„Wszyscy to ludzie widają,
„Iż muchy w winie pływają:
„A gdy zima na cię przyjdzie,
„Nad cię nędzniejszy nie będzie;
„Gdzież będzie twoje bucenie,        55
„Gdy się jedno cień ostanie[2]?
„I więcej masz inych złości,
„Tylkoć strzegą poczesności,
„Bych tobie równa nie była,
„Gdybych też zbytnie mówiła.        60
„Dosyć miej natenczas o tym,
„A pamiętaj to na potym,
„By inym nie przymawiała,
„A swe niedostatki znała!“
Kto się sobie dobry widzi,        65
Hańbić się drugich nie wstydzi,
Ale, iż nań wiele wiedzą,
Dobrze mu więc odpowiedzą.





  1. W pierwodruku: z sobą.
  2. W pierwodruku: ostatnie.




Romulus II, 18: Hervieux (II, 211) Formica et musca. D (17) De musca et formica. Phaedrus IV, 24 Formica et musca. St (130) De musca et formica. C (87) O mausse a o mrawency. — FE (14) O mrówce z muchą. — Niemirycz (26) Mucha i mrówka (L IV, 3 La mouche et la fourmi). — Minasowicz (55) Prawdziwy zaszczyt chwały ćmi zmyśloną chwalę. Mrówka i mucha. — BF 42 Mrówka i mucha. — Jakubowski 111 Mucha i mrówka (L j. w.).


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.